“โทรผิดแล้วมั้งคะ?”
[ถูกแล้ว นี่เธอจำเสียงฉันไม่ได้เหรอ?] ยิ่งปลายสายพูดออกมาแบบนี้ ฉันก็ยิ่งคิดหนักเข้าไปใหญ่ สมองเริ่มประมวลผลสรุปรวมทั้งหมดที่ได้ยินจนกระทั่งภาพในหัวมาหยุดอยู่ที่หน้าของใครคนหนึ่ง
แค่เพียงนึกถึงเท่านั้นขนก็ลุกซู่ไปหมดทั้งตัว
“เทวินทร์?” ฉันย้อนถามเสียงอ่อนแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก
[ใช่ ฉันเอง] เขาตอบเพียงสั้น ๆ สร้างความแปลกใจอย่างหนักหน่วงจนต้องอ้าปากค้าง
คำถามก็คือ ไอ้หมอนี่เอาเบอร์ฉันมาจากไหน!?
เพื่อให้คลายความสงสัยฉันจึงตั้งใจถามเขา แต่ว่า ยังไม่ทันได้พูดอะไร มันก็เป็นเทวินทร์เองนั่นแหละที่พูดแทรกเสียงเดิมขึ้นมาก่อน
[หน้าตาดูมีความสุขเหลือเกินนะ เวลามีผู้ชายล้อมรอบอะ] คำพูดกึ่งประชด ทำฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างมีอารมณ์ก่อนจะต่อว่าเขากลับไป ขณะเริ่มก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องน้ำซึ่งคาดว่ากระถินจะเข้าไปใช้บริการ
“อย่าเยอะ นายเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ! อื้อ!”
ฟึ่บ!
ฉันเบิกตากว้
