กริ๊ง... มือถือของชญานีดังขึ้น
(“คุณชญานีหรือเปล่าครับ ผมมีพัสดุมาส่งครับ”)
ชญานีตาโต ของที่เธอกดสั่งเอาไว้มาถึงแล้ว
“ตอนนี้พี่อยู่ตรงไหนคะ”
(“อ๋อ... แถว ๆ ร้านค้า กำลังจอดอยู่ที่แยก ไม่มั่นใจว่าจะให้เลี้ยวไปทางไหน”)
“พี่ไม่ต้องไปค่ะ รออยู่แถว ๆ หน้าสหกรณ์เลยค่ะ อยู่แถวนี้พอดี รอแป๊บนะคะ จะขับมอเตอร์ไซค์ไปหา”
(“อ้อครับ นานไหมครับ”)
“ไม่นานหรอกค่ะพี่ แป๊บเดียว ไม่ถึงนาที”
(“โอเคครับ ผมรออยู่ตรงนี้ รถสีส้มนะครับ”)
“ค่ะ” ชญานีรีบกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเองที่จอดอยู่ ก่อนจะสตาร์ทรถไปรับของ เมื่อเธอไปรับมาแล้ว ก็รีบกลับบ้าน
ชญานีอยู่ในห้องนอน มือสั่น ๆ ตอนที่เปิดกล่อง หัวใจเต้นแรงเพราะรู้ว่าของในกล่องนั้นคืออะไร ทันทีที่เด็กสาวหยิบกล่องนั้นออกมา เธอก็เห็น กล่องสีชมพู มีตัวหนังสือที่เป็นภาษาจีนทั้งนั้น เขียนเต็มไปหมดที่ข้างกล่อง แต่อ่านไม่ออกสักคำ ยังดีที่มีกระดาษเล็ก ๆ เขียนชื่อ
