เพียงแค่สะบัดฝ่ามือบุรุษร่างเล็กก็ลอยสูงก่อนจะกระแทกเข้ากับผนังห้องพักดังโครมแล้วทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นท่า
“ข้ารู้จักบิดาดี เจ้าทำงานให้ใคร!”
“คุณชายหม่าได้โปรดอภัย ข้าน้อยไม่ได้มีเจตนาโกหก ตะ...แต่ว่า”
“ท่านแม่ข้าสินะ”
หม่าเหวินซวนพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของทหารชั้นผู้น้อยทำให้เขาเดาได้ในทันทีว่าผู้อยู่เบื้องหลังการสะกดรอยตามเป็นผู้ใด
จะใครเล่าหากไม่ใช่มารดา!
“เจ้าก็รู้นี่ว่ายามนี้ความหวังของตระกูลมีเพียงเจ้าเท่านั้น ขอเพียงเจ้ารับปาก แม่จะรีบไปสู่ขอหญิงสาวที่งามพร้อมที่สุดมาให้เจ้าดูตัว”
เขาจำได้ดีว่ามารดากระตือรือร้นในการจับคู่ให้เขามากเพียงใด ทว่าเขากลับไม่ยอมตกปากรับคำ มิหนำซ้ำยังหนีหายออกมาจากจวนเสียดื้อๆ
“ไปรายงานท่านแม่เถอะ ว่าข้าแค่เพียงหนีมาเที่ยวเล่นที่ดินแดนมนุษย์เท่านั้น อีกไม่นานก็จะกลับ”
“ขอรับคุณชายหม่า”
