บทที่ 3

1997 Words

เวลา 23.10 น. 50 นาทีก่อนเริ่มแผนการ กึก! ฉันก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่โดยสารในสภาพพร้อมรบ มาด้วยกายและใจพร้อมกระเป๋าสะพายสีชมพูใบหนึ่งที่ภายในบรรจุขวดน้ำหวานอัดแน่นด้วยความรักและความใคร่จนเต็ม เพราะรู้อยู่แล้วว่างานเขาจัดกันที่ไหน ฉันจึงรีบจ้ำอ้าวพาตัวเองไปที่แห่งนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา ในแต่ละก้าวที่เดินขึ้นไปตามทางลาดชันของลานจอดรถล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ เพราะฉันเชื่อว่า ถ้าตั้งใจและพยายามไม่มีอะไรหรอกที่คนเราจะทำไม่ได้ แต่กว่าจะมาถึงจุดที่ต้องการได้ก็เล่นเอาเหนื่อยจนแทบหมดแรง... แต่เพราะยิ่งเดินขึ้นไปสูงเท่าไร เสียงเพลงจังหวะสนุกราวกับอยู่ในผับในบาร์ก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น มันเลยทำให้รู้สึกว่าอีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ฉันก็จะได้เจอกับอปป้าแล้ว! กึก... ทว่าทันทีที่เท้าย่างเหยียบเข้าสู่ชั้นดาดฟ้าของลานจอดรถ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นเหมือนกับหลุดออกมาจากหนังเรื่องใดสักเรื่อง ผู้คนไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่น้องคนนั้นบอกในกล่องข้อความเลยสักนิด กลับกัน พวกเขาดูดีมีระดับ ดูแพง ดูไฮโซ ไม่ว่าจะข้าวของเครื่องใช้หรือสไตล์การแต่งตัว เมื่อเทียบกับฉันที่สวมเพียงเสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาสั้นกับรองเท้าแตะแฟชั่น... ที่ดูตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าเสียงเพลงคึกคักกับการพบปะสังสรรค์ของวัยรุ่นดูดีมีระดับพวกนี้ก็คงเป็น รถแข่งสุดหรูดูแพงหลายสิบคันที่จอดเรียงรายคล้ายกับอยู่ในงานมอเตอร์โชว์ของแวดวงไฮโซนี่แหละ! เรื่องความชอบเกี่ยวกับรถแข่งบอกเลยว่าไม่เคยอยู่ในหัว แทนที่จะสนใจพวกกลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดีกับรถแข่งราคาแพงชนิดหูฉี่ตาถลน ฉันจึงเลือกที่จะกวาดตามองหารถของบุคคลที่เป็นเป้าหมายแทน ถึงจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ว่ามันก็อดหยุดมองไม่ได้อยู่ดี ทั้งที่สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่ลานจอดรถกว้างบนชั้นดาดฟ้าธรรมดา แต่กลุ่มคนรักรถแข่งและความเร็วพวกนี้กลับสามารถเปลี่ยนให้สถานที่ธรรมดากลายเป็นที่ที่ชวนตื่นตาตื่นใจได้ราวกับไม่ใช่ที่เดียวกัน เสียงเบิ้ลเครื่องยนต์ซึ่งเหมือนจะดังแข่งกับเสียงเพลง เสียงเอี๊ยดอ๊าดของการเบิร์นยางและการเบรก รวมถึงกลิ่นไหม้ ทำฉันหยุดการมองหาอปป้าและมองไปยังต้นเสียง ก่อนพบเข้ากับรถแข่งราคาแพงสองคันกำลังขับตรงมาทางจุดที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะหันพวงมาลัยเลี้ยวดริฟต์ไปบนพื้นที่โล่งได้ราวกับหลุดมาจากในหนัง ความสามารถของผู้คนที่นี่เกือบทำให้ฉันลืมเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ จำต้องละสายตาและสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความน่าตื่นตาตื่นใจออกจากหัวให้หมดแล้วหันกลับมามองหาจุดประสงค์หลักของการมายังสถานที่แห่งนี้แทน “วอร์อปป้าหรือเปล่าคะ?” “ครับ” “กรี๊ดดดด ขอลายเซ็นหน่อยค่า!” และเพียงไม่นานหลังจากเดินแทรกผู้คนจนเกือบทั่วลานจอดรถ ฉันก็ได้พบกับสิ่งที่ตามหา เขาดูโดดเด่นและสะดุดตากว่าใคร ดูมีออร่ามากกว่ารถแข่งราคาแพงหลายสิบคันที่จอดอยู่ในลานจอดรถแห่งนี้เสียอีก โดยเฉพาะกับรอยยิ้มในยามที่เขาก้มหน้าก้มตาแจกลายเซ็นให้กับแฟนคลับกลุ่มเล็กที่รายล้อมรอบกายเขาอย่างเป็นกันเอง หัวใจฉันเต้นรัวผิดจังหวะและอดคิดแทนคนที่ยืนรายล้อมอปป้าพวกนั้นไม่ได้ว่าเขาจะรู้สึกแบบไหนที่มีโอกาสได้ยืนใกล้ชิดขนาดนั้น คงเพราะแฟนคลับส่วนน้อยละมั้งที่รู้ว่าวอร์อปป้าจะมาที่นี่ แต่เชื่อเถอะ ถ้ามีคนได้เจออีกสักพักคนจะแห่กันมา เอาล่ะ ก่อนที่จะไม่ทันได้ทำตามแผน ฉันก็ต้องเร่งมือเหมือนกัน! พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบก้าวเท้าตรงไปยังจุดที่วอร์อปป้ายืนอยู่พอดี แต่ยังไม่ทันได้เข้าประชิดถึงตัว กึก! ตอนนั้นเองที่โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน เมื่อผู้ชายที่ฉันมีโอกาสมองเห็นเขาผ่านหน้าเวทีคอนเสิร์ต พื้นที่ภายในห้องส่ง ภาพโปสเตอร์และอัลบัมภาพ เงยหน้าขึ้นจากสมุดที่แฟนคลับส่งให้ ฉันไม่ได้คิดไปเองแต่เหมือนว่าเราทั้งคู่กำลังสบตากัน มันไม่เหมือนความรู้สึกในคอนเสิร์ตที่ทึกทักได้ว่าเขากำลังมองมา แต่ว่าตอนนี้อปป้ากำลังมองมาอยู่จริง ๆ! ทะ ทำยังไงดีล่ะ ฉันสั่นไปหมดเลย... “สวัสดีครับ” ฉันกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อคนตัวสูงตรงหน้าเอ่ยปากทักขึ้น พานให้ต้องหันซ้ายหันขวาเพื่อมองโดยรอบ ก่อนหยุดสายตาที่คนตรงหน้าอีกครั้งพลางใช้นิ้วสั่น ๆ ชี้เข้าหาตัวเองแทนการถาม “ใช่ พี่ทักเรานั่นแหละ” ทั่วทั้งหน้ามันร้อนวูบเมื่อเริ่มมั่นใจว่าสายตาของอปป้าและคำทักทายเมื่อครู่เป็นของฉันจริง ๆ และเป็นของฉันคนเดียว! ฮือออ หนูอยากเลียหน้าเขาจังค่า! ไม่ได้! อย่าเอาความฟินมากลบเกลื่อนแผนการที่วางไว้สิกาละแมร์ ความฟินเล็ก ๆ เทียบไม่ได้กับการได้อปป้าเป็นสามีตลอดชีวิตหรอกนะ! เมื่อความร้ายกาจเข้าครอบงำความคิดในหัว ฉันจึงสูดอากาศหายใจเข้าจนเต็มปอด รีบจัดแจงหยิบน้ำหวานหนึ่งในแผนการร้ายออกมาเพื่อเตรียมตัว สายตามองไปยังผู้ชายที่เป็นเป้าหมายของชะนีทั้งโลกอย่างมีความหวัง แม้ว่าตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจกับแฟนคลับคนอื่นอยู่ก็ตาม เอาล่ะกาละแมร์ เพื่อสามีในโปสเตอร์ในโลกความจริง ลุย! “วะ...วะ...วอร์....อป...อะ อปป้าคะ!” ฉันเรียกเขาในระยะที่ใกล้เกินกว่าขอบเวทีและขอบพื้นที่ห้องส่ง เพียงเท่านั้นร่างกายก็เหมือนจะมีองค์ลง ฮืออ เสียงอย่าสั่นสิ มือก็ด้วย! “ครับว่าไง?” และพอคนถูกเรียกหันมาให้ความสนใจ ฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นลม รู้งี้พกยาดมมาด้วยดีกว่า! “หนะ หนู...ทำนี่มาให้...ค่ะ!” กว่าจะบังคับตัวเองพูดจนจบประโยคก็เล่นกินเวลาไปเกือบนาที มันอาจจะดูน่ารำคาญในสายตาของแฟนคลับคนอื่นที่มองมาทางฉัน แต่ว่านั่นกลับไม่ใช่กับผู้ชายใจดีตรงหน้า “อ้าว ขอบคุณนะ...พี่กำลังหิวน้ำอยู่พอดีเลย” ว่าแล้ววอร์อปป้าก็ทำเหมือนอย่างที่เด็กคนนั้นบอกฉันในกล่องข้อความลับ เขาเอื้อมมือมารับขวดน้ำหวานไปจากมือฉัน รู้ไหมขนนี่ลุกเกรียวไปทั่วทั้งตัว รู้สึกได้ถึงอุ่นไอร้อนในแต่ละนิ้วของอปป้าที่ลากผ่านมือฉันจังหวะที่รับขวดน้ำไปจากมือชัดเจนมาก ยิ่งกว่าระบบ HD!!!! ฟึ่บ! ความประหม่าและความฟินระดับ Max ทำฉันเริ่มทนต่อใจตัวเองไม่ไหว ทันทีที่อปป้ารับขวดน้ำไป ฉันก็รีบชักมือกลับมาทันที ก่อนจะยกมือไหว้หนึ่งที่สวย ๆ แล้วสับเกียร์หมาวิ่งหนีไปจากบริเวณนั้นทันที อยู่ไม่ไหว... อยู่ไม่ไหว ถ้าอยู่ใกล้มากกว่านี้ ฉันต้องตายเพราะหัวใจเต้นเกินอัตราแน่ T^T สุดท้ายความเขินที่มีมากเกินไปก็ทำให้ฉันต้องพาตัวเองมานั่งสูดอากาศเข้าปอดประทังชีวิตอยู่มุมที่เขาใช้จอดรถแข่งราคาแพงแสนแพงแทนที่จะยืนรายล้อมอปป้าอย่างที่ตั้งใจไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวอร์อปป้าป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่อย่างไรก็ตาม สายตาอันเฉียบขาดและเฉียบคมก็สามารถมองทะลุผ่านความฟิน จำองค์ประกอบเครื่องแต่งกายของเขาได้อย่างชัดเจน พอคิดได้ดังนั้น ด้วยความติดโซเชียลและชอบอัปข่าวสาร มือสั่น ๆ ก็เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอัปข่าวสารสู่สายตาแฟนคลับคนอื่น ๆ ขุ่นแม่กาละแมร์ :: วอร์อปป้าวันนี้ใส่กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำขาดเข่า กรี๊ดมากจ้า เสื้อสีขาวสกรีนลายอะไรไม่รู้จำไม่ได้ แต่แซ่บมาก ฮืออ หนูอยากพิงอกอปป้าจังค่า! นี่แหละนะคนเก่ง อยากแตะ อยากต้องเขาไปเสียหมด แต่พออยู่ตรงหน้าเข้าจริงก็ทำได้แค่สั่น TTOTT ไม่รู้ละ ยังไงซะแผนก็ดำเนินมาถึงกลางทางแล้ว ฉันจะมาล้มเลิกไม่ได้ จุดประสงค์คือปล้ำ ยังไงก็ต้องปล้ำ!!! ฉันนั่งหายใจฟืดฟาดรอเวลาที่คาดว่าวอร์อปป้าน่าจะดื่มเครื่องดื่มของฉันจนหมด โดยคำนึงถึงการเผื่อเวลาให้ยานอนหลับออกฤทธิ์ รวมเวลาก็ราว ๆ 35 นาที เห็นจะได้ ต่อให้ไม่รู้ว่าตอนนี้วอร์อปป้าจะอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่เชื่อเถอะว่าโดนยานอนหลับไปหมดซองขนาดนั้น มันต้องมีง่วงกันบ้าง แต่เชื่อได้เลยว่าเขาต้องหาที่เงียบ ๆ นอนพัก เมื่อถึงเวลาอันสมควรต่อการตามหาตัวอปป้าเพื่อรุกฆาต ฉันจึงลุกออกจากจุดซ่อนตัว เดินลัดเลาะไปตามหน้ารถแข่งราคาแพงมากมายที่จอดเรียงรายกันเอาไว้ ซึ่งบริเวณนี้ค่อนข้างจะเป็นจุดที่เสียงของพวกดนตรีจังหวะสนุกดังไม่มากนัก สิ่งที่ควรจะมองหาต่อไปคือรถของวอร์อปป้าที่เป็นสีเขียว เชื่อสิ ว่าเขาต้องมานอนพักในรถแน่ ๆ เดินลัดเลาะรถแข่งคันแล้วคันเล่า แต่ดูเหมือนว่ารถแข่งสีเขียวแสบสันที่เป็นเป้าหมายจะไม่อยู่ในสายตาฉันเลยสักนิด ไม่ว่าจะกวาดตามองหาแค่ไหนก็ดูจะไร้วี่แวว แต่แล้วไม่นานดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง เมื่อสายตาอันเฉียบคมเหลือบไปเจอกับขวดน้ำทรงเตี้ยน่ารักกรุบกริบแบบเดียวกับที่ฉันให้วอร์อปป้าถูกวางตั้งไว้บนฝากระโปรงรถของรถแข่งคันหนึ่ง เห็นดังนั้นเท้าก็รีบจ้ำอ้าวตรงไปยังรถคันดังกล่าวทันที ยิ่งได้มองขวดน้ำใกล้ ๆ จนถึงขั้นหยิบขึ้นมาพิสูจน์กลิ่นน้ำซึ่งบรรจุอยู่ภายใน ไม่ว่ามองยังไง นี่มันก็ขวดน้ำของฉันจริง ๆ นั่นแหละ ว่าแต่ทำไมขวดน้ำของฉันถึงได้ถูกเอามาวางไว้บนฝากระโปรงหน้ารถคันนี้ล่ะ? ขณะคิดสายตาก็กวาดมองหาผู้ที่ดื่มน้ำในขวดไปด้วย และต้องสะดุดเข้ากับประตูของรถแข่งตรงหน้าคันเดิมซึ่งถูกเปิดแง้มเอาไว้ เพราะบริเวณนั้นค่อนข้างมืดและปลอดผู้คนฉันจึงต้องย่องเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เรียวขาที่เห็นยื่นออกมาจากในตัวรถนั้นเป็นขาของผู้ชายไม่ผิดแน่ ที่สำคัญกางเกงที่เขาสวมอยู่ก็เป็นทรงเดฟสีดำ แถมยังขาดเซอร์เหมือนกับที่วอร์อปป้าใส่มาวันนี้ไม่มีผิด นี่หรือว่าเขาอาจจะอาศัยรถคนอื่นมา พอดื่มน้ำเข้าไปแล้วง่วงเลยมานอนสิ้นสภาพอยู่แบบนี้ รู้ไหม หัวใจฉันรัวแรงยิ่งกว่าจังหวะสามช่าเสียอีก ในหัวความคิดด้านที่ดีและไม่ดีกำลังตีกันยุ่งไปหมด ความคิดด้านดีกำลังบอกฉันว่า หากทำอะไรไม่เข้าท่าลงไปแล้ววอร์อปป้าจับได้ ฉันอาจจะถูกเขาเกลียดตลอดชีวิต ขณะเดียวกัน ความคิดด้านชั่วร้ายก็ตะโกนขัดแย้งเสียงดัง ว่า สามีขาหนูมาแล้ว!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more