เมื่อฉันเป็นนางร้าย

ตอนที่ 3 รับบทแม่เลว

มีนาหยุดยืนอยู่หน้าโรงเรียนอนุบาลพร้อมกับถอนหายใจเมื่อต้องเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อย วีนัสดูไม่ชอบแม่ตัวเองมากจนมีนาสงสัยว่าการที่รมิตาเข้มงวดกับลูกเกินไปมันร้ายแรงถึงขนาดต้องโดนลูกเกลียดเลยเหรอ เธอมาอยู่แค่วันที่สองก็เจอศึกหนักเพราะวันนี้เธอต้องถูกวีนัสไล่เพราะอยากไหว้ครูประชั้นแทนแม่ตัวเอง

วันนี้มีนาจึงต้องรับบทแม่เลวเพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไปตามบทที่ควรเป็น บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอบอุ่น คุณแม่หลายคนแต่งตัวสวยถ่ายรูปคู่กับลูกบ้างนั่งคุยกันบ้างซึ่งต่างจากมีนาโดยสิ้นเชิง เธอพยายามเดินหาลูกสาวจนรอบก่อนจะเห็นว่าวีนัสกำลังนั่งยิ้มแฉ่งให้คุณครูคนสวยที่กำลังลูบศีรษะน้อยๆ นั้น

ความรู้เจ็บแปลบในอกเกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ มีนาไม่เคยเสียใจกับการถูกใครเมินมาก่อนและเธอเองก็รู้สึกดีกับวีนัสมาก อาจไม่ถึงกับรักประหนึ่งลูกในไส้แต่ก็รักมากพอสมควรซึ่งเป็นไปได้ว่าร่างที่เธออยู่นี้รักลูกสาวมาก

“สวัสดีค่ะ วีนัสคะมาหาแม่สิ” เธอเรียกลูกสาวอย่างใจเย็น

“คุณแม่” วีนัสเตรียมวิ่งแต่ก็ถูกคุณครูจับแขนเอาไว้เสียก่อน เด็กหญิงมองหน้าครูเล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มให้

“วีนัสวันนี้กลับจากโรงเรียนเราไปเที่ยวกันนะคะ” เมื่อเห็นลูกยังสนใจแต่ครูมีนาก็ชวนคุยไปเรื่องอื่น

“ไม่ค่ะ หนูอยากเล่นกับครูบัว” เสียงใสกังวาลตอบอย่างชัดเจน

“วีนัสคุยกับคุณแม่ก่อนนะคะ คุณรมิตาอย่าดุแกนักนะคะวีนัสแกจะเสียใจ” บัวบูชาบอกด้วยน้ำเสียงหวานแต่มีนารู้ดีว่ายัยนี่มันแอ๊บอยากกินผัวเธออีกคน

“ครูบัวรบกวนให้เราสองแม่ลูกอยู่ลำพังนะคะ ครูมีหน้าที่อะไรก็ทำแค่นั้นพอ” มีนาทำหน้าดุเพราะรู้สึกหมั่นไส้บัวบูชาเหลือเกิน

ตัวละครบัวบูชาเป็นนางร้ายสายแอ๊บอยากได้เรวัติเป็นผัว มาในคราบครูสาวแสนดีที่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ครูของวีนัสเท่านั้น แม้ว่าลูกสาวเธอจะปลาบปลื้มครูคนนี้แค่ไหนก็ตาม

อีกไม่นานนางเอกก็ต้องมาเป็นพี่เลี้ยงหลังจากเรวัติขอหย่าจากเธอส่วนสาเหตุการหย่านิยายไม่ได้เล่าถึงนักมีกล่าวแค่ว่ารมิตาละเลยหน้าที่แม่จนพระเอกอย่างเรวัติทนไม่ไหว

“ขอโทษค่ะ ครูรอข้างในนะคะ” ครูสาวทำหน้าเศร้า

“คุณแม่ใจร้ายหนูไม่อยากมีแม่ใจร้าย หนูอยากได้ครูบัวเป็นแม่มากกว่าอีก” ทันทีที่พ้นร่างบอบบางในเครื่องแบบวีนัสก็กอดอกต่อว่าคุณแม่คนสวยทันที

“วีนัส” ไม่คิดว่าคำพูดเหล่านี้จะออกจากปากเด็กน้อยน่ารักตรงหน้า

“คุณแม่ใจร้ายหนูเกลียดคุณแม่ที่สุดออกไปจากชีวิตหนูกับพ่อสักที” เด็กน้อยพูดประโยคนี้รวดเดียวราวกับท่องจำมาหลายครั้ง

“หนูต้องการแบบนั้นจริงๆ เหรอคะ แม่รักหนูมากนะวีนัส” ความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งน้อยใจตีรวนเคล้ากันจนมีนาไม่รู้ว่าควรเอ่ยสิ่งใดออกไป เธอรู้แต่ว่ารมิตารักลูกสาวมากแม้จะไม่ค่อยมีเวลาให้แต่ก็ทำทุกอย่างได้เพื่อวีนัส

เธอเข้ามาในร่างรมิตาพอได้ยินถ้อยคำขับไล่จากลูกสาวก็อดรู้สึกไม่ได้

“เอ่อ จริงค่ะ ครูบัวใจดีมีเวลาเล่นกับหนูจะเป็นแม่ให้หนูกราบด้วย” เมื่อเห็นผู้เป็นแม่น้ำตาไหลเด็กหญิงถึงกับชะงักแต่ก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างออก

“แล้วหนูอยากกราบใครคะ ขอแค่บอกแม่ทำให้หนูได้ทุกอย่าง” เด็กมีสิทธิ์เลือกเพราะฉะนั้นเธอจะไม่ดึงดันบังคับ

“หนูจะกราบครูบัวค่ะ คุณแม่กลับไปเถอะหนูไม่อยากเจอคุณแม่อีกแล้ว” วีนัสตอบอย่างมั่นใจและไล่คนเป็นแม่ตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม

เฮ้อ ลูกเกลียดเจ็บแบบนี้เอง หญิงสาวได้แต่ข่มความหนักหน่วงไว้ในใจ

“โอเคค่ะ แม่จะทำให้หนูถ้าเสร็จกิจกรรมให้ครูโทรหาแม่นะคะ แม่จะมารับ” แม้จะเจ็บแต่มีนาก็อยากทำหน้าที่แม่ให้ดีแทนรมิตาสักครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ครูบัวจะเป็นคนไปส่งหนูที่ทำงานคุณพ่อเองค่ะ” เด็กน้อยรีบปฏิเสธก่อนจะวิ่งเข้าไปด้านในห้องประชุมจัดงานวันแม่

หญิงสาวมองวีนัสกราบครูบัวด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกจะว่าอิจฉาก็ได้ นางร้ายต้องรู้สึกแบบนี้เองสินะ