ขณะที่ทุกคนบนโต๊ะอาหารนั่งกินข้าวคุยกันไปอย่างถูกคอแต่เอสกลับนิ่งเงียบแถมยังกินข้าวแค่นิดเดียวเพราะรู้สึกอึดอัดเมื่อผู้เป็นพ่อเอาแต่พูดเรื่องเขาให้แขกฟังเหมือนกำลังโปรโมตลูกชายตัวเอง ซึ่งบริ๊งก็ถามนั่นถามนี่พ่อของเขาอย่างสนใจ จนเอสได้แต่มองสร้อยข้อมือที่โมนาสวมให้ตลอดจึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“พี่เอสอิ่มแล้วหรอคะ”
บริ๊งหันไปถามเอสทันทีเมื่อเห็นเขาวางช้อนแล้ว
“ครับ”
เอสตอบกลับสั้นๆ เสียงเรียบโดยไม่มองหน้าเธอ
“กินน้อยจัง ปกติพี่เอสไม่กินข้าวเย็นหรอคะ”
บริ๊งถามเอสต่อด้วยรอยยิ้ม
“ครับ”
เมื่อเห็นเอสตอบกลับเธอสั้นๆ ทำเอาบริ๊งถึงกับไปต่อไม่ถูกเพราะเธอไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรต่อ จนอิทธิได้แต่มองเอสอย่างไม่พอใจ
“เอส กินข้าวเสร็จพาน้องไปเดินเล่นที่สวนหน่อยนะ พ่อมีธุระต้องคุยกับเจ้าสัว”
อิทธิพูดขึ้นทันทีเพื่อให้เอสได้สานสัมพันธ์กับบริ๊ง จนบริ๊งได้แต่ส่งยิ้มให้เอสอย่างดีใจที่จะได้ไปเดินเล่นกับเข
