เฟรย์นั่งรอแบรดลีย์อยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขกจนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายสิบนาที เธอชะเง้อมองออกไปทางประตูบ้านเป็นระยะ ทว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่เดินกลับเข้ามาจึงได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย
"หายไปคุยโทรศัพท์นานขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจ" เฟรย์คงไม่รู้สึกหนักใจ หากคนที่โทรมาหาแบรดลีย์ไม่ใช่ชอว์น แน่นอนว่าพวกเขาต้องคุยเรื่องของตน
และดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอเอาเสียเลย เฟรย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเจ้าของบ้านกำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกับคนที่ตนอยากหนีไปแสนไกล ร่างเล็กทำท่าฟึดฟัดขณะที่ลุกขึ้นยืน ทันทีที่ประตูห้องรับแขกถูกเปิดออกก็ง้างปากจะโวยวาย ทว่ากลับถูกชอว์นมองค้อนด้วยแววตาดุดัน
"คุยกันเองก็แล้วกัน แต่อย่าเสียงดังโวยวายล่ะ" แบรดลีย์บอกพลันชำเลืองมองมายังเฟรย์ จากนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องรับแขกไป
"เดี๋ยวค่ะ แล้วข้อตกลงของเราล่ะคะ?" เธอตะโกนถามตามหลัง ชอว์นจึงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงห
