Hastane koridorunda merakla ve telaşla bekleyen insanların sayısı çok fazlaydı. Büyükler, çocuklar, çalışanlar ve daha fazlası. Bahar öylece doktorun dışarı çıkmasını beklerken içinden bin duayı bir eder olmuştu. Bir yanında kızı diğer yanından üç oğlu vardı. Hazar sabırsızca “Neden bir şey söylemiyorlar?” derken Hamit “Evet ya. Babamı aldılar içeri hiçbir şey demediler. Anne, babama bir şey olmaz değil mi?” diyor annesinin kolunu tutuyordu.
O sıra kapı açıldı ve doktor çıktı. Herkes ayağa kalktığında tüm gözler doktorun dudakları arasından çıkacak sözlerdeydi.
“Öncelikle geçmiş olsun. Afşın Beyin bildiğiniz üzere kalp hastalığı var. Bundan mütevellit kalp spazmı geçirmiş. Erken müdahale ile sorunu önledik lakin bundan sonra ilaçları değişecek ve çok daha dikkat edilmesi gerekecek. Ö
