ทวงแค้น ลวงพิศวาส

ตอนที่ 1 ทุกสิ่งที่เป็นเขา

                   ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนถูกเปิดเข้ามาโดยสาวสวยดีกรีสูตินรีแพทย์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

                       “เลิกงานรึยังคะ คุณหมอ”

                       แพทย์หญิง พริมา หรือ หมอพรีม หมอสาวสวยระดับดาวของโรงพยาบาลเอ่ยทักหมอหนุ่มเจ้าของห้อง

                       “เลิกแล้วครับ คุณหมอ ขอเก็บของแป๊บเดียวนะครับ”

                       นายแพทย์ พิชญะ เศรษฐาธนกุล หรือ หมอน้ำเหนือ สูตินรีแพทย์หนุ่มหล่ออนาคตไกล เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสารคนไข้ที่วางกองอยู่บนโต๊ะ เขายิ้มตอบหมอสาวเพื่อนสนิทก่อนหันไปเก็บสัมภาระลงกระเป๋าเป้ที่ภายในบรรจุโน้ตบุ๊กส่วนตัวอยู่

                       ทุกอิริยาบถของหมอหนุ่มอยู่ในสายตาของหมอสาวตลอดเวลา เธอแอบชอบเขามานานมากเพราะเขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดและเรียนเก่งที่สุดในเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน ทั้งเขายังสุภาพและดูแลเธออย่างดีเสมอ

                       เธอชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่เข้มหนาดกดำ ดวงตาคมกริบเป็นประกายมีพลังดึงดูด ไม่ว่าเขาจะจ้องตาสาวๆคนไหนมักอ่อนระทวยหลงเสน่ห์เขาเสมอ จมูกโด่งเป็นสันคมราวกับมีเชื้อสายชาวต่างชาติ ปากหยักได้รูปที่มีสีแดงฉ่ำ โครงหน้ารูปไข่ที่มีหน้าผากกว้างและขากรรไกรโค้งมนได้รูปรับกับคางเหลี่ยมกำลังดียิ่งทำให้วงหน้าเขามีเสน่ห์นัก หมอหนุ่มไว้ผมสไตล์ผู้ชายเกาหลีตัดด้านข้างสั้นข้างบนไว้ยาวกว่าเซทเป็นทรงเสยขึ้นเล็กน้อย ซึ่งปกติในวันสบายๆ เขาจะปล่อยผมด้านบนที่ยาวกว่าให้ลงมาปรกหน้าผากเป็นผมหน้าม้าที่ผู้ชายเกาหลีนิยมยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาและเด็กลงไปนับสิบปี ผิวขาวราวน้ำนมที่นวลเนียนจนผู้หญิงอย่างเธอยังอาย ร่างสูงใหญ่ราว 185 เซนติเมตร มีมัดกล้ามแขนที่ชัดแต่ไม่ใหญ่เทอะทะ ลอนกล้ามท้องที่สวยงามจากการออกกำลังกายและดูแลตัวเองอย่างดีเสมอ

ทั้งหมดที่เป็นเขาทำให้มีสาวน้อยสาวใหญ่มาข้องแวะขายขนมจีบเขาเสมอตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเสียที ทั้งยังปฏิบัติตัวอย่างสุภาพกับคนที่เข้ามาวุ่นวายตามจีบจนเธอที่หมายปองเขามานานแอบหงุดหงิด อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยพูด มักมีท่าทีเงียบขรึม สุขุม จนบางทีออกจะติดเย็นชาจนเธอคิดว่างบางเรื่องเขาก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ถ้าเธอไม่เข้าข้างตัวเองมากไป ก็มีเธอเพียงคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากที่สุด และเป็นเธออีกนั่นแหละที่มีหวังจะได้เป็นตัวจริงของเขาที่สุด

เธอกับเขาได้จับสลากได้ทำรายงานกลุ่มเดียวกันในชั้นปีที่หนึ่ง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็สนิทสนมจนกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เธอให้ความสนใจในตัวเขามากเป็นพิเศษและปฏิบัติต่อเขาดีเป็นพิเศษในทุกเรื่องจนได้รับคำแซวและคำยุยงให้เป็นแฟนกันจากเพื่อนในกลุ่ม แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เขาก็ทำแค่เพียงยิ้มน้อยๆ และไม่พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีถอยห่างไปจากเธอ ยังคงดูแลตามใจ ใกล้ชิดและห่วงใยเธอ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็สิบกว่าปีได้แล้ว ที่ทั้งสองคนไม่มีสถานะที่ชัดเจน จะเป็นเพื่อนก็ไม่ใช่ จะเป็นแฟนก็ไม่เชิง เขาจะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่พูดออกมาให้เต็มปาก แต่เธอก็ยังคงมีความหวังว่าหากยังอยู่เคียงข้างเขาไปแบบนี้ สักวันหนึ่งเขาก็จะต้องเลือกเธอและไปไหนจากเธอไม่ได้ทั้งชีวิต

เพราะเขานิ่งเงียบแบบนี้ และเธอก็กลัวว่าหากเธอรุกหนักกว่านี้ หรือสารภาพรักออกไปตรงๆ เขาอาจจะรับรักเธอตอบ หรือไปจากเธอก็ไม่อาจรู้ได้เลย นั่นทำให้เธอไม่กล้าเสี่ยงที่จะเสียเขาไปตลอดชีวิต จึงทำได้เพียงต้องทำตัวใกล้ชิดตามติดคอยกันท่าไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับเขาได้ เพราะคนนอกหรือแม้แต่คนในโรงพยาบาลต่างก็เข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังดูใจหรือถึงขั้นแอบคบกันเงียบๆอยู่นั่นเอง เป็นแบบนี้เธอก็ไม่แก้ข่าว เพราะต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว

เธอยอมทิ้งความฝันของตัวเองที่อยากเป็นหมอศัลยกรรม ความฝันที่จะเปิดคลินิกเสริมความงามเป็นของตนเอง ไปเรียนเฉพาะทางด้านสูตินรีตามเขา เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาตลอดเวลา แม้กระทั่งการทำงานเธอก็ตามเขามา และตอนนี้ เธอ เขาและเพื่อนหมออีกสามคนในกลุ่มที่เรียนมาด้านเดียวกันก็หุ้นกันเปิดคลินิกด้านสูตินรีเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าเธอยังคงอยู่ใกล้ชิดเขา เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแบบนี้ วันหนึ่งเธอจะต้องสมหวังอย่างแน่นอน

“วันนี้ไอ้วินไปด้วยกันรึป่าวพรีม”

หมอหนุ่มถามเพื่อนสาวคนสนิทขณะเดินออกจากโรงพยาบาลไปที่ลานจอดรถ

“ไปสิ จะพลาดหรอรายนั้น วันนี้ไม่ต้องเข้าคลินิกนี่”

วันนี้ทั้งสามคนนัดกันไปผ่อนคลายที่คลับประจำของกลุ่ม มีหรือ ไอ้วิน หรือนายแพทย์ราวิน สูตินรีแพทย์หนุ่ม เพื่อนตัวแสบในกลุ่มจะพลาดได้ งานดื่ม งานเที่ยว งานผ่อนคลาย งานล่าสาว ต้องเจอราวิน นอกจากจะสมองดีจนได้เป็นหมอแล้ว ราวินยังหน้าตาดีไม่เป็นรองพิชญะ ทุกที่ที่สองหนุ่มนี่ไปเที่ยว หากไม่ได้ต้องมีเพื่อนสาวในกลุ่มให้คอยดูแลแล้ว หนุ่มๆมักได้สาวๆในร้านกลับไปนอนกกกอดระบายอารมณ์เปลี่ยวเสมอ ซึ่งเรื่องนี้พริมาก็รู้ดีและไม่ค่อยพอใจนักที่พิชญะทำแบบนี้ เธอทั้งหึง ทั้งหวง ทั้งอิจฉาผู้หญิงร่านๆพวกนั้น ที่ได้นอนกกกอดเขาแม้เพียงชั่วครู่ชั่วยามก็ตามที แต่เธอต้องทำเป็นไม่สนใจ ข่มกลั้นอารมณ์ทุกครั้งที่พวกผู้ชายพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ เธอยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา จะไปแสดงท่าทีหึงหวงเหวี่ยงวีนก็ไม่ได้ เธอต้องใจเย็นปล่อยให้เขาใช้ชีวิตวัยหนุ่มสุดคะนองให้เพียงพอเสียก่อน เมื่อวันที่เธอรอคอยมาถึงเธอมั่นใจว่าเธอก็มีเสน่ห์มากพอที่จะดึงรั้งสามีไม่ให้ไปหากินนอกบ้านได้อย่างแน่นอน

“เอารถพรีมไปนะ”

เธอเสนอไปแบบนั้น เพราะหากต่างคนต่างเอารถไป มันเสี่ยงที่เขาจะมีสาวๆตามติดกลับมาด้วย ซึ่งก็ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนั้นหรอก เพราะหากมีเพื่อนผู้หญิงไปด้วย พวกผู้ชายจะไม่ค่อยหิ้วสาวกลับมา เพราะเกรงใจและอาจรำคาญที่โดนเพื่อนบ่น แต่เธอก็ต้องพยายามคิดอุดช่องโหว่ทุกอย่างเอาไว้ก่อนเสมอ เธอจะได้เป็นคนขับรถไปส่งเขาที่คอนโดอย่างปลอดภัยจากผู้หญิงหิวโหยเหล่านั้น