เช้าวันถัดมามีนารีบตรงมาหาลูกสาวทันทีเพราะวีนัสโทรมาบอกว่าวันนี้ไม่ขอไปหาแม่ทั้งที่ปกติทุกเสาร์วีนัสไม่เคยงอแงยามต้องไปนอนบ้านเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอมองผ่านวีนัสได้เพราะไม่ได้มีความผูกพันใด ๆ ทว่าตอนนี้ไม่ใช่ เธอรักเด็กน้อยคนนั้นไปแล้ว รักแบบที่แม่คนหนึ่งพึงมีให้แก่ลูก
มีนายืนกอดอกรอหน้าห้องหลังจากกดออดหน้าห้อง เธอหวาดกลัวที่สุดคือสายตาของลูกสาวที่มองมา เธอกลัวว่าวีนัสจะเกลียดแม่คนนี้
“คุณเรวัติห้ามไม่ให้ใครเข้าห้องค่ะ”
เขมิกาเปิดประตูห้องพร้อมกับเอ่ยในสิ่งที่เรวัติสั่งเอาไว้ เขาไม่ได้ระบุชื่อแต่เธอไม่ยอมให้มีนาเข้าไปได้ง่าย ๆ หรอก มีนาไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับสองพ่อลูกนี้อีกด้วยซ้ำเพราะทั้งสองหย่ากันแล้ว
“ฉันมาหาวีนัสและต้องการเข้าไปตอนนี้”
แค่พบลูกมันยากมากนักหรือยังไง
“ไม่ได้ค่ะ” ไม่ว่ามีนาจะเดินไปทางไหนเขมิกาก็เอาตัวขวางเอาไว้เสมอ เขมิกาไม่ชอบเลยที่มีนามายุ่งเกี่ยวกับเรวัติและวีนัส
