โลมรักมาเฟีย

เมา

"ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว หวังว่าเธอคงจะไม่เสียมารยาทปฏิเสธที่จะดื่มเป็นเพื่อนฉันหรอกนะ" เขาพูดพลางเดินไปหยิบขวดไวน์และแก้วแชมเปญมาสองใบ เฟรย์มองตามหลังร่างสูงกำยำ จังหวะนั้นเขาหันกลับมามองเธอเล็กน้อย อยู่ๆ กลับรู้สึกได้ถึงความหล่อเหลาคมคายน่าเสน่หา หากชอว์นไม่ใช่พวกคนเลวค้ามนุษย์ ตนคงตกหลุมพรางความหล่อเหลานี้อย่างง่ายดาย

"คิดจะเอาไวน์มาหลอกล่อฉันขึ้นเตียงหรือยังไงกัน?" เธอว่า

"หึ...คิดดีๆ สิเฟรย์ ถ้าเธอคิดว่าเงินห้าแสนมันน้อยไปเธอก็เสนอให้ฉันได้เลยนะว่าเธออยากได้เท่าไหร่" เขาเดินกลับมาพร้อมทั้งวางขวดไวน์และแก้วแชมเปญลงบนโต๊ะ ร่างสูงเดินอ้อมมาหาเฟรย์และกดหัวไหล่เล็กให้นั่งลงบนโซฟา จากนั้นชอว์นจึงทิ้งตัวนั่งลงข้างกัน

"คุณทำแบบนี้บ่อยแค่ไหน?" เสียงเล็กเอ่ยถาม น่าแปลกใจที่วินาทีนี้กล้าที่จะจ้องลึกเข้าไปในแววตาสีฟ้าประกายมรกตของชายหนุ่ม

"ทำอะไร?"

"ซื้อผู้หญิงกินไง"

"ไม่บ่อย เดือนละครั้งสองครั้ง แต่ผู้หญิงไม่เคยซ้ำ แถมจ่ายแค่คืนละแสนเดียว" เฟรย์อึ้งไปกับคำตอบของเขา พลันนึกขยะแขยงคนข้างกายจนต้องขยับออกห่าง

"ความสัมพันธ์แบบนี้มันสนุกนักเหรอ?"

"ความสัมพันธ์? ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง?"

"ก็มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงหลายๆ คนไง"

"หึ! นี่มันไม่ได้เรียกว่าความสัมพันธ์ด้วยซ้ำ มันเรียกว่ากิจกรรมผ่อนคลายความเครียด ฉันไม่ชอบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงแบบคบหากัน เพราะว่าพวกผู้หญิงมันน่ารำคาญ ดื้อรั้นเอาแต่ใจ ส่วนมากก็นิสัยเหมือนเธอนี่แหละ" เขาหลุบเปลือกตาต่ำลองมองเนินอกอิ่มภายใต้เสื้อสีอ่อนของเฟรย์ ผิวขาวผุดผ่องที่ตนรู้สึกหลงใหลตอนที่เห็นในร้านอาหารเมื่อคืนยังคงตราตรึง วินาทีนี้เธออยู่ใกล้ชิดเพียงปลายจมูกเท่านั้น

"ไม่เอา ฉันไม่อยากทำกิจกรรมคลายเครียดอะไรพวกนี้กับคุณหรอก ชีวิตฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรให้เครียดขนาดนั้น" เธอพูดพลางเมินหน้าไปทางอื่น

"เรื่องมาก ถึงขั้นให้เรียกเอาค่าตัวด้วยตัวเองก็ไม่ยอมเรียก แบบนี้แปลว่าบ้านเธอรวยมากสินะ" เขาถามน้ำเสียงค่อนขอด ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่กล้าปฏิเสธเงินมากมายขนาดนี้

"บ้านฉันไม่ได้รวยหรอก เพียงแค่ฉันไม่เคยคิดว่าจะขายตัวให้ใคร แต่ฉันก็อยากจะถามคุณเหมือนกันนะว่าทำไมต้องเป็นฉัน นางแบบมีตั้งหลายคนทำไมไม่ไปเอาล่ะ ไม่ต้องเสียตั้งหลายแสนแบบนี้ด้วย" ชอว์นฉุกคิดกับคำถามของหญิงสาว มันก็จริงอย่างที่เธอว่า นางแบบมีตั้งหลายคนที่ตนสามารถชี้นิ้วเลือกมาได้ ทว่ากลับไม่มีความรู้สึกใคร่อยากเช่นที่กำลังรู้สึกกับเฟรย์ในขณะนี้

"พูดตรงๆ นะ ผู้ชายเวลาเห็นผู้หญิงสวยมันก็ต้องมีอารมณ์เป็นธรรมดา ฉันเห็นเธอที่ร้านอาหารเมื่อคืนแล้วฉันมีความรู้สึกอยากเอาเธอขึ้นเตียง" คำตอบที่ฟังดูค่อนข้างหยาบคายของชายหนุ่มแต่กลับทำให้เฟรย์แอบเปรยยิ้มออกมาที่เขาชื่นชมว่าเธอสวย แม้จะรู้ตัวเองดีทว่ามันกลับรู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้รับคำชมจากปากของผู้ชายที่มีสีหน้าและแววตาดุดันตลอดเวลาเช่นชอว์น

"ฉันรู้อยู่แล้วว่าฉันสวย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมขึ้นเตียงกับคุณง่ายๆ" คำตอบของหญิงสาวทำให้เขายกยิ้มมุมปาก มือหนาเอื้อมไปรินไวน์ลงแก้ว จากนั้นจึงยกมาตรงใบหน้าสวยคม

"ฉันไม่ได้กำลังรักษามารยาท แต่ฉันแค่อยากดื่ม" เธอตอบเสียงประชดและรับแก้วไวน์มาถือไว้ อยากจะดื่มด่ำมันเสียให้หมดขวดเผื่อจะช่วยระบายความอัดอั้นในวินาทีนี้ได้

"ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธฉันหรอกนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่จ่ายค่าตัวก็ตาม" เฟรย์เมินเฉยต่อคำพูดนั้น พลางกระดกไวน์เข้าปากจนหมดแก้ว ทว่ากลับเป็นรสชาติที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

"แรงนะเนี่ย" แอลกอฮอล์ออกฤทธิ์เร็วเสียยิ่งกว่าอะไร ดวงตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อยพลันจ้องมองแก้วไวน์ในมือ ปกติเป็นคนคออ่อนอยู่แล้ว พอเจอของแรงเข้าไปก็ถึงกับทรงตัวนั่งไม่ไหว เฟย์รู้สึกเวียนหัวขึ้นมากะทันหัน

"พอดีฉันมันพวกคอแข็งก็เลยดื่มอะไรอ่อนๆ ไม่เป็น ขอโทษที่ลืมบอกก็แล้วกัน"

"อื้ม! แค่นี้ ฉันไหว" เธอพยายามทรงตัวนั่งให้ตรง เพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรดื่มเมื่ออยู่กับผู้ชายสองต่อสอง แต่จะโทษไวน์ทั้งหมดก็ไม่ได้ในเมื่อเธอมันไม่ประสาเรื่องแอลกอฮอล์ รวมถึงเรื่องบนเตียงที่เขาว่าด้วย

"ฉันอยากให้เธอตอบข้อเสนอของฉันก่อนที่เธอจะเมาไปมากกว่านี้นะเฟรย์ ฉันให้เป็นหนึ่งล้านแลกกับการขึ้นเตียงกับฉันคืนนี้ ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลเพราะฉันใช้ถุงยางอนามัย" เขาโน้มใบหน้าลงเพื่อย้ำข้อเสนอ ปลายจมูกโด่งแนบชิดใบหูเล็ก เฟรย์ขนลุกซู่อารมณ์ซ่านไหว เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสสัมผัสแนบเนื้อกับบุรุษ ซ้ำยังเป็นบุรุษแปลกหน้าที่เพิ่งพบเจอกันวันแรก

"อื้ม...แต่ฉันเวียนหัว" เสียงเล็กพึมพำ พลางซบใบหน้าสวยแนบลงบนอกอุ่นของเขา เฟรย์รู้สึกอบอุ่นประหลาดใจ วงแขนเล็กจึงถือวิสาสะขยับมาโอบกอดรอบเอวสอบของชอว์นไว้

"เฟรย์...เฟรย์..." เสียงเรียกบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิด เขาตั้งใจจะพาเธอขึ้นเตียงไม่ใช่ให้หลับไปหลังจากดื่มไวน์เพียงแก้วเดียวเช่นนี้

"อื้ม...ง่วง" คนเมาพึมพำ

"จะง่วงได้ยังไง ฉันยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่องนะ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย" เขาโวยวายและเขย่าท่อนแขนเล็กสองสามที ดูเหมือนไวน์จะแรงมากเกินไปสำหรับหญิงสาว จึงทำให้เนื้อตัวนุ่มหอมอ่อนระทวยจนต้องซบลงไปกองอยู่บนตักแกร่งของตน ชอว์นก้มลงมองใบหน้าสวยคมที่หลับอยู่ แก้มแดงระเรื่อแนบชิดเป้ากางเกงของตนเอง ความใหญ่โตภายใต้ซิปกางเกงนั้นกำลังขยายตัวแข็งชันขึ้นโดยไร้การควบคุม

"บ้าชะมัด! ใครจะไปคิดว่าไวน์แก้วเดียวจะเมาจนหลับแบบนี้วะ!" เขาสบถ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมโอบอุ้มเรือนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และพามาวางลงบนเตียงนอนใหญ่ของตนเอง

"บ้าเอ๊ย! ถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ฉันจะไม่รอเธอตอบข้อเสนอนะ จะเอาให้จมคาเตียงทั้งเช้าเลยคอยดู" เขาว่าให้เสียงดุ แล้วดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมเรือนร่างงดงามไว้ จากนั้นร่างสูงจึงหมุนตัวเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่เฟรย์ยังคงรู้สึกเวียนศีรษะจากการดื่มไวน์เข้าไปเพียงแก้วเดียว นึกไม่ถึงว่าตนจะสิ้นสติถึงขนาดนี้

หลายนาทีผ่านไป ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ กายกำยำท่อนบนเปลือยเปล่าและพันผ้าขนหนูรอบกายท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ เขาเดินมาหยุดอยู่ปลายเตียง สายตาจับจ้องมองเฟรย์พร้อมทั้งส่ายหน้าน้อยๆ ในขณะที่มือหนาขยับขึ้นมาเท้าเอวไว้

"ฉันไม่ได้ให้เธอมาที่นี่เพื่อมานอนหลับบนเตียงฉันนะ" เขาพูดเสียงดุ และเดินอ้อมมาทิ้งตัวนั่งลงขอบเตียงข้างกายหญิงสาว

"เฟรย์..." เสียงเรียกไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมา และนั่นยิ่งทำให้อารมณ์ร้อนเดือดดาล

"บ้าจริง!" เขาสบถอีกครั้ง และดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างงาม มือเล็กทั้งสองข้างวางอยู่บนหน้าท้องแบนราบ ชุดแซกกระโปรงสั้นเผยให้เห็นเรียวขาอ่อน ชอว์นกวาดสายตามองความงดงามตรงหน้าด้วยแววตาหื่นกระหาย

"ให้มันได้แบบนี้สิ" ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วจึงยกขาขึ้นเตียงโดยการก้าวขาข้ามร่างของคนที่หลับอยู่เพื่อทิ้งตัวลงนอนลงอีกฝั่ง และนอนตะแคงมาจ้องมองคนข้างกายด้วยแววตาหงุดหงิด จะให้ตนทำอะไร ได้ในเมื่อเธอหลับไปเสียแล้ว

เช้าตรู่ของวันใหม่

เป็นวันที่ชอว์นยังคงต้องออกไปทำงาน เพราะการคัดเลือกนางแบบเมื่อวานยังคงไม่เสร็จสิ้น เขาเปิดเปลือกตาตื่นขึ้นมาพลันชำเลืองมองคนข้างกาย เฟรย์ยังคงหลับตาพริ้ม เรียวปากอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังฝันหวาน ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยคมเพลินตา

"นอนตั้งแต่หัววันแล้วยังจะตื่นสายอีกนะ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงได้มายึดครองเตียงนอนฉันอย่างกับเป็นเตียงของตัวเองแบบนี้ บ้าชะมัด" เขาบ่นพึมพำ นึกหงุดหงิดตนเองที่ร่วมหลับนอนกับหญิงสาวทั้งที่ไม่เคยหลับนอนกับใคร โดยปกติแล้วเมื่อชอว์นอยู่กับผู้หญิงสองคนย่อมจบลงด้วยความสัมพันธ์ลึกซึ้งและแยกย้ายกันไป

ทว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้กลับมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ในพื้นที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของหัวใจ

"คืนนี้อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้เธอรอดมือฉันไปได้นะเฟรย์" เขาหยัดกายขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่สายตายังคงจ้องมองเฟรย์อยู่เช่นนั้น แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อตนไม่ได้มีรสนิยมมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงที่นอนเป็นผักเช่นนี้ และที่สำคัญก็ไม่เคยมีความต้องการที่จะขืนใจผู้หญิงคนไหนหากหล่อนไม่ยินยอม

ชอว์นใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวราวสามสิบนาที เขาเดินลงมาชั้นล่างซึ่งแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว บอดี้การ์ดยืนเรียงรายต่างมองมายังเจ้านายด้วยแววตาที่แปลกไป รวมถึงแม่บ้านสองคนที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงนั้นด้วย

"เมื่อคืนได้หลับได้นอนบ้างไหมครับนาย?" ปีเตอร์เอ่ยทักเจ้านายด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

"ถามบ้าอะไรของมึง?"

"แล้วผู้หญิงล่ะครับ นายไม่ส่งกลับบ้านเหรอครับ"

"ยัง หมายถึงยังคุยเรื่องงานไม่เสร็จ" พูดถึงเฟรย์ขึ้นมาแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจเช่นนี้มาก่อน

"แสดงว่าถูกใจมากใช่ไหมครับ?"

"หึ! ถูกใจบ้าอะไรล่ะ หลับตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่มาถึง จนป่านนี้ก็ยังไม่ตื่นเลย วันนี้มึงไม่ต้องออกไปไหน เฝ้าผู้หญิงคนนี้ไว้อย่าให้คลาดสายตา ถ้าผู้หญิงหลุดออกไปได้กูจะเปลี่ยนบอดี้การ์ดยกชุด" คำสั่งของเจ้านายทำให้ปีเตอร์รู้สึกแปลกใจ เพราะหากเป็นการทำสัญญาเกี่ยวกับเรื่องงานก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรที่จะต้องกักขังไว้เช่นนี้

"ครับ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เธอจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ ถ้านายไม่ยอมปล่อยไป"

"อืม" ชอว์นตอบเสียงเรียบ แล้วจึงลงมือรับประทานมื้อเช้าก่อนจะเดินทางไปที่บริษัท

เฟรย์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นและบิดขี้เกียจ จากนั้นจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องรวมถึงที่นอนว่างเปล่าข้างกายของตนเอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเรียบเรียงสติได้ว่าเมื่อคืนตนมาที่นี่กับชอว์น มือเล็กดึงผ้าห่มออกและก้มลงสำรวจเรือนร่างของตนเอง โชคดีที่ยังคงสวมใส่ชุดเมื่อวานอยู่จึงรู้สึกโล่งใจ

"ตกใจหมดเลย แล้วเขาหายไปไหนแล้วเนี่ย บ้าจริง! เมื่อคืนเราเมาจนไม่ได้สติขนาดนั้นเลยเหรอ" เฟรย์พึมพำกับตนเองในขณะที่ขยับกายลุกขึ้นนั่ง สิ่งแรกที่นึกขึ้นมาได้คือโทรศัพท์มือถือ จึงกวาดสายตามองหากระเป๋าสะพายของตนเอง แต่ดูเหมือนจะโดนชายหนุ่มเก็บยึดไปเสียแล้ว

"บ้าจริง มีสิทธิ์อะไรมาเก็บข้าวของฉันไปซ่อนแบบนี้" เธอบ่นพลางหย่อนปลายเท้าแนบลงบนพื้นพรมนุ่ม แล้วจึงลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเดินย่องปลายเท้าตรงไปยังประตูห้องนอน มือเล็กเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตู เห็นว่ามันไม่ได้ล็อกจึงเปิดประตูและเดินออกมาข้างนอก ทว่ากลับต้องรู้สึกตกใจเมื่อมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูพอดิบพอดี

"อรุณสวัสดิ์ครับ ถ้าคุณหิวก็เชิญเดินลงไปข้างล่าง เดี๋ยวแม่บ้านจะจัดอาหารให้คุณเอง" ชายหนุ่มตัวสูงกำยำบอกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เฟรย์ยิ้มเจื่อนและได้แต่พยักหน้าหงึกๆ จากนั้นจึงรีบสืบเท้ายาวกึ่งเดินกิ่งวิ่งลงบันไดบ้านไป

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงดุดันของใครคนหนึ่งถามขึ้น เฟรย์จึงหันขวับไปยังต้นเสียงนั้น

"คุณ..."

"ผมชื่อปีเตอร์ เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณชอว์น" เธอทำท่าเลิ่กลั่กเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

"เขาไปไหนแล้ว?"

"นายออกไปทำงาน ท่านสั่งให้ผมเฝ้าคุณไว้ไม่ให้หนีออกไป ถ้าหิวก็เชิญไปนั่ง ผมจะให้แม่บ้านยกอาหารออกมาให้" ปีเตอร์พเยิดหน้าไปยังโต๊ะอาหารกลางห้องโถง เฟรย์รู้สึกเหมือนตนเองกำลังถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว มีหรือเธอจะยอม

"ดูเหมือนนี่จะเป็นการเข้าใจผิด เจ้านายของคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมากักขังฉันไว้แบบนี้"

"พูดอะไรกับผมก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะถ้าคุณอยากออกไปจากที่นี่คุณก็ต้องคุยกับนายเอง" ปีเตอร์ยังคงมีน้ำเสียงราบเรียบ

"แต่ฉันอยากกลับบ้าน เจ้านายคุณงี่เง่าเขาไม่มีทางปล่อยฉันไปง่ายๆ หรอก ฉันเลยจะขอร้องคุณ ช่วยปล่อยฉันไปเถอะนะ" น้ำเสียงไม่ได้ฟังดูเป็นการอ้อนวอน เฟรย์กำลังขอกลับบ้านดีๆ นั่นเอง

"ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองเท่าไหร่นะ ผมจะบอกอะไรให้ง่ายๆ เผื่อคุณจะเข้าใจอะไรมากขึ้น นายไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านมาก่อน การที่นายพาคุณมาที่นี่ก็แปลว่านายมีเหตุผลที่สำคัญมากๆ เพราะฉะนั้นคุณอย่าหวัง...ว่าจะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ง่ายๆ เพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย" คำพูดของปีเตอร์ทำให้เฟรย์แปลกใจเป็นอย่างมาก และยังรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอีกด้วย หากจะสนทนาต่อคงประสาทเสียเป็นแน่ จึงตัดสินใจหมุนตัวเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารตามที่เขาบอก พลันครุ่นคิดหาทางออกด้วยตนเองในใจ

@ชาร์มมิ่งเอ็นเตอร์เทนเมนท์ จำกัด

"อรุณสวัสดิ์ค่ะบอส เมื่อวานซินดี้เห็นบอสพานางแบบคนหนึ่งออกไปด้วย ถูกใจมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" ซินดี้วางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเจ้านายและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด หล่อนรู้สึกไม่พอใจทุกครั้งที่เห็นเจ้านายพาผู้หญิงคนใหม่ๆ ขึ้นเตียง แต่ก็ทำได้เพียงแค่เอ่ยถามกับท่าทางแสนงอนเช่นนี้ และดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ได้สนใจสีหน้าท่าทางของหล่อนเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ หมดธุระแล้วก็ออกไป" น้ำเสียงดุดันทำให้ซินดี้เบะปากคว่ำ หล่อนถือวิสาสะเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดอยู่ตรงเก้าอี้ที่ชายหนุ่มนั่งอยู่

"บอสดูหงุดหงิดจังเลยนะคะ อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนที่พาไปด้วยเมื่อวานไม่ได้เรื่อง?" ซินดี้พูดพลางขยับมือเล็กขึ้นมาเพื่อแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของตนเองออกจนเผยให้เห็นเนินอวบอิ่มแนบชิด ชอว์นแหงนหน้าขึ้นมองการกระทำของอดีตคนเคยขึ้นเตียงด้วยแววตาราบเรียบ

"ฉันหงุดหงิด เพราะฉันไม่ได้ทำอะไรกับผู้หญิงที่ฉันเอาไปด้วยเมื่อวาน"

"ว่าแล้วเชียว แต่ไม่เป็นไรนะคะ บอสก็รู้ว่าซินดี้ทำหน้าที่ตรงนี้แทนผู้หญิงทุกคนได้เสมอ" หล่อนย่อตัวลงเล็กน้อย และวางมือเล็กลงบนเป้ากางเกงของเจ้านาย ชอว์นเหยียดยิ้มมุมปาก พลันจ้องมองหล่อนด้วยแววตายากแสนจะคาดเดา

"ต่อให้เธอถอดออกทั้งตัวมันก็ไม่ทำให้ฉันมีอารมณ์หรอกนะ เพราะฉะนั้นรีบไสหัวออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะสั่งพักงานเธอ" น้ำเสียงดุดันและแสนเย็นชาทำให้ซินดี้รู้สึกโกรธเคือง แต่ก็รู้ดีว่าชอว์นพูดจริงทำจริงเสมอ หล่อนจึงไม่กล้าขัดขืนคำสั่งและจัดแจงเสื้อของตนเองจนเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องทำงานไป