ตอนที่ 4
923 Words
“อื้อ! ซี๊ด... พี่วิน สารักพี่วินนะคะ” นาริสาสารภาพความรู้สึกออกไป ขณะที่กำลังร่วมรักกับแฟนเพื่อน
กวินทรไม่ได้สนใจเสียง เพราะเวลานี้ความต้องการเข้าครอบงำ สะโพกหนาขยับเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและแรงขึ้นจนคนใต้ร่างร้องครวญครางไม่เป็นภาษา
ตับ! ตับ! ตับ!
เสียงเนื้อเสียดสี เสียงโต๊ะทำงานครูดกับพื้นยังคงดังต่อเนื่อง ก่อนประตูห้องจะเปิดออก
แอด...
ญรินดานิ่งงันเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า ริมฝีปากบางสั่นระริก ร่างขาวโพลงของคนสองคนท่ามกลางแสงสีในผับ และชายคนนั้นคือแฟนเธอ และผู้หญิงอีกคน คือเพื่อน น้ำตาเริ่มไหลริน แค่เพราะเธอไม่ยินยอมให้เขา พี่วินถึงกับต้องมีอะไรกับสาบนโต๊ะทำงานเธออย่างนั้นหรือ
กวินทรเหลือบมองหน้าประตู ดวงตาเบิกกว้างแต่ไม่อาจหยุดสิ่งที่ตนกระทำ ฤทธิ์ยากำลังทำให้เขาไม่อาจหักใจละจากอารมณ์หฤหรรษ์ได้ และคนบนโต๊ะเองก็หันมองเพื่อนสาว พร้อมส่งเสียงครวญครางหนักกว่าเดิม ญรินดารู้ดีเมื่อสบตาเพื่อน นาริสาไม่ได้รู้สึกผิดอะไร สองคนจงใจทรยศเธอ
“สารเลว!” คนเจ็บบริภาษแล้ววิ่งหนีไปทันที
“ริน!” กวินทรตะโกนแต่ไม่ยอมวิ่งตาม ก่อนร่างกายจะขยับแรงขึ้น กระแทกลงไปบนร่างอวบบนโต๊ะอย่างไม่ปราณี
“อ้า อ้า!” นาริสากรีดร้องอย่างสุขสม
ชายหนุ่มซุกซบใบหน้าลงบนอกอวบอิ่ม ก่อนระบายลมหายใจออกมา ไม่นานนักร่างกายกลับร้อนผ่าว ตัวตนเริ่มตั้งตระหง่านพร้อมจะสู้ศึกอีกครั้ง นาริสาชันกายลุกนั่งแล้วยิ้มยั่ว
“พี่วินขา... รอบต่อไปสาทำให้เองนะคะ สาจะควบจนกว่าพี่วินจะเยิ้มเชียวล่ะค่ะ”
กวินทรนิ่งเงียบไม่ตอบ หรืออาจเป็นสุข เพราะเขาไม่ได้ขัดขืนยามนาริสาผลักร่างให้นอนลงบนพื้นอันเย็นเฉียบ แต่ร่างกายเขาและเธอนั้นกำลังร้อนระอุ
ถึงห้องเช่าร่างบางโถมกายลงบนเตียง สะอื้นไห้กับภาพอัปยศที่ตนเองพบเจอ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแฟนที่แสนดีกับเพื่อนสนิท จะทำเรื่องบัดสี ที่สำคัญนาริสาเป็นคนส่งข้อความขอร้องให้เธอมารับ แต่กลับเจอเรื่องสารเลวแบบนี้นะเหรอ กัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวด แน่ใจว่าเพื่อนต้องจงใจให้เธอได้รับรู้ความสัมพันธ์กับพี่วินแน่นอน ไม่เป็นไร อยากได้ก็เอาไปเลยเธอไม่แคร์
ในเมื่อทุกอย่างเป็นเช่นนี้ คงไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจใคร หนี้พี่ชายอีกสองแสน หาทางใช้ให้จบสิ้นแล้วลาออกจากงานหาที่อยู่ใหม่ ได้ไม่ต้องเจอกับเพื่อนทรยศและแฟนสารเลวอีก ขอร้องให้วันนี้ ระบายทุกอย่างให้หมด แล้วเริ่มต้นใหม่ ดีเหมือนกันที่นาริสาทำให้รู้ธาตุแท้ผู้ชายอย่างกวินทร
หกโมงเช้า ลุกจากเตียงนอนยากเย็น เมื่อคืนผ่านช่วงเวลาอันหนักหน่วงมา ญรินดาคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ราวยี่สิบนาทีออกมา มองดูตัวเองในกระจก สภาพของใบหน้ายังคงความงดงามเหมือนเช่นเคย จัดการแต่งกายเพื่อเดินทางไปทำงาน ที่ผับมีเพียงแม่บ้านทำความสะอาด และพนักงานบางคนซึ่งเข้ามาจัดการโต๊ะ
ก๊อก ก๊อก
ประตูห้องเจ้าของผับเปิดออก เจ๊ราตรีมองผู้มาเยือนแล้วยิ้มกว้าง
“อ้าวริน มีอะไรหรือจ๊ะ”
ญรินดาปิดประตูแล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเจ๊ราตรี เธอเห็นสีหน้าลูกจ้างแล้วรู้สึกกังวล
“เป็นอะไรริน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ริมฝีปากบางสั่น สูดลมหายใจเข้าปอด เธอควรเลือกทางนี้ ให้ไปทำงานโต๊ะเดิมแม้รู้แก่ใจว่าเมื่อคืนมันทำหน้าที่อะไรคงทำใจได้ยาก รังเกียจ สะอิดสะเอียดยิ่งกว่าอะไร
“เจ๊คะ รินขอทำงานกับเจ๊ได้ไหม” เสียงแผ่วบอกกับเจ้าของผับ
“หืม...” เจ๊ราตรีจ้องมองสีหน้าสาวหน้าตาสะสวยด้วยความสับสน
“รินอยากทำงานเป็นเด็กนั่งดริงก์ค่ะ”
ราตรีเอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วครุ่นคิด
“แน่ใจเหรอริน เจ๊ขอให้รินทำกับเจ๊หลายครั้งรินยังไม่รับปากเลย ทำไมตอนนี้ถึงอยากทำล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ราตรีอดสงสารไม่ได้ เพราะพี่ชาย ชีวิตรินถึงได้ย่ำแย่
คนถูกถามส่ายหน้า บอกความจริงก็ไม่ได้ ไม่รู้ควรทำเช่นไร อับอายที่แฟนตัวเองได้กับเพื่อน รู้ถึงไหนอายถึงนั้น คงกลายเป็นขี้ปากสนุกแน่ๆ
พอเห็นลูกจ้างปฏิเสธตอบคำถาม เธอรู้ว่าคงเป็นปัญหาหนักหนาแน่ แต่หากได้ญรินดามาเป็นเด็กอีกคน คงทำให้ร้านได้ชื่อเสียง ในเมื่อเต็มใจเธอคงไม่ว่าอะไร
“ก็ได้ริน จะเริ่มงานวันไหนล่ะ เจ๊ได้ให้คนเตรียมชุดไว้ให้”
“วันนี้ได้ไหมคะ” เธอไม่อยากไปนั่งโต๊ะทำงานอีกแล้ว
“วันนี้เลยเหรอ” เจ๊ราตรีสบตาลูกจ้างสีหน้าแปลกใจ
“ค่ะเจ๊ รินอยากให้หนี้ที่ร้านให้หมดเร็วๆ”
“ก็ได้ๆ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ งานเริ่มหกโมงเย็นจ้ะ”
ญรินดายกมือไหว้แล้วเดินออกมานอกห้องทำงาน ทำให้มันเสร็จๆ ไป แล้วก็ลาขาดจากที่นี่ ได้ไม่ต้องเห็นหน้าเพื่อนทรยศ กับแฟนสารเลวอีก หญิงสาวเร่งฝีเท้าเพื่อออกจากสถานที่อโคจรในทันที
- Writer
