หวงลี่ฟางที่แม้จะยอมรับสถานะอันด้อยค่ายามนี้ของตน แต่กลับไม่อาจเผยริ้วรอยใดๆ ยามเดินออกนอกเรือนนอนเด็ดขาด
ขณะหยิบแป้งชาดขึ้นมาหมายทากลบริ้วรอยก่อนใส่เสื้อผ้า ฝ่ามือหนาของบุรุษพลันปรากฏที่รอบเอว พร้อมวงแขนกว้างที่กระชับกอดแน่น ตามด้วยปลายคางคมสันวางเกยที่ไหล่บาง
“เจ้าจะรีบใส่ผ้าไปไย วันนี้ข้าไม่ได้รีบกลับเสียหน่อย”
หวงลี่ฟางเลิกคิ้ว นึกดีใจไม่น้อย “ซื่อจื่อได้หยุดพักผ่อนหรือเจ้าคะ”
หวงลี่ฟางเลิกคิ้ว นึกดีใจไม่น้อย “ซื่อจื่อได้หยุดพักผ่อนหรือเจ้าคะ”
จ้าวฉีเสวียนพยักหน้าเอื่อยเฉื่อยกับซอกคอหอม “ข้าได้พักหลายวัน คิดไว้ว่าจะใช้เวลาให้คุ้มค่าด้วยการท่องเที่ยวจึงจะดี”
คนฟังพลันตาโต
เช่นนี้ เขาจะพานางไปเที่ยวด้วยหรือไม่
ช่วยมิได้ที่หวงลี่ฟางตอนเป็นสตรีชั้นสูงคล้ายถูกจับขังกลายร่างเป็นนกน้อยในกรงทองมาโดยตลอด
ยามนี้แม้มีฐานะต้อยต่ำแต่การเจอจ้าวฉีเสวียนที่ใจกว้าง กลับทำให้นางเสมือนนักโทษที
