วันทำงาน พรรณวษามาถึงแต่เช้าก่อนเวลา อย่างที่เป็นมาตลอดหลายปีที่สังกัดที่นี่ วางของลงบนโต๊ะ หูแว่วเสียงคุยของน้อง ๆ ที่เดินตามหลังกันเข้ามา
“โบนัสออกแล้ว แกะดูหรือยัง”
“ได้เยอะสิท่า หน้าบานเชียว”
“เยอะอะไร ก็ได้เท่ากันหมดนั่นแหละย่ะ”
เลยนึกได้ว่าโบนัสออกแล้ว ปกติพรรณวษาจะได้โบนัสสามเดือนทุกปี ยิ้มให้ตัวเอง เพราะหากเป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ แล้ว เธอจะไม่เคยพลาด ไม่เคยลืมมันเลย แต่ปีนี้มีสารพัดเรื่องถาโถมเข้าหาจนลืมเรื่องเงินไปเสียได้ แล้วเปิดงานขึ้นทีละแฟ้ม นั่งทำต่อจนเสร็จ
ว่างจากงาน ค่อยหยิบสลิปเงินเดือนคาร์บอนออกมากรีดแล้วเปิดดู รอยยิ้มน้อย ๆ หุบลงอย่างเชื่องช้า พร้อมกับเลือดในตัวที่ไหลเวียนช้าลงชั่วขณะหนึ่งของอารมณ์ เมื่อเห็นโบนัสของตัวเองมีเพียงหนึ่งพันกับอีกยี่สิบสามบาทเท่านั้น โบนัสของเธอทำไมถึงเหลือเท่านี้
พรรณวษาลดสลิปเงินเดือนตรงหน้าลง สูดลมหายใจเข้าเบา ๆ พยายามควบคุมอารมณ์ของ
