ตอนที่ 7
1265 Words
ภายในห้องโถงใหญ่ของดาร์กอน คาสเทลโล ทายาทมังกรดำทั้งสี่กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ หลังจากที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้พบปะกันพร้อมหน้าสักเท่าไหร่นัก
“หน้ายุ่งเป็นยุงถูกฉีดยาไล่เลยนะแก เจ้ามาร์ซ”
เนโลคลิส ซาเวลลาส มังกรดำตัวลำดับที่สองของ แบล็คดาร์กอน ผู้ชายที่ชื่นชอบการผจญภัยเป็นชีวิตจิตใจ หากสิงโตเจ้าป่ายอดนักล่า เนโลคลิสก็คือพญาสิงห์ที่เป็นยิ่งกว่ายอดนักล่านั่นเอง
“ก็ผมเซ็งนี่พี่เนล”
“เซ็งอะไรของแกเจ้ามาร์ซ” เนโลคลิสเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะหัวเราะร่วน เมื่อนึกขึ้นได้
“อย่าบอกนะว่ารถไฟชนกันอีกแล้ว”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ” มาริออสกระแทกลมหายใจออกมา
“ไม่ใช่แล้วมันอะไรของแกล่ะ บอกมาสักทีสิ”
“อย่าให้ผมพูดเลยดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่านินทาผู้หญิง”
เพเรอคลิสที่นั่งจิบกาแฟอยู่เห็นท่าทางของน้องชายคนเล็กก็อดหัวเราะขบขันไม่ได้
“น้องแพทมาที่นี่เมื่อวานตอนเย็นน่ะ แล้วก็เกิดสงครามเหมือนเดิม”
เนโลคลิสหัวเราะร่วนอย่างขบขันซึ่งคนอื่นๆ ก็เช่นกัน “นายจะไปอะไรกับน้องแพทนักหนาเจ้ามาร์ซ”
“ผมไม่ได้อะไรสักหน่อยพี่เนล ก็แค่หมั่นไส้เฉยๆ”
“หมั่นไส้หรืออิจฉากันแน่” คนที่นั่งเงียบอยู่อย่างลาซาลอสพูดออกมาราวกับรู้ทัน แต่มาริออสรีบปฏิเสธ
“ผมจะไปอิจฉาอะไรยายเด็กบ้านั่น ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะครับ”
“พี่ก็ไม่ได้ว่านายอิจฉาน้องแพทสักหน่อย”
ลาซาลอส ซาเวลลาส มังกรดำลำดับที่สามชายหนุ่มผู้มีบุคลิกสุขุม เยือกเย็น และไม่ชอบสงครามสักเท่าไหร่นัก เหมือนว่าลาซาลอสจะเป็นน้ำในบรรดากองไฟทั้งสาม แต่ภายใต้สายน้ำลึกที่มืดมิดจนมองไม่เห็นพื้นดิน ซ่อนความอันตรายเอาไว้มากมายอย่างคาดไม่ถึง
“ก็พี่ลาซบอกว่าผมอิจฉานี่ครับ”
“พี่หมายถึงนายอิจฉาพี่เพนน์ต่างหากล่ะ”
มาริออสอึ้งไป ก่อนจะปฏิเสธหัวชนฝา “ผมเนี่ยนะจะไปอิจฉาพี่เพนน์ มีแต่จะสงสารมากกว่าครับ วันๆ มีเด็กประสาทมาวิ่งตาม”
“ให้มันจริงเถอะ เกรงว่าด่าเขามากๆ จะไปรักเขาเข้าน่ะสิ”
“ไม่มีวันนั้นแน่นอนครับพี่ลาซ”
มาริออสยืนยันหนักแน่น ก่อนจะลุกขึ้นยืน เพเรอคลิสเห็นก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้
“วันหยุดทั้งทีไม่คิดจะพักผ่อนบ้างเลยหรือเจ้ามาร์ซ”
“ผมมีนัดกับผู้หญิง ขอตัวไปผ่อนคลายก่อนนะครับ” แล้วมาริออสก็ควงกุญแจรถด้วยนิ้ว และเดินฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี ซึ่งก็เป็นจังหวะประจวบเหมาะที่พิมรักเดินสวนเข้ามาพอดี ทั้งสองคนมองหน้ากันราวกับเป็นศัตรูกันมาสักสิบชาติ
“มาอีกแล้วยายเด็กประสาท”
“นายนั่นแหละเด็กไม่รู้จักโต”
“นี่เธอ...”
มาริออสพูดทันได้แค่นั้น พิมรักก็เดินผ่านไปเสียก่อน ชายหนุ่มกัดฟันแน่นมองตามร่างอรชรไปอย่างหมั่นไส้
“คิดหรือว่าฉันจะรับเด็กประสาทอย่างเธอมาเป็นพี่สะใภ้ ฝันไปเถอะ”
พิมรักหยุดเดิน และหันกลับไปมองด้านหลัง เพราะหลงคิดไปว่ามาริออสจะต้องเดินตามมาหาเรื่องไม่รู้จักจบสิ้น แต่ก็พบกับความว่างเปล่า เพราะร่างสูงๆ ของชายหนุ่มหายไปแล้ว
“วันนี้แปลกแฮะ” หญิงสาวไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหยุดกลางห้องโถง และสวัสดีหนุ่มหล่อทายาทซาเวลลาสอีกสามคนที่เหลืออย่างอ่อนน้อม
“ลมอะไรพัดมาถึงที่นี่แต่เช้าล่ะครับน้องแพท” เนโลคลิสเอ่ยทักอย่างคุ้นเคย
พิมรักยิ้มกว้าง “ลมคิดถึงน่ะสิคะ” ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเพเรอคลิส
“คิดถึงพี่เพนน์มากนะคะ”
เพเรอคลิสระบายยิ้ม ยกมือขึ้นลูบศีรษะของพิมรักอย่างเอ็นดู “อะไรจะคิดถึงขนาดนั้นครับ เมื่อวานก็พึ่งมากินข้าวกับพี่เองนะครับ”
“ก็คนมันคิดถึงนี่คะ”
พิมรักยิ้มหวานประจบประแจง ก่อนจะหันไปหาลาซาลอสเพราะมีเรื่องสงสัย
“แพทขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่ลาซ เรื่องเพื่อนรักของพี่ที่เสียชีวิตน่ะค่ะ”
ลาซาลอสฝืนยิ้มบางๆ “ขอบคุณครับ”
“แล้วจับคนร้ายได้หรือยังคะ”
คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ นัยน์ตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มยังคงมีความโศกเศร้า
“ยังครับ แต่อีกไม่นานก็คงจะจับได้”
หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะถามต่อตามนิสัยของเด็กช่างสงสัย “แล้วภรรยาของเพื่อนที่ลาซเธอเป็นยังไงบ้างคะ ทำใจได้บ้างหรือยัง ถ้ามีอะไรให้แพทช่วยบอกได้เลยนะคะ”
สีหน้าของลาซาลอสเรียบเฉยก็จริง แต่บางอย่างในดวงตาคมไหววูบจนผิดสังเกต
“สุยังเสียใจมาก”ลาซาลอสเรียกชื่อเล่นของสุพรรษา แสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมได้อย่างชัดเจน
“เป็นใครก็เสียใจค่ะ สามีที่รักตายไปทั้งคน ถ้าพี่ลาซอยากให้แพทไปช่วยปลอบใจภรรยาของเพื่อนพี่ลาซ แพทยินดีนะคะ อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำด้วย อยากทำประโยชน์เพื่อสังคมน่ะค่ะ”
“ขอบใจน้องแพทมากครับ แต่สุมีน้องสาวอยู่แล้ว คงช่วยปลอบใจกันได้บ้าง”
“นายก็แวะเวียนไปปลอบใจคุณสุพรรษาบ่อยๆ ไม่ใช่หรือ ลาซ พี่เห็นแวะไปทุกเย็นเลยนี่”
เพเรอคลิสพูดขึ้นอย่างรู้สึกเป็นกังวล เพราะเขาและพี่น้องทุกคนรู้ดีว่าสุพรรษาเคยเป็นคนรักของลาซาลอส ก่อนที่จะเลิกกับลาซาลอสไปแต่งงานกับนิโคลัส เพื่อนรักของลาซาลอสนั่นเอง
“ผมก็แค่ไม่อยากให้นิคเป็นห่วงนะครับ” ลาซาลอสตอบเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวก่อนนะครับ ว่าจะแวะไปที่ธนาคารสักหน่อย” และก็ไม่คิดจะให้ใครตั้งคำถามได้อีก ลาซาลอสก้าวยาวๆ หายออกไปจากห้องโถงทันที
“พี่ลาซดูเหมือนแคร์ภรรยาของเพื่อนมากเลยนะคะ” พิมรักพูดออกมาตามที่เห็น แต่นั่นก็ทำให้เพเรอคลิสกับเนโลคลิสต่างหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยทีเดียว
“ผมขอตัวนะครับพี่เพนน์” เนโลคลิสกล่าวกับพี่ชายของตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับพิมรัก
“พี่ขอตัวนะน้องแพท”
“ค่ะพี่เนล” หญิงสาวยิ้มกว้างให้กับเนโลคลิส แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้ “พี่เนลจะออกไปหาสาวๆ ใช่ไหมคะ”
เนโลคลิสชะงัก ก่อนจะส่ายหน้าและหัวเราะร่วน “พี่ไม่ได้ออกไปไหนหรอกครับ จะขึ้นไปห้องหนังสือต่างหาก”
“อ้าว ก็เห็นพี่เนลเจ้าชู้ นึกว่าจะออกไปหาสาวๆ เสียอีก”
“ไอ้คนที่ออกไปหาสาวๆ น่ะ เจ้ามาร์ซนู้น ไม่ใช่พี่ครับ”
เนโลคลิสเดินหายไปแล้ว แต่พิมรักก็ยังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ไม่คลาย ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น
“ว่าแล้วทำไมไม่เดินตามมา ที่แท้ออกไปหาสาวๆ นี่เอง ไอ้เด็กไม่รู้จักโตจอมเจ้าชู้”
“อะไรนะครับน้องแพท ใครเจ้าชู้หรือ” เพเรอคลิสฟังไม่ถนัดเพราะพิมรักพึมพำในลำคอเท่านั้น
“อ๋อ แพทด่าไอ้เด็กแถวบ้านน่ะค่ะ มันเจ้าชู้ กระล่อน แล้วก็โรคจิต แพทเกลียดมันมากค่ะ”
- Writer
