โซ่รักเมียตีตรา

ตอนที่ 1.ลูกนอกสมรส ชญานินนอนลืมตาโพลง เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนก่อนทำให้เธอระแวง เธอกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้ว แต่ยานั่นอาจจะไม่ได้ผล เพราะเวลาผ่านไปเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว เพราะเธอไม่ทันได้เตรียมตัว ประกอบกับไม่มีความรู้เรื่องนี้ดีเท่าไหร่ ชญานินพยายามข่มตานอนให้หลับ แต่กลับทำไม่ได้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกวิงเวียน บ้านหมุนจนทนนอนต่อไปไม่ไหว ชญา  นินทรงตัวลุกขึ้นนั่ง เธอโผเผเดินเข้าไปในห้องน้ำ และอาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้สูดกลิ่นสมุนไพรหลายชนิดที่บรรจุอยู่ในขวดพลาสติกสีเขียว ป้ามาลัยโผล่หน้ามามอง แล้วก็เข้ามาช่วยประคองเธอออกมาจากห้องน้ำ มาลัยพาเธอมานั่งลงริมเตียงนอน “พักสักครู่เถอะนะ พอดีขึ้น ป้าจะพาไปหาหมอนะชญา” “อย่าเลยค่ะป้า ชญาไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ” ชญานินส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความเกรงใจ “จะไม่เป็นไรได้ยังไง ชญาอ้วกตั้งแต่เช้าเลยนะ หลายครั้งแล้วด้วย หน้าก็ซีดแทบไม่เหลือสีเลือดแล้ว” มาลัยท้วง ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “นี่ชญาคงไม่ได้ ‘ท้อง’ หรอกใช่ไหมหะ!!” ผิวหน้าของชญานินซีดเผือดไร้สีเลือด เธอไม่ได้ปริปากบอกใครเลย ยกเว้นมาลัยที่เดาออกตั้งแต่วันแรกๆ ความผิดพลาดในครั้งนั้นมันน่าอดสู บวกกับคิดว่าตัวเองจะไม่มีทางโชคร้าย และไม่มีทางได้รับผลกระทบใดๆ จากความสัมพันธ์ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่... แต่ตอนนี้ผลแห่งความไม่ระมัดระวังในครั้งนั้นของเธอ กำลังส่งผลกับเธออย่างร้ายแรง “ไม่หรอกค่ะ...ไม่น่าใช่หรอกค่ะป้า” เธอภาวนาให้เป็นแบบนั้น ภาวนาให้ตัวเองไม่ซวยถึงขนาดตั้งท้องกับผู้ชายที่เกลียดเธอกับป้าเข้ากระดูก และมีคู่รักเป็นตัวเป็นตนอย่างเตชิน บุตรชายผู้มีพระคุณของเธอ ชญานินพยายามคิดในแง่ดี แม้หลายๆ อย่างในร่างกายเธอจะบ่งบอกสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น เธอฝืนยิ้มให้มาลัย แล้วก็เอนกายลงนอน พยายามปล่อยวางความกังวลในใจ บางที สิ่งที่เธอกลัวอาจจะไม่มีทางเกิดขึ้นเลยก็ได้... สิบปีก่อน... เด็กหญิงชญานิน วัยเพียงสิบปีผู้กำลังจมอยู่กับความโศกเศร้า เพราะบิดา มารดาด่วนจากไปแบบปุบปับ เธอนั่งทอดอาลัยมองไฟกระพริบที่ประดับประดาหน้าโลงศพของบิดา มารดาที่ตั้งอยู่คู่กัน มีพุ่มดอกไม้พลาสติกที่วางประดับเพื่อไม่ให้ด้านหน้าโล่งเกินไป น้ำตาของชญานินไหลหล่นไม่รู้กี่รอบ เธอรู้สึกเคว้งคว้างไปหมด กลัวไปสารพัด เพราะนอกจากบิดามารดาแล้ว ชญานินไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาใครเลย ญาติพี่น้องไม่ว่าจะฝั่งบิดา หรือมารดาต่างก็พากันเกี่ยง คงเพราะภาระของครอบครัวพวกเขาก็หนักหนาสาหัสอยู่แล้ว การโอบอุ้มเด็กหญิงวัยสิบปีอีกหนึ่งคน เลยกลายเป็นภาระที่หนักเกินไป ชญานินยกมือป้ายน้ำตาที่ไหลผ่านร่องแก้ม เธอกลั้นสะอื้นจนหัวไหล่สั่น หวาดกลัวทุกสิ่งรอบตัว และไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครดี อ้อมกอดที่เคยมีจากลาไปแบบไม่อาจเรียกคืนได้ “น่าสงสารยัยชญานะ ไม่มีพ่อแม่แล้วจะอยู่ยังไงละ” “สงสารนักก็เอาไปเลี้ยงสิ เด็กนั่นขยันรู้อยู่ อีกไม่กี่ปีก็ใช้งานได้แล้วละ” “ไม่ไหวหรอกพี่ แค่ลูกฉันสองคนก็แทบแย่แล้วนะ” เสียงทุ่มเถียงนั่น ชญานินได้ยินเต็มสองหู เธอก้มหน้ามองพื้น พยายามไม่เก็บคำพูดของบรรดาญาติๆ มาเก็บไว้ในใจ “พวกพี่ๆ ไม่ต้องลำบากหรอกนะคะ หลานฉัน ฉันจะเอาไปเลี้ยงดูเอง” เสียงใครบางคนพูดแทรก และใครคนนั้นก็เดินเข้ามาหาชญานิน “ป้ามาลัย” “อย่าโศกเศร้าไปเลยยัยหนู ป้ามาแล้ว จากนี้ไป ไปอยู่กับป้านะ”มาลัยรวบกอดหลานสาวแนบอก พร้อมกับรั้งมือเรียวเล็กของชญานินมากุมไว้ มาลัย มีศักดิ์เป็นพี่สาวของมารดาที่เสียชีวิตไปแล้วของชญานิน มือของเธอเย็นเฉียบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ชญานินโผเข้าหา เธอซุกตัวในอ้อมกอดของคนแปลกหน้าที่เป็นมิตรกับเธอที่สุดในเวลานี้ “คุณนั่งตรงนี้ก่อนค่ะ” เสียงป้ามาลัยกระซิบบอกใครบางคน ชญานินผงกศีรษะออกมาจากอ้อมกอด และมองสบนัยน์ตาคนคนนั้น ดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้ขนตายาวงอนงามหลุบลงต่ำ เมื่อผู้ชายวัยกลางคนเบื้องหน้าจ้องมองมายังตนเองอย่างพิจารณา “ยัยหนูชญา แกไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีกแล้วค่ะคุณ” มาลัยผู้หญิงวัยสี่สิบปีพูดกับสามีมหาเศรษฐีของตัวเอง ขณะยังคงกุมมือเล็กๆ ของชญานินเอาไว้ตลอดเวลา ราวกับต้องการปลอบประโลมดวงใจที่เต็มไปด้วยความโศรกเศร้าของชญานิน “พ่อกับแม่ของแกตายหมดแล้วค่ะ แล้วมาลัยก็ทนเห็นแกลำบากไม่ได้ มาลัยขอนะคะ ขอให้ยัยชญาได้พึ่งใบบุญของคุณด้วยค่ะ” มาลัยที่จับพลัดจับผลูมาเป็นเมียคนล่าสุดของทรงพล ยังคงพยายามขอร้องให้สามีเมตตาสงสารชญานิน เด็กหญิงกำพร้าที่เป็นหลานสาวคนเดียวของตนเอง “คุณเองก็อุปถัมภ์เด็กกำพร้าบ่อยๆ เพิ่มยัยชญาอีกสักคนจะได้ไหมคะ?” ทรงพลนิ่งคิด หลังจากพิจารณาเด็กหญิงวัยสิบปีตรงหน้าอยู่พักใหญ่ ทรงพลก็พูดขึ้นกับภรรยาคนล่าสุดของตัวเอง “ได้สิ ฉันจะอุปการะเลี้ยงดูเด็กคนนี้เอง” “จริงๆ นะคะคุณ” มาลัยดีใจยิ้มแก้มปริ เพราะเธอสงสารหลานสาวคนนี้จริงๆ “อืม..” ทรงพลผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ รอยยิ้มเมตตาเกลื่อนเต็มใบหน้า “รีบขอบคุณ คุณลุงสิยัยชญา” มาลัยรีบบอกหลานสาวของตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าผสมความตื่นเต้นดีใจ “ชญาขอบคุณ คุณลุงมากๆ เลยนะคะ” ทรงพลทอดสายตาเอ็นดูมองสบตาเด็กหญิง “ไปอยู่ด้วยกันนั่นแหละ ฉันจะส่งเสียให้หนูเรียนเอง อยากเรียนสูงแค่ไหนก็ได้ ตามใจของหนูเลย หนูชญา” “ชญาขอขอบคุณคุณลุงอีกครั้งค่ะ” “มาลัยขอบคุณคุณ แทนน้องสาวและน้องเขยมาลัยด้วยนะคะ คุณจะไม่มีทางผิดหวังกับยัยชญาแน่นอน หลานคนนี้ของมาลัยจะทดแทนคุณ จนกว่าคุณจะพอใจ” มาลัยพูดเป็นนัยๆ และทรงพลก็รับรู้ คฤหาสน์การัณยภาส “เธอให้คนจัดห้องพักให้หนูชญาแล้วเหรอมาลัย?” ทรงพลถามด้วยความอยากรู้ หลังภรรยาของเขาวิ่งวุ่นมาพักใหญ่ๆ แล้ว “ยังเลยค่ะคุณ แต่ห้องพักคนใช้ ยังมีห้องว่างอยู่หลายห้องเลยค่ะ” มาลัยตั้งใจจะให้ชญานินไปพักอาศัยที่ห้องพักของคนรับใช้ จะได้ไม่รบกวนทรงพลมากเกินไป แต่ทรงพลยกมือขึ้นห้ามไว้เสียก่อน “ให้ขึ้นไปพักด้วยกันบนตึกนั่นแหละ หนูชญาไม่ใช่คนรับใช้สักหน่อยนะมาลัย หนูชญาเป็นหลานสาวของเธอนี่มาลัย” “เอ่อ... แต่ว่า...” มาลัยอึกอัก เพราะรู้ดีว่าหากตนเองทำเช่นนั้น จะต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน “ทำตามที่ฉันสั่งนั่นแหละมาลัย เรื่องของลูกชายฉัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เรื่องที่มาลัยกังวล ทรงพลรู้ดี บุตรชายหัวดื้อ เพราะถูกเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก พอภรรยาของเขาด่วนจากไป เตชินเลยไร้คนปรามได้ เตชินแผลงฤทธิ์ทุกครั้งที่ทรงพลแต่งงานใหม่ และเมื่อเป็นคำสั่งของสามีผู้เด็ดขาดและร่ำรวยก็ทำให้มาลัยไม่สามารถโต้แย้งได้ “ค่ะคุณ” สีหน้าของมาลัยไม่ค่อยสู้ดีนัก ตอนที่เดินจูงมือของชญานินออกมาจากห้องรับรองแขกกลางคฤหาสน์การัณยภาส “ชญา หนูอยู่ในบ้านหลังนี้ ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวนะลูก ที่นี่ไม่เหมือนบ้านหลังเก่าของหนู” ระหว่างที่พาชญานินเดินขึ้นบันไดมาลัยพยายามอธิบายให้หลานสาวเข้าใจ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังชั้นสอง ซึ่งเป็นบริเวณที่แบ่งเป็นห้องนอนของเจ้านายของคฤหาสน์หลังใหญ่หรูหราแห่งนี้ “ค่ะ ป้า” ชญานินเป็นเด็กหัวอ่อนว่านอนสอนง่าย เธอเชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่เสมอ แม้ว่าตัวเองจะเกิดมาอาภัพ ต้องเสียพ่อเสียแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอก็ยังคงมองโลกในแง่ดี เธอเชื่อเสมอว่า หากทำความดี สักวัน ความดีจะมอบความสุขตอบแทนกลับมา มาลัยอมยิ้มน้อยๆ มองสบนัยน์ตาหลานสาวด้วยความเอ็นดู ชญานินเป็นลูกสาวของ พิไล น้องสาวต่างแม่ของเธอ ก่อนที่พิไลจะเสียชีวิตลงได้ฝากฝังลูกสาวเอาไว้ ทำให้มาลัยไม่สามารถทอดทิ้งชญานินได้