พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ EP.08
1302 Words
สองชั่วโมงต่อมา...
หญิงสาวร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมือง สายตากวาดมองไปรอบๆ จุดที่เธอนัดหมายกับสองเพื่อนรักเอาไว้เมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้วทันที เมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านหนังสือชีเอ็ดบนชั้นสี่ของห้างสรรพสินค้า
อเล็กซานเดรียมองซ้ายมองขวาก็ไปเห็นแม้แต่เงาของสองเพื่อนรัก หญิงสาวจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดหาแจ่มจันทร์ แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออก คนที่เธอกำลังโทรหาก็เดินออกมาจากร้านหนังสือพร้อมกับภัทรวดีเสียก่อน
“ไม่ต้องโทรแล้วไอ้แอนนี่ พวกเราอยู่นี่” แจ่มจันทร์บอกเสียงหวาน ร่างเล็กบอบบางเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของอเล็กซานเดรีย มือเล็กยื่นไปดึงแขนเสื้อเชิ้ตเอาไว้เพื่อไม่ให้เพื่อนรักก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า
“พวกแกมานานแล้วเหรอ”
อเล็กซานเดรียหันไปถามเพื่อนรักทั้งสอง ดวงตาคู่สีดำสนิทจ้องมองสองสาวต่างไซส์ที่ยืนยิ้มให้เธออย่างหมั่นไส้ เพราะแจ่มจันทร์กับภัทรวดีจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงสวยหวานและน่ารัก ทั้งอุปนิสัยและใจคอก็ดูจะอ่อนหวานแต่ก็ซ่อนความเปรี้ยวเอาไว้บ้างเหมือนกัน
แจ่มจันทร์เป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก บอบบางน่าทะนุถนอม แม้อายุยี่สิบแปดเข้าไปแล้ว แต่เพื่อนรักของเธอคนนี้ดูเหมือนสาวน้อยวัยยี่สิบต้นๆ เท่านั้น เพราะเจ้าหล่อนสูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตร ส่วนภัทรวดีดูสวยเฉี่ยว ดวงตากลมโต หน้าตาและอายุก็ช่างไม่เหมาะสมเอาเสียเลย ที่สำคัญความสูงก็ไม่ต่างจากแจ่มจันทร์มากนักเพราะยัยเพื่อนคนนี้ของเธอสูงแค่ร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร ซึ่งต่างจากเธอมากทีเดียว เนื่องจากเธอสูงถึงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร นับว่าเป็นความสูงที่เกินมาตรฐานหญิงไทยมากนัก แต่มันก็คงไม่แปลก เพราะบิดาของเธอเป็นคนอังกฤษ แม้เธอจะได้สีผิวกับดวงตาคู่สีดำสนิทมาจากมารดา
แต่เรื่องความสูงเธอก็ได้รับมาจากบิดาเต็มๆ เลยเช่นกัน
“พวกฉันมารอแกเกือบชั่วโมงแล้ว รถติดมากเลยหรือไงถึงได้มาช้าแบบนี้”
“เปล่าหรอก พอดีฉันต้องจัดการเรื่องบางเรื่องให้เสร็จเสียก่อน”
ก่อนที่เธอจะมาตามนัดของแจ่มจันทร์กับภัทรวดี เธอจัดการโทรศัพท์ไปหาน้องชายที่อังกฤษให้จัดการจ้างนักสืบเอกชนที่ให้สืบประวัติของบรรดาญาติๆ ของเธอที่โรมาเนีย อย่างน้อยเวลาเธอเดินทางไปนั่น จะได้ระวังตัวเอาไว้ ญาติคนไหนดีหรือไม่ดีและมีอุปนิสัยอย่างไร เธอถือสุภาษิตที่ว่า
‘…รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งก็ชนะร้อยครั้ง…’
“แล้วจัดการเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว”
“งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปดูหนังกัน”
แจ่มจันทร์เงยหน้าขึ้นมาบอกสองเพื่อนรักเสียงหวาน มือเล็กยื่นไปรั้งแขนอเล็กซานเดรียเอาไว้และอีกข้างหนึ่งก็คล้องแขนตนเองเอาไว้กับภัทรวดี รอยยิ้มหวานแต้มตรงมุมปาก
“โอเค! งั้นเราไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยไปดูหนัง” อเล็กซานเดรียก้มลงมาบอกสองเพื่อนรัก
“อืมๆ ” ภัทรวดีพยักหน้าอย่างเข้าใจ
จากนั้นทั้งสามก็เดินไปขึ้นบันไดเลื่อน เพื่อตรงไปยังร้านอาหารเจ้าประจำที่อยู่บนชั้นสี่ของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทั้งสามเรียกสายตาของหนุ่มๆ ที่เดินสวนพวกเธอไปมาได้ไม่น้อยทีเดียว บางคนรู้สึกเอ็นดูกับความน่ารักและท่าทางออดอ้อนของสาวน้อยร่างเล็กที่มีต่อสองสาวที่หญิงสาวเดินควงอยู่และบางคนก็รู้สึกเสียดายกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น ความสนิทสนมเกินไปของอเล็กซานเดรีย แจ่มจันทร์ และภัทรวดี ทำให้หลายคนเข้าใจว่าพวกเธอผิดบ่อยๆ
////////
18: 30 นาฬิกา
คุณวีรดาลุกจากห้องอาหารทันทีเมื่อเธอและบุตรสาวคนโตกับบุตรสาวคนเล็กทานอาหารเสร็จ จากนั้นเธอก็ชวนบุตรสาวทั้งสองไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นต่อหากบุตรชายคนกลางของเธออยู่ด้วยคงดีไม่น้อย
อเล็กซานเดรียเดินสนทนากับวิคตอเรียอย่างอารมณ์ดี เพราะช่วงนี้เธอไม่ได้ค่อยได้คุยกับน้องสาวคนนี้เลย เพราะวิคตอเรียมัวแต่ยุ่งเรื่องงานที่บริษัทจนไม่มีเวลาให้เธอกับมารดาเท่าไร
“ตกลงพี่แอนนี่จะบินไปโรมาเนียเมื่อไรค่ะ”
“อีกสองอาทิตย์นะวิกกี้”
“ทางโน้นไม่โกรธแย่หรือคะ” วิคตอเรียหันมาถามพี่สาวอย่างสงสัย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ญาติทางฝ่ายคุณปู่ส่งทนายความมาเมืองไทย เพื่อขอร้องให้พี่สาวของเธอเดินทางไปโรมมาเนียเพื่อจัดการกับมรดกของคุณปู่
“จะโกรธหรือไม่โกรธก็ช่างเขาสิวิกกี้ เรื่องมรดกทั้งหมดของคุณปู่ที่อยู่โรมาเนีย พี่ไม่อยากได้หรอก ที่สำคัญพี่ไม่ชอบโรมาเนียด้วย และที่แย่ที่สุดนะวิกกี้ก็ไอ้ปราสาทเก่าแก่ที่ตั้งอยู่บนเนินเขานั่นแหละ มองกี่ครั้งก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว”
“มันก็แค่ปราสาทธรรมดาเองนิค่ะพี่แอนนี่ วิกกี้ว่ามันสวยงาม น่าหลงใหลจะตาย บรรยากาศก็ดีแม้จะวังเวงไปหน่อยก็เถอะ”
วิคตอเรียพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อนึกถึงปราสาทเก่าแก่ของตระกูลเซเวอร์ลัส ไม่ว่ามองกี่ครั้งเธอก็คิดว่ามันช่างน่าหลงใหลไม่น้อย บรรยากาศร่มรื่น ต้นไม้ก็เยอะ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมคุณปู่ถึงเจาะจงพี่สาวของเธอเท่านั้นที่จะได้ดูแลปราสาทแห่งนี้ ทั้งที่ความจริงเรื่องการดูแลและปกป้องปราสาทเซเวอร์ลัสคงเป็นหน้าที่ของผู้ชายมากกว่า เธอคิดว่าอเล็กซานโน่เหมาะที่สุดสำหรับหน้าที่นี้
อเล็กซานเดรียเดินมานั่งอยู่ข้างกายมารดา ใบหน้าคมสวยบิดเบี้ยวนิดๆ กับคำพูดของน้องสาว พูดมาได้ยังไงว่าปราสาทเซเวอร์ลัสสวยงาม น่าหลงใหล เธอว่ามันน่ากลัวชวนสยองเสียมากกว่า ปราสาทเก่าแก่นับพันปีที่อยู่ในโรมาเนีย นั่นปราสาทผีสิงชัดๆ ส่วนใหญ่ปราสาทเก่าแก่เหล่านี้ต่างมีตำนานด้วยกันทั้งนั้น ใครๆ ต่างก็พูดกันว่าโรมาเนียเป็นต้นกำเนิดของผีดูดเลือด ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริงก็ไม่ชอบอยู่ดี เรื่องเหนือธรรมชาติแบบนี้ใครมันอยากไปรู้ แต่การให้เธอเดินทางโรมาเนียมันต้องมีอะไรมากกว่าเรื่องพินัยกรรมของคุณปู่
...ทำไมคุณปู่ไม่ยกมรดกที่โรมาเนียให้อเล็กซานโน่...
“ทำหน้าแบบนั้นทำไมล่ะแอนนี่”
คุณวีรดาถามบุตรสาวคนโตอย่างแปลกใจ
“พี่แอนนี่คงกลัวผีมั้งค่ะคุณแม่”
วิคตอเรียตอบแล้วก็หัวเราะกับท่าทางเหลอหลาของพี่สาว เธอรู้ดีที่สุดว่าพี่สาวสุดเท่ห์ของเธอคนนี้บ่ายเบี่ยงไม่ยอมไปโรมาเนียเพราะเหตุใด ก็เพราะไม่ชอบปราสาทเซเวอร์ลัส คงเพราะที่นั่นมันดูวังเวง ชวนให้ขนหัวลุกไปทั้งตัว เมื่อก่อนเธอเคยพูดกับอเล็กซานโน่อยู่บ่อยๆ ว่าปราสาทประจำตระกูลของคุณปู่ต้องมีผีสิงอยู่แน่นอน เพราะไม่ว่ากี่ปีๆ ปราสาทแห่งนี้ก็ไม่เคยปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงอะไรเลย คงเป็นเพราะเหตุนี้นี่เองที่ทำให้พี่สาวคนโตไม่เคยเหยียบย่างไปยังปราสาทเซเวอร์ลัสเลยสักครั้ง
///////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
