ตอนที่ 8
1386 Words
“ครับ”
พิมรักกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ กว่าจะปรับอารมณ์ของตัวเองได้ ก็ตอนที่เพเรอคลิสจะปลีกตัวหนีแล้วนั่นแหละ
“ขอตัวขึ้นไปห้องทำงานก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิคะพี่เพนน์ เรายังไม่ได้พลอดรักกันเลยนะคะ”
“พลอดรัก?”
เพเรอคลิสแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“ใช่ค่ะ เราเป็นคนรักกัน ก็ต้องพลอดรักกันสิคะ” แล้วพิมรักก็สอดแขนเข้ามาคล้องแขนของเพเรอคลิสเอาไว้ “แบบนี้ไงคะ” จากนั้นก็ฉวยโอกาสตอนที่เพเรอคลิสมึนงงจูบแก้มสากทันที
“น้องแพท?”
ไม่ใช่เพเรอคลิสคนเดียวหรอกที่ตกใจกับการกระทำของพิมรัก แต่คนที่กำลังถือถาดใส่แก้วน้ำเย็นๆ มาเพื่อรับรองแขกอย่างแสนดีก็ตกใจจนมือไม้อ่อนเมื่อได้เห็นเช่นกัน
เพล้ง!
ทั้งเสียงถาดสแตนเลสที่กระทบลงกับพื้น ทั้งเสียงแก้วใสที่แตกกระจาย ทำให้เพเรอคลิสและพิมรักหันมาจ้องมองแสนดีเป็นตาเดียวกัน และมองอย่างตำหนิชัดเจน
แสนดีหน้าตาซีดเผือด กำลังจะก้มลงจัดการเก็บเศษแก้วน้ำที่แตกเต็มพื้น แต่เสียงกระด้างของเพเรอคลิสดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ไปตามเดลล่าเข้ามาจัดการ ส่วนเธอไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว”
“แต่...”
“ไปสิ หรืออยากให้ฉันจับโยนออกไป หึ!”
แสนดีมองหน้าคนออกคำสั่งด้วยความน้อยใจ ก่อนจะหมุนตัวและวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
“คนใช้เมื่อกี้นี้ลูกของป้าโซเฟียใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“สวยมากเลยนะคะ หน้าตาหวานเชียว แต่ดวงตาเศร้าไปหน่อย ว่าแต่เธอมีคนรักหรือยังคะ”
“พี่ไม่รู้ครับน้องแพท”
“งั้นแพทไปถามเองก็ได้ค่ะ”
เพเรอคลิสหรี่ตามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างตัว “ทำไมน้องแพทถึงต้องอยากรู้เรื่องของคนใช้คนนั้นด้วยล่ะครับ”
พิมรักยิ้มกว้างสดใส “ก็แพทเห็นว่าเธอสวยดีนี่คะ เลยอยากจะติดต่อให้กับพี่อแมนโดน่ะค่ะ ญาติของแพทยังไงล่ะคะ”
เมื่อเห็นสีหน้าของเพเรอคลิสเรียบเฉยจนเข้าขั้นเย็นชา พิมรักจึงสาธยายออกไปอีก
“พี่เพนน์สบายใจได้เลยค่ะ พี่อแมนโดของแพทเป็นผู้ชายนิสัยดีมากค่ะ ไม่เจ้าชู้ด้วย แถมยัง...”
“พอเถอะครับน้องแพท”
“แต่แพทยัง...”
หญิงสาวกำลังจะบอกว่าตัวเองยังพูดไม่จบเลย แต่เพเรอคลิสตัดบทด้วยการลุกพรวดขึ้นยืนเสียก่อน
“พี่ไม่ชอบเป็นพ่อสื่อให้กับใคร”
“พี่เพนน์ไม่ได้เป็นสักหน่อยค่ะ แพทต่างหากที่จะเป็นแม่สื่อให้”
“น้องแพท”
เพเรอคลิสหันมาจ้องหน้าพิมรักด้วยสายตาจริงจัง และดุดันอย่างที่หญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อน
“คะ พี่เพนน์”
“วุ่นวายกับพี่ได้ แต่อย่าถึงขนาดไปวุ่นวายกับคนของพี่”
“แต่แพทแค่...”
“พี่ไม่ชอบเข้าใจเอาไว้ด้วย ขอตัวนะครับ” เพเรอคลิสก้าวยาวๆ จากไปทันทีที่พูดเสร็จ
พิมรักยืนงงด้วยความไม่เข้าใจ “พี่เพนน์ไม่พอใจเราเรื่องอะไรนะ หรือว่าเราพูดมากเกินไป” มือขาวสะอาดยกขึ้นเกาศีรษะไปมาด้วยความมึนงงสับสนเหลือเกิน
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เพเรอคลิสรู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด ชายหนุ่มก้าวเท้าไปตามทางเดินหินอ่อนที่เป็นทางมุ่งตรงไปยังสระว่ายน้ำ
บ้าจริง! ทำไมเขาจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย?
ไม่มีคำตอบใดที่จะสามารถให้ความกระจ่างได้เลย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะว่ายน้ำในตอนนี้ นิ้วเรียวสีแทนปลดกระดุมเสื้อด้วยความคล่องแคล่ว เสื้อเนื้อดีถูกสลัดออกจากตัว เผยแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยเส้นขนดกหนามากมาย มือใหญ่ลดลงไปที่ขอบกางเกง ไม่นานอาภรณ์ส่วนล่างก็ถูกสลัดตามออกไปอีกชิ้น ตอนนี้เรือนร่างทรงพละกำลังสีแทนสวยมีเพียงกางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์เท่านั้นที่สวมใส่อยู่ เขากำลังจะกระโดดลงไปในสระอยู่แล้วเชียว หากสายตาไม่เหลือบไปเห็นร่างของใครบางคนที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ด้านซ้ายมือ
เร็วเท่าความคิด ชายหนุ่มเดินตรงไปยังจุดเป้าหมายทันที ร่างบอบบางคุ้นตานั่งกอดเข่าอยู่กับพื้น ซบหน้าลงกับเข่า และสะอื้นไห้ราวกับญาติผู้ใหญ่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากไป
ผู้หญิงบ้า!
“เธอมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ แซนดี้”
สุ่มเสียงกระด้างคุ้นหูดังอยู่ด้านหลัง คนที่นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่จนน้ำตาท่วมหัวเข่าตกใจ รีบหันขวับไปมอง ใบหน้าเปียกชุ่มหยาดน้ำตาซีดเผือดก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เมื่อเห็นสภาพของเพเรอคลิส
“...”
ทั้งเนื้อทั้งตัวของชายหนุ่มไม่เหลืออะไรติดตัวเลย นอกจากกางเกงในบ็อกเซอร์สีดำ สาวน้อยหน้าตาแดงก่ำ เบิกตากว้างตกใจ เพราะสายตาของหล่อนอยู่ระดับเดียวกับบ็อกเซอร์ตัวจิ๋วพอดี มือเล็กรีบยกขึ้นมาปิดหน้า และน้ำเสียงสั่นเทาที่ดังขึ้นแผ่วเบา
“คุณ... คุณชายใหญ่”
เพเรอคลิสเห็นแก้มนวลแดงระเรื่อก็เผลออมยิ้มออกมา แต่พอได้สติก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปทันที จากนั้นก็คว้าแขนเรียวให้หญิงสาวลุกขึ้นมาเผชิญหน้า
“อุ๊ย...”
“มาทำอะไรตรงนี้ หึ!”
แสนดีไม่อาจจะตอบได้ เพราะมัวแต่ตกใจกับแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยเส้นขนตรงหน้า หล่อนพอจะมองออกว่าเพเรอคลิสเป็นผู้ชายขนดกเพราะตามท่อนแขนท่อนขาของเขามีขนขึ้นมากมาย แต่... แต่ไม่คิดว่าที่หน้าอกของเขาจะดกหนาขนาดนี้
“ฉันถามหูแตกหรือไง แม่คุ๊ณ?!”
“ดิฉัน... จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาวดิ้นรนจนหลุด และรีบถอยหลังหนี หน้าตายังคงแดงก่ำกับร่างกายเกือบเปลือยของบุรุษเพศที่พึ่งได้เห็นใกล้ชิดเป็นครั้งแรกแต่สติยังกลับมาไม่เต็มร้อย ทำให้การถอยหลังของหล่อนพุ่งตรงไปยังขอบสระ
“ระวัง...”
เพเรอคลิสเตือนไม่ทันขาดคำ ร่างอรชรก็หงายหลังตกตู้มลงไปในสระน้ำทันที
“บ้าชิบ!”
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่อาจจะนิ่งเฉยไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยได้
ตู้ม!
สายน้ำสาดกระเซ็นเมื่อเรือนร่างกำยำของเพเรอคลิสกระโจนลงไปในสระน้ำที่มีร่างของแสนดีตะกุยตะกายขอความช่วยเหลืออยู่
“ช่วย... ช่วยด้วย...”
มือเล็กพยายามไขว่คว้าหาที่ยึดเกาะเพื่อประคองให้ตัวเองมีชีวิต และเมื่อคว้าร่างกำยำของเพเรอคลิสได้ หล่อนก็กอดรัดเขาแน่น จนเพเรอคลิสจำต้องรวบร่างอรชรเอาไว้แทนการล็อกคอจากทางด้านหลัง
ไม่ช้าร่างของแสนดีก็ถูกพาขึ้นมาจากสระน้ำได้สำเร็จ เพเรอคลิสโน้มหน้าลงไปหา และตบแก้มนวลเพื่อเรียกสติให้กับหญิงสาว
“แซนดี้... แซนดี้เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
แม้จะถูกเรียกและเขย่าแรงๆ แต่ก็ยังไม่รู้สึกตัว ทำให้เพเรอคลิสต้องก้มหน้าลงไปเป่าปากอิ่ม แม้สัมผัสจากกลีบปากอิ่มจะเย็นชืด แต่ไฟร้อนบางอย่างกลับก่อตัวอยู่ในช่องท้องของชายหนุ่ม
“แซนดี้... แซนดี้ตื่นสิ”
หลังจากถูกผายปอดด้วยปากอยู่พักใหญ่ๆ แสนดีก็สำลักเอาน้ำออกมา และรู้สึกตัว
เพเรอคลิสถอนใจอย่างโล่งอก และหันไปคว้าเสื้อของตัวเองที่ถอดทิ้งเอาไว้ไม่ไกลมาคลุมร่างให้กับหญิงสาว
“เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
คนถูกตำหนิหน้าเจื่อน แต่ก็ยังกล่าวขอบคุณผู้ช่วยชีวิต “ขอบคุณคุณชายใหญ่มากค่ะ ขอบคุณ...”
“ถ้าจะขอบคุณฉันจริงๆ ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
แล้วคนตัวโตก็หมุนตัวเดินหายไป ทิ้งให้หล่อนนั่งน้ำตาซึมอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำเพียงลำพัง
- Writer
