สตาร์เดินนำพ่อของเธอไปที่โต๊ะกินข้าวเพราะว่าเขามาเร็วกว่าเวลานัดทำให้กับข้าวยังไม่ได้ถูกยกมาวางที่โต๊ะ และสิรินเองก็ยังคงนั่งรออยู่ในห้องครัว
“เดี๋ยวคุณ...” สตาร์ยังคงวางตัวไม่ถูกกับการที่อยู่ดีดีก็กำลังจะมีพ่อทั้งที่ชีวิตนี้ ลืมตาดูโลกมาไม่เคยรู้จักกับคำนี้เลยสักครั้ง รู้เพียงว่าพ่อคือสามีของแม่พ่อคือผู้ชายที่เป็นส่วนหนึ่งของการเกิดขึ้นมา แต่คำว่าพ่อของเธอนั้นคือความว่างเปล่า ผ่านมา18ปีอยู่ดีดีก็มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งขับรถเข้ามาที่บ้านแล้วบอกกับเธอว่าเป็นพ่อ เด็กสาวที่กำลังจะก้าวสู่วัยผู้ใหญ่ มันคงไม่แปลกหากจะสับสนกับเรื่องนี้
“เรียกพ่อเถอะนะ” ผู้มาเยือนกล่าวกับเด็กสาวอย่างอบอุ่น เขามองดูเด็กหญิงตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดู กิริยามารยาทเรียบร้อยน่ารักขนาดนี้ นึกแล้วก็โกรธตัวเองทำไมถึงทิ้งเธอได้ลงคอ
“ค่ะ เดี๋ยวพ่อรอตรงนี้ก่อน หนูจะไปพาแม่มาแล้วก็จะยกอาหารมาด้วย”
“ให้พ่อช่วยไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ
