เฟรย์มาถึงบ้านของแบรดลีย์ในเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ถึงได้รู้ว่าที่นี่ไม่ต่างจากบ้านของชอว์นเลยสักนิด เธอให้นิยามพวกเขาว่าเป็นมาเฟียไร้มนุษยธรรม และดูเหมือนมันจะเป็นเช่นนั้น ทั่วบริเวณบ้านเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดคอยรักษาความปลอดภัย ทว่ากลับรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย
เฟรย์กวาดสายตามองไปทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยความรู้สึกประหม่า คนตัวโตเดินนำหน้ามาจนถึงกลางบ้าน เขาหยุดชะงักฝีเท้า และหมุนตัวหันกลับมามอง
"ฉันให้เวลาเธอเตรียมตัวเตรียมใจสองชั่วโมง สี่ทุ่มฉันจะขึ้นไปหา เดินขึ้นบันไดไปจะเจอห้องแรกซ้ายมือ เข้าไปรอในนั้น" แบรดลีย์บอกเสียงเรียบ ในขณะที่แววตายังคงจับจ้องใบหน้าสวยคมด้วยอารมณ์ใคร่อยากลิ้มลอง
"เอ่อ...ที่ฉันยอมมาที่นี่กับคุณ จริงๆ แล้วฉันมีเรื่องอยากขอให้คุณช่วย" เฟรย์ปัดไล่ความประหม่าออกไปและพูดออกมา ชายหนุ่มขมวดคิ้วแปลกใจ และเฝ้ารอประโยคถัดไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หญิงสาวอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ
