ตอนที่ 5 จอมทัพ
950 Words
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือทำให้ศิราต้องละสายตาจากบาริสตาสาวกับเจ้าสุนัขที่เริงร่าอยู่กับเธอ ความจริงแล้วในเวลานี้เขาควรอยู่ที่รัฐเท็กซัสเพื่อคัดเลือกพ่อพันธุ์โคเนื้อ แต่เขากลับมาเสียเวลาตามเธอมาที่ศูนย์พักพิงสัตว์แห่งนี้ ถ้อยคำเร่งเร้าจากคนปลายสาย ทำให้เขาต้องเดินทางไปยังรัฐเท็กซัสทันที
หลังจากคัดเลือกพ่อพันธุ์โคเนื้อเสร็จ ศิรากลับมาที่นิวยอร์ก แทนที่จะเดินทางกลับประเทศไทย เขามายังร้านกาแฟแนว Slow Bar แต่วันนี้ บาริสตาประจำร้านกลับไม่ใช่เธอ
“ขอโทษนะครับ บาริสตาอีกคนล่ะครับ” หลังจากดื่มกาแฟจนหมดแก้ว ศิราตัดสินใจถามหาเจ้าของใบหน้าพริ้มเพรา
“วันนี้ไม่มาค่ะ” พนักงานเสิร์ฟเอ่ยบอกไปเพียงเท่านั้น
“อ๋อ…ครับ ขอบคุณครับ” ศิรารู้สึกผิดหวังไม่น้อยที่วันนี้ไม่ได้พบเธอ
ศิราเดินไปตามทางที่บาริสตาสาวเคยเดิน จนมาถึงศูนย์พักพิงสัตว์ เจ้าสุนัขสายพันธุ์บีเกิลส่งเสียงเห่าและวิ่งมาทางเขา
“มอคค่าหยุด” อาสาสมัครศูนย์พักพิงวิ่งตามเจ้ามอคค่าที่หลุดออกจากกรงในจังหวะเปิดให้อาหาร ด้วยกลัวว่ามันจะกัดผู้มาเยือน
เจ้ามอคค่าส่งเสียงเห่าและวิ่งวนรอบตัวศิรา มันไม่ได้แสดงความดุร้าย แต่อยากเล่นกับเขาเสียมากกว่า
“ขอขนมเหรอ แต่เสียใจด้วยที่ฉันไม่มีขนม” ศิราย่อตัวลงไปหาเจ้ามอคค่า มันหยุดวิ่งแล้วนั่งลง และยกขาหน้าข้างหนึ่งให้เขา เขาจำได้ว่ามันทำแบบนี้ตอนขอขนมเธอ
“มอคค่า ฉันนึกว่ามอคค่าจะกัดคุณเสียแล้ว” อาสาสมัครดุเจ้ามอคค่า มันทำหน้าสำนึกผิด เดินตัวหงอเข้าใกล้ศิรา ราวกับอยากให้เขาปกป้อง
“ไม่เลยครับ มันน่ารักมาก แล้ววันนี้เจ้าของมันไม่มาเหรอครับ” แม้จะรู้ว่าสัตว์ที่อยู่ที่นี่ไม่มีเจ้าของ แต่ศิราก็ถามออกไปแบบนั้น
“เจ้ามอคค่าเป็นสุนัขที่กำลังหาบ้านค่ะ ยังไม่มีใครรับเป็นเจ้าของ”
“ผมคงเข้าใจผิด คิดว่าคนที่เล่นกับมันเมื่อวันก่อนเป็นเจ้าของ”
“...คุณคงจะหมายถึงจอม จอมไม่ใช่เจ้าของมอคค่าค่ะ มอคค่าเป็นสุนัขที่ถูกเจ้าของทำร้าย และมีคนช่วยไว้ จึงพามาให้ศูนย์ดูแลและหาเจ้าของใหม่ แต่จอมเป็นคนที่ทำให้มอคค่ากลับมาร่าเริงอีกครั้ง จะแวะเวียนมาช่วยงานที่ศูนย์บ่อย ๆ ยามมีเวลาว่างจากเรียนหรือทำงานพาร์ตไทม์” อาสาสมัครมีสีหน้าครุ่นคิด สองวันมานี้ไม่มีใครเล่นกับเจ้ามอคค่า จะมีก็แต่จอมนรีที่แวะมาเล่นกับมันก่อนเดินทางกลับประเทศไทย
“แล้วเธอจะมาที่นี่อีกไหมครับ” แม้จะผิดหวังที่ไม่ได้เจอเธอ แต่ศิราก็ไม่หมดหวัง
“ช่วงนี้คงไม่ได้มาค่ะ น่าจะอีกนานเลย”
“เธอกลับไทยเหรอครับ”
“ค่ะ คุณก็เป็นคนไทยเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ ผมคนไทย”
“แต่สำเนียงอเมริกันของคุณดีมากเลยนะคะ”
“ผมเคยเรียนที่นี่ครับ แล้วยังติดต่อธุรกิจที่นี่บ่อย ๆ ผมต้องไปแล้วครับ ได้เวลาไปสนามบินแล้ว” เสียงแจ้งเตือนข้อความทำให้ศิราต้องไปจากที่นี่
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“ขอบคุณครับ ฉันไปก่อนนะมอคค่า” ศิราร่ำลาเจ้ามอคค่า มันส่งเสียงเห่าราวกับไม่อยากให้เขาจากไป
ไร่จันทร์ผา
ที่บ้านไม้หลังเล็กของจอมนรีกับแม่ ตองนวลมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ด้วยเป็นห่วงลูกสาวที่ต้องเข้าไปล้วงข้อมูลสำคัญของไร่จันทรัช คนที่ถูกส่งเข้าไปเป็นหนอนบ่อนไส้ ล้วนกลับมาในสภาพสะบักสะบอม และสุดท้ายก็ถูกทำให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“จอมหยุดเรียนกลางคันแบบนี้ ทางมหา’ลัยไม่ว่าอะไรหรือลูก” ตองนวลลูบศีรษะของลูกสาวที่นอนตะแคงโดยใช้ตักของเธอหนุนต่างหมอนอย่างอ่อนโยน
“ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ไม่ส่งผลกระทบอะไร สามเดือนนี้จอมจะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จแล้วกลับไปเรียนค่ะ แต่ก่อนจะกลับไปเรียน จอมจะพาแม่ไปจากที่นี่ ไปอยู่ให้ไกลจากคนใจร้าย เงินที่ได้ จอมจะซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ระหว่างรอจอมเรียนจบ แม่ก็ทำอาหารขาย จอมจะเรียนให้จบโดยเร็วที่สุด จะได้กลับมาอยู่กับแม่ แล้วจอมจะเป็นคนดูแลแม่เอง” จอมนรีพลิกตัวนอนหงาย กอบกุมมือของแม่ไว้ วาดฝันอนาคต
“แม่เป็นห่วงจอม มันอันตรายมากเลยนะจอม แม่กลัว...”
“ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าคนใจร้ายพวกนี้แล้วแม่”
“แล้วจอมจะเข้าไปในไร่จันทรัชยังไง”
“จอมคงเข้าไปในฐานะคนงาน”
“จอมต้องระวังตัวนะลูก ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็พาตัวเองออกมา”
“จอมจะระวังตัว แม่ไม่ต้องห่วงนะ จอมเอาตัวรอดได้” แม้จะไม่มั่นใจ แต่จอมนรีก็เลือกจะพูดให้แม่สบายใจ ความมุ่งมั่นที่จะพาแม่ไปจากคนใจร้ายช่วยปลุกความกล้าในตัว จะต้องล้วงข้อมูลของไร่จันทรัชมาให้จงได้
เส้นผมที่ยาวสลวยถูกคมกรรไกรตัดให้ขาด ผมที่สั้น ผ้าคาดอกที่รัดแน่นปกปิดความเป็นหญิง เสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง กางเกงยีน และรองเท้าผ้าใบ ทำให้จอมนรีกลายเป็นชายหนุ่มร่างเล็ก และเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็น จอมทัพ
- Writer
