บทที่ 2 พี่ชายผู้เย็นชา
1372 Words
[พอร์ช แต่งงานกับเจ้าหญิงเทียน่า]
[พีพี แต่งงานกับชมพูและมีลูกด้วยกัน 1 คน]
บทที่ 2 พี่ชายผู้เย็นชา
พอลอันที่เดินลงมาจากห้องนอนของเขา ก็หงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นลูกพีชกำลังกอดกับน้องชายของตัวเอง
“พี่ใหญ่.....”ลูกพีชเอ่ยทัก
“😒”พอลอันได้แต่ชำเลืองหางตามองลูกพีชก่อนที่จะเดินเข้าไปทักทายนภา
“อย่าไปสนใจเลยครับ พี่สาวคนสวยของผม”
“แล้วชมพูหละ”
“ชมพูกับลูกกำลังไปเที่ยวภูเก็ตครับ เดียวผมจะตามไปพรุ่งนี้”
“อ่ออ...พี่รองยังเที่ยวอยู่กับเทียน่าเหรอ”
“พี่อยู่นี้”พอร์ชรีบเดินมาหาลูกพีชทันที
“พี่รองคิดถึงจังเลยค่ะ”ลูกพีชรีบวิ่งไปหาพอร์ชทันที
“เป็นไงบ้างสบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ แล้วเจ้าหญิงเทียน่าหละคะ”
“เทียน่าช่วยงานร้านขนมอยู่ จะกลับมาดึกๆ”
“อ่ออ ค่ะ”
“เด็กๆมาทานข้าวกันได้แล้ว”โสภาพูดขึ้น
“ครับคุณแม่”
“ค่ะคุณป้า”
บรรยากาศบนโต๊ะมีแต่เสียงผู้ใหญ่คุย ลูกพีชที่นั่งตรงข้ามกับพอลอัน เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำเพราะเขาเย็นชากับเธอมาก
“พี่สะใภ้ลองอันนี้ดูสิครับ”พีพีตักต้มยำกุ้งพร้อมกับเห็ดให้กับลูกพีช
“อะแฮ่มมมม....”เสียงของพี่ใหญ่มาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่พอใจกับการตักอาหารขอพีพี
[ไอ่เด็กนี้!!!!! ลูกพีชแพ้เห็ดแค่นี้ก็จำไม่ได้เหรอวะ!!!! หน้าหงุดหงิดสะจริงๆ]
“เป็นอะไรของพี่ ก็ในเมื่อพี่ไม่ตักให้พี่เขา ผมก็ตักให้แทนสิครับ”
“เออ....ขอบคุณนะคะน้องเล็ก แต่พี่แพ้เห็ด”
“อ้าวจริงเหอรครับ ผมขอโทษ อ่อนี้สินะที่หันมาดุผมหนะพี่ใหญ่”
“แล้วทำเป็นพูดว่าไม่สนใจเขา!!!!!”พีพีพูดขึ้น
“น้องเล็กไม่เอาน่า”
“555555 พี่เลิกปากแข็งได้แล้วครับพี่ใหญ่ แค่พูดออกมามันไม่เสียหายหรอกครับ”
“ตารอง!!!! ..... คุณน้าครับผมขอโทษนะครับแต่ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ”
“ตาใหญ่!!!! คุณน้านั่งอยู่ตรงนี้หัดมีมารยาทบ้าง”พอลอันโดนคนเป็นแม่ดุทันที
“ไม่เป็นไร ตามสบายเลยจ้ะ พี่โสอย่าไปดุลูกสิ”ลูกพีชที่ท่าทางอิ่มแล้วเหมือนกันก็ได้แต่นั่งมองอย่างเงียบๆ
“ลูกพีชอิ่มพอดีใช่ไหม ไปนั่งคุยกับพี่ใหญ่สิลูก”
“ค่ะ”
สระว่ายน้ำ
ทั้ง 2 คนมานั่งคุยกันตรงสระน้ำพร้อมกับผลไม้ ท่าทาง
ของทั้ง 2 แตกต่างกันมาก ลูกพีชทั้งเกร็ง และทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับพี่ใหญ่ ส่วนพี่ใหญ่อย่างพอลอันเองเขานิ่งเฉย และเขาไม่สนลูกพีชด้วยซ้ำไม่ว่าลูกพีชจะถามอะไร
“อะเอออ....พี่ใหญ่เป็นไงบ้างค่ะ ไม่เจอกันนานเลยสบายดีไหมค่ะ”
[ฉันควรทำยังไงดี พี่ใหญ่ดี เย็นชาจังแหะ ถามไปหลายครั้งก็ไม่ตอบ เห้ออ]
“อืม”
“.........”
“.........”ความเงียบปกคลุม เขายังเย็นชากับเธอเช่นเดิม
“แล้วเราหละ เป็นไงบ้าง”ครั้งนี้เขาถามเธอกลับ
“สบายดีค่ะ”ลูกพีชรับตอบกลับทันที เธอบิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำถามที่ออกมาจากพี่ใหญ่
“อืม”ความเงียบกลับมาอีกครั้ง
“เออ....พี่ใหญ่อย่าไปดุ น้องเล็กเลยนะคะ”
“หึ เข้าข้างกันตลอด”พอลอันพูดอย่างเบาๆ
“อะไรนะคะ”
“เปล่า😒”
ทั้ง 2 แทบไม่คุยกัน ความเงียบปกคลุมอีกครั้งและที่สำคัญลูกพีชได้แต่ชำเลืองมองพอลอันอย่าเงียบๆ
[พี่ใหญ่ เมื่อไหร่จะเลิกเย็นชากับพีชสักที]ในใจของเธอคิดไม่ตก
ต๊ะเอ๋
เสียงของน้องเล็กอย่างพีพี เดินเข้ามาเพื่อที่ทำให้พี่ใหญ่อย่างพอลอันตกใจ แต่มันก็ทำสิ่งนั้นไม่ได้ พอลอันหันหน้าไปมองน้องชายของตัวเอง พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ตกใจหน่อยเหรอ”น้องชายตัวดีอย่าพีพีเอ่ยถาม
“ติ๊งต๊อง!!!”พอลอันพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่รอจะขย้ำพีพีอยู่ตลอดเวลา จากนั้นพอลอันก็ลุกขึ้นยืนทันที
“พี่ใหญ่จะไปไหนเหรอคะ”
“เข้าบ้านไง แก กับตารองมาแล้วหนิ”
“อ่อ”
“แต่ดูเหมือนเธออยากให้พี่ใหญ่อยู่นะ”พอร์ชที่เดินมาพร้อมกับแก้วไวน์พูดขึ้น
“พี่รอง!!”
“หึ”พอลอันไม่ฟังเขารีบเดินเข้าบ้านทันที
“พี่รองพูดอะไรเนี่ย!!!!!”
“พี่พูดความจริง ต่างคนต่างปากแข็งชอบกันทำไมไม่บอกกันหละ”พอร์ชพูดขึ้นพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างๆกับลูกพีช
“เราอะแสดงออกให้พี่ใหญ่เห็นบ้างว่าเรารู้สึกยังไง”พอร์ชพูดขึ้น พร้อมกับหันหน้าไปมองลูกพีชและเอามือลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
“ลูกพีชไม่กล้า”
“กล้าๆหน่อยพี่สะใภ้”น้องเล็กอย่างพีพีพูดขึ้น
พอลอัน
ยืนมองทั้ง 3 คนคุยกันอย่างสนุก พร้อมกับเห็นสิ่งที่พอร์ชทำนั้นก็คือการลูบหัว มันทำให้เขาออกอาการไม่พอใจเล็กน้อย
“ชอบตารองสินะ”
“เป็นอะไร ทำไมไม่เข้าไปคุยกับน้องๆ”คนเป็นแม่อย่างโสเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าลูกชายกำลังยื่นมองน้องๆคุยกัน
“ไม่ดีกว่าครับ เดียวคนบางคนจะไม่มีความสุข”
“ลูกหมายถึงใคร”
“................”ไม่มีคำตอบจากพอลอัน
“เอ๊ะ ไอ่ลูกคนนี้หนิ”
“แม่กับคุณน้าดูไม่ออกหรือครับ ว่าเธออึดอัดแค่ไหนเวลาอยู่กับผม”
“เห้อออ....จริงๆเลย แกนั้นแหละดูไม่ออกเหรอ”
“ดูออกสิครับ และรู้ด้วยว่า.....”
“แกรู้ว่าอะไร”
“ก็ลูกพีชชอบ....”ไม่ทันได้ตอบคำถาม นภาก็เดินเข้ามา
“พี่โส....”
“ว่าไง”
“ฝากยัยพีชด้วยนะคะ นภาขอตัวกลับก่อน พอดีมีธุระ น้าฝากไปส่งยัยพีชด้วยนะตาใหญ่”นภาดูร้อนรน ก่อนที่จะขอตัวรับกลับบ้าน
“เออ.....ครับ”
“ไปเถอะ😉”
“คุณแม่นะคุณแม่”
“ทำไม!!!”
“เหอะ พอแบบนี้ดูออกขึ้นมานะ แต่พอกลับเรื่องบ้างเรื่องกลับดูไม่ออก เหนื่อยใจจริงๆ”โสพูดจบก็เดินหนีลูกชายตัว เองเองทันที
“คุณแม่จะไปไหน มาคุยกับผมให้รู้เรื่องก่อน!!!!”
“พี่ใหญ่!!!!!!!!!”
ไม่ทันที่พอลอันจะได้เดินตามแม่ของเขาไป เขาต้องชะงักกับเสียงน้องชายตัวดีอย่างพีพี
“มีอะไร”
“พี่สะใภ้จะกลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้พี่สะใภ้มีงานเช้าพี่ไปส่งพี่เขาด้วยนะ”
“อืม”
รถสปอร์ตคันหรูถอยออกจากโรงรถ ตรงมารับลูกพีชที่ยืนคุยกับโสภา
“ลูกพีชไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
“จ้ะ ใหญ่ขับรถดีๆหละ”พอลอันไม่พูดได้แต่พยักหน้ารับ
ภายในรถ ความเงียบเข้ามาปกคลุม ในใจของลูกพีชอยากจะพูดกับพี่ชายคนข้างๆ แทบใจจะขาด แต่ก็กลัวเพราะด้วยความที่พี่ชายเย็นชากับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ และแถมยังไม่เคยพูดจาดีๆกับเธอเลยสักครั้ง มันเลยทำให้เธอไม่กล้าที่จะคุยกับเขา
“มองอะไร”
“ปะ...เปล่าค่ะ”
“ก็เห็นอยู่ว่ามอง”
“..................”
“อยู่กับฉันมันน่ากลัวมากเหรอไง”-
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ พี่ใหญ่ พีชแค่สงสัย.....”
“สงสัยอะไร”
“สงสัยว่า....เห้อช่างมันเถอะค่ะ”
“หึ.......”
บ้านตระกูลสินทรบริรักษ์
รถสปอร์ตขับมาจอด แต่ไม่ทันที่ลูกพีชจะลงจากรถ ก็มีรถตู้คันใหญ่พร้อมชายร่างสูงใหญ่ 3 คนเดินลงจากรถ
“เอ๊ะ มีอะไรกัน เออพี่ใหญ่พีชขอตัวก่อนนะคะ”ลูกพีชรีบลงจากรถทันที
เธอรีบวิ่งเข้าบ้าน แต่สิ่งที่เธอเห็นคือผู้ชายร่างใหญ่กำลังรื้อค้นของภายในบ้าน และสิ่งที่ทำให้เธอถึงกับตกใจนั้นก็คือร่างพ่อของเธอ ที่นอนจมกองเลือดพร้อมกับแม่ของเธอที่นั่งกอดร่างพ่อเธอเอาไว้
“พ่อ!!!!!!”
- Writer
