หลังแยกจากหัสดินทร์มาแล้ว ก็พบว่าแบบนี้ไม่ถูกต้อง ธรณ์คิดทบทวนอีกครู่เดียว ก็พอดีเจอเพื่อนที่ในห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น นั่งคุยกันเป็นนาน ค่อยพาตัวเองขึ้นรถ ขับเตร่อยู่ตรงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง
ห้าโมงพอดีที่เขาจอดรถรออยู่ด้านหน้า ตามองฝ่ากลุ่มคนที่เดินออกมาเป็นแพ็กบ้าง เดี่ยวบ้าง จนผ่านไปแล้วห้านาทีก็ยังไม่พบเป้าหมาย
สิบนาทีผ่านไป
จนถึงสิบห้านาที
รถของธรณ์ก็ยังคงจอดนิ่งรออยู่ตรงนั้น
สายตาเขาไม่เคยพลาดนี่นา เขามั่นใจว่ายังไม่เห็นเป้าหมายผ่านตาไปเลย
มองดูเวลาอีกที ห้าโมงสี่สิบแล้ว บางทีอาจต้องยอมรับความจริงว่าตาของเขาพร่าเลือนจนมองพลาด คงผ่านหน้าเขาไปแล้วก็ไม่รู้ หุ่นแบบนั้นก็ใกล้เคียงกันหมด ธรณ์พึมพำบอกตัวเอง ขณะกำลังพารถออกจากที่จอด พลันสายตาของเขามองเห็นเป้าหมายเข้าพอดี
หัวเหอยุ่งเหยิงเดินพ้นออกจากประตูอาคารออกมาแล้วเหลือบดูเวลา ห้าโมงสี่สิบห้าแล้วด้วย ธรณ์พารถคลานไปขนาบข้าง เลื
