โลมรักมาเฟีย

คนดื้อ

@คฤหาสน์ชอว์น

ปีเตอร์แปลกใจเมื่อเห็นเจ้านายกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน พลันชำเลืองมองนาฬิกาจึงเห็นว่าเป็นเวลาเพียงสี่โมงเย็นเท่านั้น

ชอว์นกวาดสายตามองไปทั่วบ้านแต่กลับเห็นเพียงบอดี้การ์ดและสาวใช้ เขาไม่ยอมถามปีเตอร์ ทว่าอีกฝ่ายเหมือนจะรู้ดีว่าเจ้านายกำลังมองหาสิ่งใด

"เธออยู่บนห้องนอนครับ ลงมาทานมื้อเที่ยงแล้วก็ไม่ลงมาอีกเลย" มาเฟียหนุ่มมองค้อน เพราะลูกน้องรู้ทันไปเสียหมดทุกอย่าง แต่จะไม่ให้รู้ทันได้อย่างไร ในเมื่อเฟรย์เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาพาเข้ามาในบ้าน

"ไม่ได้ถาม" เขาว่าให้เสียงดุ จากนั้นจึงสืบเท้ายาวตรงขึ้นไปยังห้องนอน ปีเตอร์และเซนมองหน้ากันพร้อมทั้งอมยิ้มน้อยๆ

เฟรย์กวาดสายตามองขวดไวน์ที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นสีดำ มือเรียวเอื้อมไปหยิบเอาขวดน้ำเมามาหนึ่งขวด แววตาสิ้นหวังจ้องมองมันอย่างพิจารณา และทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสูง

"คงจะแพงมากสินะ จะดื่มให้หมดทุกขวดเลยคอยดู โทษฐานที่จับฉันมาขังไว้แบบนี้" เสียงเล็กพึมพำ เรียวปากอิ่มเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นจึงเปิดขวดไวน์รินลงแก้วใบใหญ่ และยกขอบแก้วขึ้นมาจรดริมฝีปากอิ่ม

"อื้ม อันนี้ดี ไม่ขมมากเท่าขวดเมื่อคืน" เธอคลี่ยิ้มหลังจากลองจิบเพื่อลิ้มรสชาติ ก่อนจะกระดกน้ำสีแดงเชอร์รี่เข้าปากรวดเดียวอึกใหญ่

"อื้ม...แรงเหมือนกันนะเนี่ย" เฟรย์จ้องมองแก้วเปล่าในมือ รสชาติแตกต่างจากที่ลองจิบเมื่อครู่ อยู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวหลังจากกลืนน้ำเมาลงท้อง ใบหน้าสวยคมเกิดอาการร้อนวูบวาบ ทันใดนั้นเสียงประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก

"เฟรย์ ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น?" ชอว์นถามเสียงดุดัน สายตาแหลมคมหลุบต่ำลงมองแก้วไวน์ในมือเรียวสวย จึงเห็นว่าขวดไวน์ราคาแพงถูกเปิดฝาทิ้งไว้ ร่างสูงสืบเท้ายาวเดินตรงเข้ามาหาคนตัวเล็ก เพิ่งสังเกตเห็นว่าหญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของตนอยู่ เผยต้นขาอ่อนขาวเนียนไร้ที่ติ

"มีขวดไหนที่รสชาติมันได้เรื่องกว่านี้หรือเปล่า ไม่เห็นจะอร่อยเลย" เฟรย์แหงนหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าคมคาย แววตาหยาดเยิ้มราวกับคนเมาทั้งที่ดื่มไปแค่แก้วเดียว

"เข้าใจเลือกขวดที่แพงที่สุดเลยนะ เธอรู้ไหมว่าขวดที่เธอเปิดมันราคาเท่าไหร่?" เขาพเยิดหน้าถาม

"ใครจะไปรู้ว่าอันไหนถูกอันไหนแพง ก็แค่เห็นขวดมันสวยก็เลยอยากลอง แต่รสชาติมันไม่ได้เรื่อง โดนเขาหลอกขายมาแน่เลยใช่มะ?"

"เพราะของพวกนี้มันไม่เหมาะกับเธอต่างหาก ดื่มไม่เป็นก็ยังจะอยากดื่ม"

"ที่นี่มันไม่มีอะไรเหมาะกับฉันทั้งนั้นแหละ คุณจะขังฉันไว้อีกนานแค่ไหน ฉันอยากออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว" เสียงเล็กโวยวายเหมือนคนเมา เธอกระโดดลงจากเก้าอี้ตัวสูงและกำลังจะเดินหนี ทว่ากลับถูกมือแข็งแรงรั้งท่อนแขนไว้

"เฟรย์ ฉันให้เวลาเธอคิดทั้งวันแล้วนะ ฉันต้องการคำตอบ"

"คำตอบอะไร?" เฟรย์แกล้งลืม เพราะไม่มีความคิดที่จะทำตามข้อเสนอของชอว์นเลยแม้แต่น้อย

"อย่ามาทำเป็นลืม หนึ่งล้านนอนกับฉันหนึ่งคืน ตอบตกลงซะ" ชายหนุ่มทบทวนข้อเสนอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ยิ่งเห็นสภาพของเฟย์ตอนนี้ยิ่งอยากให้เธอรับข้อเสนอ

"อยากได้ฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?" คนเมาแหงนหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วถาม ความใกล้ชิดทำให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของชอว์นที่เป่ารดลงมา

"ก็ตอบไปแล้วไงว่าใช่ และตอนนี้ฉันก็เริ่มหมดความอดทนกับเธอแล้ว" เสียงราบเรียบรับกับแววตาแสนเย็นชาทำให้เฟรย์นึกหมั่นไส้

"ขี้เก๊ก" เธอว่าเขาเป็นภาษาไทย ชายหนุ่มขวมวดคิ้วยุ่ง

"ด่าฉันเหรอ?"

"เปล่า แค่พูดว่ามองใกล้ๆ แบบนี้คุณก็หล่อดีนะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง เฟรย์สะบัดมือของเขาออกและเดินกลับไปยังเตียงนอน ชอว์นเดินตามหลังมาติดๆ เพราะเห็นหญิงสาวเดินเซไปมา

"หนึ่งล้าน ครั้งเดียว...ถ้าฉันตอบตกลง คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะยอมปล่อยฉันไป และก็ต้องรักษาคำพูดด้วย" เธอพูดพลางหมุนตัวกลับมาหามาเฟียหนุ่ม

"ฉันไม่เคยผิดคำพูดกับใคร" ชอว์นกดหัวไหล่เล็กให้นั่งลงบนเตียง เฟรย์ตกใจเพราะแรงมหาศาลของเขา เรียวขาสวยถูกชายหนุ่มช้อนขึ้นมาวางบนฟูกนุ่ม ผ้าปูที่นอนสีขาวเกือบกลมกลืนไปกับผิวเนียนผุดผ่อง

"ใช้ถุงยางนะ" ชอว์นไม่ยอมปล่อยให้เธอพูดอะไรอีก ริมฝีปากอวบอิ่มถูกอีกฝ่ายจรดจูบ ทว่าครู่หนึ่งเขากลับรีบขยับใบหน้าออกเมื่อดึงสติกลับมาได้

ชอว์นไม่เคยจูบปากคู่นอนชั่วคราว ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว เฟรย์แปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าหงุดหงิดของเขา

"จูบฉันไม่ลงเหรอ?" คำถามนั้นราวกับเป็นคำท้าทาย ชอว์นก้าวขาขึ้นเตียงและกระชากเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่เฟรย์สวมอยู่ออกจนกระดุมขาดกระเด็นไปคนละทาง

"อ๊าย! ทำอะไร?" ยังคงไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเขา

ร่างเล็กถูกโอบเหวี่ยงให้นอนคว่ำลงโดยไม่ทันตั้งตัว บราเซียสีดำถูกปลดตะขอออก ชอว์นเขวี้ยงมันลงไปกองกับพื้น

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงนะ!" เสียงเล็กกรีดร้องโวยวายลั่นห้องนอน ในขณะที่ชอว์นโน้มใบหน้าลงมาจูบแผ่นหลังขาวเนียน กลิ่นกายหอมเนื้อสาวปลุกเร้าอารมณ์หื่นกระหาย ชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกปรารถนาผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต

"อย่าเพิ่งสิ ชอว์น!"

"กล้าดียังไงเรียกชื่อฉัน?" เขาดุ มือแข็งแรงขยับลงมาเกี่ยวขอบกางเกงในและถอดออก แก้มก้นเนียนขาวน่าเสน่หา ยากเหลือเกินที่เขาจะหักห้ามใจต่อความงามตรงหน้า

"ฉันโป๊แล้ว อย่ามองนะ" เธอแผดเสียง ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับพรมจูบลงมายังแก้มก้นเต่งตึง ร่างงดงามเปลือยเปล่าดิ้นขลุกขลัก หากจะพลิกกายนอนหงายมีหวังชอว์นได้เห็นทุกตารางนิ้วเป็นแน่

"ถึงยังไงเธอก็ต้องตอบตกลงอยู่ดี จะเล่นตัวทำไมนักหนา" เขาพูดพลางโอบกอดเอวบางให้พลิกตัวนอนหงายขึ้น เฟยร์อายหน้าแดงและขยับมือมาปิดจุดสงวนของตนไว้

"อ้าขาออก" ชอว์นสั่ง ในขณะที่เขากำลังปลดกระดุมกางเกงและถอดมันออกพร้อมกางเกงชั้นใน ต่อด้วยเสื้อเชิ๊ตพร้อมกับเนกไท เฟรย์เอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มมาคลุมกายไว้

"เรายังคุยไม่เสร็จนะ" ความอับอายทำให้ใบหน้าสวยกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ฤทธิ์แอลกอฮอล์หายไปจากสายเลือดในพริบตา

"ค่อยคุย" เฟรย์อดมองร่างสูงกำยำเปลือยเปล่าตรงหน้าไม่ได้ แต่ไม่กล้ามองลงต่ำกว่าแผงอกกว้าง กล้ามเนื้อแข็งแรงสวยงาม ไม่ต่างจากใบหน้าหล่อเหลาอันน่าหลงใหล

"คุยก่อนสิ มีเรื่องจะบอก"

"ค่อยบอก" เขากระชากผ้าห่มออก และดันเรียวขาสวยให้แยกออกจากกัน เผยให้เห็นกลีบเนื้อสีเข้มกว่าผิวขาวผุดผ่องเล็กน้อย

"อ๊าย! อย่ามองนะ"

"หึ! เนียนดีนี่ ไม่มีขนสักเส้น" เขาเหยียดยิ้มมุมปากพึงพอใจ

"คนบ้า บอกว่าอย่ามอง" ใบหน้าสวยเห่อร้อน ไม่กล้าสบตาเขาจึงดึงหมอนใบเล็กมาปิดหน้าไว้

"เลิกโวยวายซะที" ชอว์นตะคอกเสียงดัง และกระชากหมอนเจ้ากรรมออก เขาเอื้อมมือไปหยิบซองถุงยางอนามัยมาและใช้ฟันกัดฉีกออก

ในที่สุดเฟรย์ก็อดไม่ได้ที่จะมองต่ำลง ลำเนื้อสีเข้มมันวาวที่ปลายดุ้น แข็งชี้ชันทาบหน้าท้องกำยำเลยขึ้นมาเหนือสะดือ ลำยาวขนาดใหญ่เกินจินตนาการของผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นเธอ เฟรย์เบิกตากว้างเพราะคิดว่าตนคงไม่สามารถรับแรงลำใหญ่นี้ได้

"ทำหน้าแบบนี้แปลว่าไม่เคยเจอของใหญ่ขนาดนี้น่ะสิ" เขาเลิกคิ้วถาม เฟรย์ยังคงจ้องมองเส้นเลือดปูดที่โอบล้อมลำเอ็นใหญ่ เครื่องป้องกันกำลังถูกสวมลงไปเกินครึ่งลำ

"ยะ ยังไม่พร้อม" ชอว์นไม่ฟัง เขาโน้มใบหน้าลงมาหาเนินอกอวบอิ่ม ปลายจมูกโด่งคลอเคลียเนินเนื้อนุ่มไปทั่ว เครางามทิ่มแทงผิวบอบบางจนเฟรย์รู้สึกระคาย จากนั้นริมฝีปากหยักจึงขยับขึ้นมาครอบดูดหัวนมสีชมพูผุดผ่องของสาวแรกแย้ม ชอว์นไม่ใช่บุรุษผู้หื่นกระหายเซ็กซ์ทุกวัน ทว่าเฟรย์กลับทำให้เขาไม่สามารถหักห้ามใจได้...