“นั่นมึงต้องถามเกวเอง” เตชินตอบแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
สำหรับเกวลิน เขาไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเลย แต่กลับอีกคน เตชินบอกไม่ถูก แววตาแปลกๆ ของชญานินทำให้เขารู้สึกอึดอัด มันเหมือนกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องบางเรื่องขึ้น เรื่องที่อาจทำให้เขาทุรนทุราย
อพาร์ทเม้นที่กลกัณฑ์พาเธอมาส่งกว้างเอาเรื่อง เป็นห้องชุดขนาดสองห้องนอน หนึ่งห้องโถงและหนึ่งห้องครัว แถมอยู่ในย่านที่การเดินสะดวก ไม่ว่าจะรถไฟฟ้า โรงพยาบาลหรือห้างสรรพสินค้า บรรยากาศภายนอกก็ค่อนข้างร่มรื่น อาจเป็นเพราะว่าอยู่ติดสวนสาธารณะด้วยมั้ง
เกวลินยืนทอดอาลัยที่ระเบียง มองพระอาทิตย์ตกดินจนแผ่นฟ้าเป็นสีส้มก่อนจะค่อยๆ หายลับไป พอแสงอาทิตย์ลาลับ ความมืดยามราตรีก็คืบคลานเข้ามา แสงไฟบนท้องถนน หากเป็นช่วงเวลาที่จิตใจเป็นปกติ เกวลินก็คงรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่บนสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน
แต่ทว่า...เธอไม่ปกติไง ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
ข่าวคราวของโอริกแทบไ
