ตอนที่ 6 ผู้ช่วยคนใหม่

1231 Words

จอมทัพมาที่ไร่จันทรัชด้วยความมุ่งมั่น อย่างไรวันนี้ก็ต้องเป็นคนงานของที่นี่ให้ได้ จากที่ก่อนหน้านี้ถูกปฏิเสธมาแล้วถึง 2 ครั้ง ทำให้เสียเวลาไปเกือบสัปดาห์ ครั้งแรกเจ้าของไร่ยังไม่กลับจากต่างประเทศ ด้วยช่วงนี้การรับคนงานเข้มงวดขึ้น จึงต้องผ่านการพิจารณาของคนเป็นนายก่อน ส่วนครั้งที่ 2 ก็ด้วยเหตุผลเดิม คนเป็นนายยังไม่กลับจากต่างประเทศ เพิ่มเติมตำหนิรูปร่างที่เล็กไม่เหมาะกับการทำงานหนัก จอมทัพถูกมองอย่างพิจารณาด้วยรูปลักษณ์ และผิวพรรณที่ผุดผ่องเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย แต่เมื่อมีบัตรประชาชนมายืนยันความเป็นชายก็ทำให้ทุกคนคลายความข้องใจไปได้ “น้า ไอ้หมอนี่มาอีกแล้ว” มาโนช ผู้ช่วยของศิราเอ่ยกับ กำปอ หัวหน้าคนงาน ขณะดูแลคนงานทำความสะอาดคอกวัว “เอ็งมาทำไมอีก ก็บอกไปแล้วว่าไม่รับ” กำปอถามด้วยใบหน้าเอือมระอา “นายศิรายังไม่กลับอีกเหรอครับ” “กลับวันนี้ละ แต่ถึงนายจะกลับก็ไม่รับเอ็งหรอก ตัวเท่าเมี่ยง” “รับผมเข้าทำงานเถอะนะครับ ผมทำงานได้ทุกอย่างเลย” จอมทัพขอร้องหัวหน้าคนงานให้รับตนเข้าทำงาน “อ้อนแอ้นอย่างกับผู้หญิง จะไปทำอะไรไหว ไม่รับ ๆ” หัวหน้าคนงานยังคงสบประมาทชายหนุ่มตรงหน้าด้วยถ้อยคำเดิม ๆ ด้วยมีลักษณะเอวบางร่างน้อย จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาทำงานในไร่ ในฟาร์ม อย่างไรก็ไม่รับเป็นคนงานของไร่จันทรัชท่าเดียว “เห็นผมตัวเล็ก ๆ แบบนี้ แต่ผมแข็งแรงมากเลยนะครับ” “ถ้างั้นลองไปยกถุงปุ๋ยนั่นมาวางตรงนี้” กำปอชี้ไปยังกองกระสอบที่บรรจุปุ๋ยคอก หวังจะทดสอบพละกำลังของจอมทัพ “ถ้าผมยกไหว จะรับผมเข้าทำงานใช่ไหม” “ยกให้ขึ้นก่อน” กำปอหันไปยกยิ้มพยักพเยิดหน้ากับมาโนช มั่นใจว่าอย่างไรเสียเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีทางยกกระสอบปุ๋ยคอกที่หนักกว่า 50 กิโลกรัมได้ “ได้ ผมจะยกให้ดู” จอมทัพแสดงความฮึกเหิมที่จะยกกระสอบปุ๋ยคอก จอมทัพรวบรวมพละกำลังทั้งหมด ตั้งหลักอย่างมาดมั่น แม้จะเป็นชายหนุ่มร่างเล็ก แต่ก็สามารถยกกระสอบปุ๋ยคอกขึ้นมาได้ด้วยสองมือ “ไอ้หมอนี่มันแน่ว่ะน้า” มาโนชพยักหน้าน้อย ๆ ที่จอมทัพยกกระสอบปุ๋ยคอกขึ้นมาได้ “ถ้าเคยทำงานแบกหามต้องยกขึ้นบ่าแล้ว” กำปอพูดด้วยความมั่นใจ ท่วงท่าที่จอมทัพนำพากระสอบปุ๋ยคอก ไม่เหมือนกับคนที่ผ่านการทำงานแบกหามมาก่อน “เออ ก็จริงของน้า” แม้จะทุลักทุเลไปบ้าง แต่จอมทัพก็สามารถนำกระสอบปุ๋ยคอกมาวางตรงหน้ากำปอกับมาโนชได้ “ผมบอกแล้วว่าผมยกไหว ฮะ...เฮ้ย” จอมทัพมีอาการหอบเหนื่อย แต่ก็พยายามฝืนไม่แสดงออกมาให้เห็น ด้วยระยะทางกว่า 20 เมตร ทำให้แข็งขาอ่อนแรงไม่น้อย เป็นผลให้เสียหลักหงายหลัง แต่ก็มีคนเข้ามารับไว้ได้ทัน “นายศิรา” มาโนชกับกำปอเอ่ยเรียกเมื่อเห็นคนเป็นนาย พร้อมกับค้อมศีรษะทักทาย จอมทัพรีบพยุงตัวเองออกจากวงแขนที่ประคองตนไว้ แล้วไปยืนใกล้ ๆ มาโนชกับกำปอ พลางก้มหน้างุด ไม่กล้ามองหน้าหรือสบสายตา เก็บซ่อนความหวาดหวั่น ด้วยไม่คิดว่าจะเจอเจ้าของไร่แบบไม่ทันตั้งตัว “ใคร” สายตาคู่คมมองชายหนุ่มร่างเล็กที่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เพียงคำเดียวก็รู้สึกได้ถึงความมีอำนาจ “มาขอสมัครเป็นคนงานครับ แต่ผมไม่ได้รับไว้” กำปอเป็นคนตอบ “ชื่ออะไร” เสี้ยวหน้าที่ได้เห็น ทำให้ศิราอยากเห็นใบหน้าของชายหนุ่มร่างเล็กแบบเต็ม ๆ “อ้าว…เฮ้ย นายศิราถามก็ตอบสิ” มาโนชใช้ศอกกระทุ้งให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าตอบคำถาม “จะ...จอมครับ จอมทัพ” จอมทัพละล่ำละลัก ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา จึงทำให้ได้เห็นใบหน้าเจ้าของไร่จันทรัชรุ่นที่ 2 เต็มตา ใบหน้าของคนตรงหน้าหล่อคมสันไม่ได้แตกต่างไปจากรูปที่เคยเห็นจากการสืบค้นประวัติไร่จันทรัช “ติดอ่างซะงั้น” มาโนชว่า ศิราจำได้ในทันทีว่าคนตรงหน้าคือบาริสตาสาว และเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยช่วยชีวิตไว้เมื่อ 2 ปีก่อน แค่ทรงผมที่เปลี่ยนไป ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแตกต่าง ต่อให้เห็นเพียงครึ่งหน้า เขาก็จำเธอได้ หรือจะเป็นฝาแฝด นั่นคือเศษเสี้ยวในความคิด แต่สุดท้ายแล้วศิราก็เลือกจะเชื่อในความรู้สึกแรก แล้วเหตุผลใดที่เธอต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายมาสมัครเป็นคนงานที่ไร่จันทรัช หรือเธอเป็นคนของไร่จันทร์ผา แล้วเธอมีความเกี่ยวข้องอะไรกับไร่จันทร์ผา มีคำถามมากมายผุดขึ้นในหัว และเขาก็ต้องรู้ให้ได้ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีใครสามารถอ่านความคิดของศิราได้ คิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันเพิ่มความน่าเกรงขามดุดัน และทำให้มาโนชคิดไปเองว่าคนเป็นนายกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ไปได้แล้ว นายศิราไม่รับหรอก” “แต่นายศิรายังไม่ได้พูดเลยนะว่าไม่รับผม” จอมทัพยังคงมีความหวัง หากถูกปฏิเสธจริง ๆ ให้กอดขาขอร้องอ้อนวอนก็ต้องทำ “นายศิราไม่พูดก็แสดงว่าไม่รับไง” “พร้อมเริ่มงานเมื่อไร” คำถามของศิราทำให้ทุกคนตะลึงงัน มาโนชกับกำปอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “ผมพร้อมเริ่มงานทันทีครับ” จอมทัพลิงโลด แต่ก็สงวนท่าทีไว้ “นายจะรับไอ้หมอนี่มาทำงานที่ไร่เหรอครับ ตัวกระเปี๊ยกแบบนี้จะไปทำอะไรได้ครับ” มาโนชถามเพื่อความแน่ใจ “ผู้ช่วยฉันไง” “ผู้ช่วยนาย ? แล้วผมล่ะครับ” มาโนชชะงักงันนิ่งอึ้งกับคำตอบผู้เป็นนาย หากให้จอมทัพมาเป็นผู้ช่วย แล้วตัวเขาที่ทำหน้าที่นี้อยู่ล่ะ... “ในเมื่อพร้อมเริ่มงาน ก็เริ่มงานได้เลย รู้ใช่ไหม ว่าเป็นคนงานที่นี่ ก็ต้องพักที่นี่” ศิราไม่ตอบคำถามของมาโนช ที่ตอนนี้เหมือนคนสติหลุด จู่ ๆ เจ้านายก็รับคนอื่นมาทำหน้าที่ของตน “รู้ครับ ที่นี่จะมีบ้านพักสำหรับคนงาน แล้วให้ผมพักกับใครครับ” แม้จะแปลกใจที่เจ้าของไร่รับตนเข้าทำงานอย่างง่ายดาย แต่ก็โล่งใจในขณะเดียวกัน ที่แผนการล้วงข้อมูลไร่จันทรัชก้าวหน้าไปหนึ่งขั้น “เป็นผู้ช่วยของฉัน ก็ต้องพักกับฉัน น้ากำปอจัดการทำประวัติ เสร็จแล้วพาไปที่เรือนไม้สักริมน้ำตก” ทุกคนในที่นี้แปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก ปกติแล้วเจ้านายหนุ่มจะไม่ให้คนงานเข้าไปยุ่มย่ามที่เรือนไม้สักริมน้ำตก ซึ่งเป็นทั้งที่ทำงานและที่พัก ยิ่งให้นอนค้างแรมยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ มาโนชยังเข้าไปทำงานได้เป็นครั้งคราว แต่กลับให้จอมทัพไปพักที่นั่น “ครับนาย” กำปอรับคำเจ้านายหนุ่มที่เดินจากไปหลังจากสั่งการจบ ส่วนมาโนชสติยังคงไม่กลับมา คิดว่าตัวเองต้องตกงานเป็นแน่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more