รถมินิสีฟ้าสดใสจอดอยู่ก่อนแล้ว เค้ารีบจอดรถแล้วหยิบของขึ้นมา ถุงขนมที่เค้าซื้อมาฝากส่งกลิ่นหอมฟุ้ง หวังว่าคงจะดีใจที่ได้กินนะ อาจารย์หนุ่มยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เสียงหน้าประตูดังขึ้น แป้งร่ำยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ก่อนล้มตัวลงนอน
ไฟในห้องมืดสนิท เค้าวางของลงบนโต๊ะ แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน เธอนอนอยู่บนเตียง ตฤณเดินย่องเข้าไป เค้ารับรู้ถึงเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ แป้งร่ำกำลังร้องไห้ ขายาวก้าวไปเร็วๆแล้วเรียกหาเธอ
"แป้ง แป้งเป็นอะไรร้องไห้ทำไม" เค้าเรียกชื่อเธอ ก่อนจะจับตัวเธอเอาไว้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านเรียบร้อยแล้ว เค้าพลิกตัวเธอมาหาเค้า แสงไฟในห้องส่องสลัว เธอน้ำตาไหลพรากออกมา แล้วสะบัดตัวหนีเค้า
"อย่ามายุ่งกับแป้ง" เธอตวาดออกมาแล้วขยับตัวหนี เค้าคว้าตัวเธอเอาไว้
"เป็นอะไร ทำไมถึงหนีพี่" เค้าถามออกมา แป้งร่ำหนีไปอีกฝั่งของเตียง
"อย่ามายุ่ง อย่ามากอดแป้งอีก แป้งจะไม่ยุ่ง
