นางนอนในห้องมีหน้าต่างกันลมหนาว ทว่าอาตือกลับนอนในคอกม้าที่หนาวเย็น คงน่าละอายใจยิ่งนักหากเขาต้องมาล้มป่วยลงเพราะเสียสละให้นางได้นอนสบาย
คุณหนูรองหยิบเสื้อคลุมขนเกาะขึ้นมาสวม จากนั้นจึงหยิบผ้าห่ม และกำยานไล่ยุงติดมือไปด้วย เวลานี้ผู้คนในโรงเตี๊ยมล้วนหลับใหลกันไปหมดแล้ว นางเปิดประตูทางด้านหลังแล้วเดินตรงไปยังคอกม้าซึ่งตั้งห่างจากโรงเตี๊ยมกว่าสองผิง[1]เพื่อป้องกันไม่ให้มีกลิ่นมูลสัตว์รบกวนผู้เข้าพัก
นางเดินผ่านยอดหญ้าที่มีน้ำค้างเกาะพราวจนปลายรองเท้าผ้าของนางเปียกชุ่ม
เมื่อมาถึงหน้าคอกม้า นางยอบกายลงหยิบฟืนสองสามท่อนค่อยๆ วางลงในกองไฟที่กำลังจะหรี่ดับเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ทั้งคนและม้าที่อาศัยนอนอยู่ในคอกแห่งนี้
เมื่อเดินเข้าไปในคอกเห็นม้าตัวโตถูกผูกไว้มุมหนึ่งมันนั่งเก็บมือเท้าบนฟางแล้วพริ้มตาหลับโดยไม่สนใจการมาเยือนของนางแม้แต่น้อย อีกมุมหนึ่งคือชายผู้ภักดีเขาเองก็ไม่ต่างไปจากม้า ความ
