“ไปร้านผ้าไหมที่ใหญ่ที่สุด”
สิ้นเสียงสั่งการอันราบเรียบของจ้าวฉีเสวียน จิ้นอันหันมายิ้มมีเลศนัยกับจิ้นเหอ นัยน์ตาเผยประโยคหนึ่งว่า
‘หากเจ้านายซื้อชุดสีชมพูหรือสีม่วงอ่อนก็แสดงว่าใช่เลย’
แววตาดำทะมึนตลอดเวลาของจิ้นเหอพลันสว่างวาบ ประหนึ่งเจอเรื่องสนุกที่ยากจะพานพบ
เพราะพระชายาเพ่ยหนิงกับท่านหญิงเล่อเสียใส่แต่ชุดสีดำกับสีแดงและมักจะชอบสีเข้มเช่นสีน้ำเงิน องครักษ์คนสนิททั้งสองจึงลอบพนันกันเงียบๆ
แต่แล้วทั้งคู่ล้วนชนะไม่มีใครแพ้ เนื่องจากต่างพนันว่าเจ้านายซื้อให้แม่นางฟางเหนียง
ผ้าไหมและเครื่องประดับล้วนออกแบบได้อ่อนหวานยิ่ง ทั้งสองอยากเห็นเสียจริงว่ายามอยู่บนเรือนร่างของสาวงามนางนั้นจะงดงามหยาดเยิ้มปานใด
หลังจากจิ้นอันและจิ้นเหอช่วยกันตรวจสอบสินค้าทุกชิ้นเพื่อความปลอดภัยเสร็จ หีบผ้าหรูหราก็ถูกคนงานช่วยกันยกไปใส่รถม้าจนแน่นขนัด ตามด้วยร่างสูงสง่าเข้าไปนั่งนิ่งๆ
ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบเ
