สตาร์กลับจากตลาดด้วยสภาพอ่อนแรง ทั้งจากความเหน็ดเหนื่อยและจากจิตใจที่แตกร้าว แม้จะพยายามหลอกตัวเองว่าให้ลืมให้ลืม แต่ภาพของเฟิร์สที่ยืนคุยกับคนอื่นมันก็บั่นทอนหัวใจจนไม่อยากจะทำอะไร
“เหนื่อยไหมล่ะ” เสียงของสิรินทำให้สตาร์ได้สติ เด็กหญิงมองร่างของแม่ที่นั่งเอนตัวบนโซฟา
“นิดหน่อยค่ะ” สตาร์ฝืนยิ้มให้กับแม่ และพยายามกลั้นน้ำตาที่กลั่นออกมาจากความเจ็บปวดในหัวใจ ภาพของเฟิร์สกับแม่ค้าคนนั้ ตามหลอกหลอนมาตลอดทาง แม่ว่าจะพยายามบอกตัวเองว่าไม่สนใจแต่ยิ่งพยายามก็เหมือนยิ่งไปย้ำตัวเอง
“แม่น่าจะสอนเราขับมอเตอร์ไซค์ หรือปั่นจักรยาน ขอโทษจริง ๆ นะ แม่ไม่คิดว่าจะมีวันที่ตัวเองต้องมาทำอะไรไม่ได้แบบนี้” สิรินนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาหลายอย่างที่ตัวเองตัดสินแต่มุมมองของคนเป็นแม่ ที่ไม่สอนสตาร์ขี่จักรยานก็เพราะกลัวจะล้ม ที่ไม่สอนขับมอเตอร์ไซค์ก็เพราะกลัวจะไปชนกับคนอื่น ที่ไม่สอนให้ขับรถยนต์ก็เพราะคิดว่าตัวเองก็ข
