ตอนที่ 7
761 Words
เสียงทุ้มนุ่มลึก แววตากำลังมองมาราวกับต้องการกลืนกิน ญรินดารู้ว่าชายคนนี้อันตราย หากใกล้เขามากไปอาจตกหลุมกับดัก เธอต้องตั้งสติตามเกมเขาให้ทัน
“ฉะ...ฉันตอบแล้ว” หญิงสาวอึกอัก
“ตอบอะไร ไม่ได้ยินเสียงเลย”
ลมหายใจ กลิ่นโคโลญจน์กำลังลอยเตะจมูก ร่างกายกำลังสั่นเทา ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำตัวอย่างไรดี
ใบหน้าคมเข้มกำลังโน้มมาใกล้ ญรินดารีบเบือนหน้าหนี ทว่าก่อนทุกอย่างจะเกินเลย จีน่าซึ่งมองการกระทำของเพื่อนชายมิอาจทนได้ ตรงเข้ากระชากร่างบางออกจากอ้อมกอดของคนที่ตนแอบชอบ แล้วง้างมือหมายตบสักฉาดให้สะใจ
หมับ!
ข้อมือนางแบบสาวถูกจับไว้ก่อน ธีภพจ้องมองแววตาแข็งกร้าว จีน่าหน้าเจือน รีบดึงมือตนเองกลับจากบอดี้การ์ดของธีภพ
“สาวิทย์ พาตัวจีน่าไปส่งบ้าน ส่วนอรุณไปบอกเจ๊ราตรีมาหาผมหน่อย”
“ได้ครับ” บอดี้การ์ดสองคนรับคำ
จีน่าถูกผายมือเชิญออกไปด้านนอก แต่เธอกลับยืนนิ่ง
“จีน่าไม่ไปนะคะ จีน่าสัญญาว่าจีน่าจะไม่วุ่นวายอีก”
“พากลับไปสาวิทย์!” ธีภพตัดบท
นางแบบสาวไม่ยินยอม จนทำให้สาวิทย์ต้องจับข้อมือลากออกไปข้างนอก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันกลับมาให้ความสนใจเด็กนั่งดริงก์คนใหม่ต่อ
“เรามาต่อกันเถอะ” เขาบอกเสียงเรียบ
“ตะ...ต่ออะไรคะ”
เขาอมยิ้ม “ก็เรื่องที่ถามไง อยากดื่มอะไร ถ้าเธอได้ดริงก์จากฉัน เธอจะได้เงินเพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ”
“เหรอคะ” หญิงสาวย้อนถามสีหน้ามึนงง ธีภพจ้องมองด้วยความแปลกใจ อะไรกันทำงานไม่รู้หรือไงว่าได้เงินแบบไหน
ไม่นานเท่าใด เจ้าของผับถูกตามตัวมา เจ๊ราตรีเหลือบมองเด็กตัวเอง หรือรินก่อเรื่อง แต่สีหน้าของธีภพดูไม่มีปัญหาอะไร
“มีอะไรให้เจ๊รับใช้หรือคะคุณธีภพ” ราตรีถาม มือจับกันไปมาด้วยความประหม่า
“ผมอยากได้ห้องส่วนตัว”
เจ๊ราตรีอึกอักเล็กน้อย ส่วนเธอช้อนสายตามองเจ๊ด้วยความไม่เข้าใจ
“แต่ว่าเด็กเจ๊คนนี้ไม่ได้ทำนะคะ”
“ทำไม่ทำผมคุยกับเธอเองได้ เจ๊แค่ให้ห้องผมก็พอ”
ญรินดาสับสนไม่เข้าใจ ห้องส่วนตัวในที่นี่คืออะไร หรือต้องนอนด้วยกัน
“เจ๊คะ รินไม่นอนกับผู้ชายนะคะ!” เธอโพลงออกมา
“ไม่ใช่จ๊ะริน ห้องส่วนตัวเป็นแค่ห้องดื่มเท่านั้น ไม่ให้ใครเดินวุ่นวายเท่านั้นเองจ้ะ” เจ๊ราตรีอธิบาย
แต่เธอยังคงไม่ไว้ใจ สีหน้าดูเครียดขึ้น ไม่คิดว่าเด็กนั่งดริงก์มันจะมีความลับมากมายซ่อนอยู่
“ทำไมเหรอ กลัวผมปล้ำหรือไง” ธีภพแกล้งแซว
“ไม่ใช่นะคะ!” คนถูกแซวสวนกลับทันควัน เธอไม่ต้องการให้เขารู้ ว่ากำลังกลัว
เขายกยิ้ม แล้วยักไหล่
“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นไรไป แค่เข้าไปในห้อง” เลิ่กคิ้วมอง ธีภพจ้องมองใบหน้ากำลังเผือดลง ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่าทุกคนที่เขาเคยซื้อมา ในแววตามีความหวั่นไหว ทั้งกล้าและกลัวผสมกัน
อา.. เธออาจเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่เขาตามหา
“ไปได้สิคะ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ” ธีภพลุกยืนเต็มความสูง แล้วผายมือเชิญให้เธอนำหน้า
เจ๊ราตรีเดินนำทุกคน ผ่านเด็กนั่งดริงก์หลายคนซึ่งทำงานอยู่ นาริสาชะงักงันเมื่อเห็นเพื่อนกำลังเดินเคียงคู่ลูกค้าที่เธอหมายตามาหลายปี ธีภพ ปรัชมานต์ นักธุรกิจผลินรถยนต์สำหรับแข่ง รวย หล่อ เร้าใจ เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ เหตุใดไม่ใช่เธอ ทุกครั้งเขามาที่นี่ไม่เคยหิ้วหญิงคนไหนเข้าห้องส่วนตัวแม้แต่น้อย
ทำไมคนอย่างญรินดาต้องได้ดีไปกว่าเธอเสียทุกอย่าง
“หยุดนะ!”
เสียงตะโกนจากใครบางคนดังขึ้น ญรินดาชะงักคุ้นในน้ำเสียง หันกลับไปมองเห็นอดีตแฟนยืนหอบหายใจ แล้ววิ่งเข้ามาหากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“รินทำบ้าอะไร ทำไมทำแบบนี้!” เขาร้องถาม แล้วกระชากท่อนแขนเรียวลากไปด้วยกัน
“ปล่อยนะพี่วิน รินบอกให้ปล่อยไง!” หญิงสาวร้องแล้วดิ้นรน
- Writer
