บทที่ 3 ความจริงที่ต้องรู้
1143 Words
ตระกูลสินทรบริรักษ์
ในขณะที่นภาและลูกพีชกำลังทานข้าวที่ตระกูลรัตนไพศาล อีกด้านนึง ของสินคนเป็นพ่อกำลังเครียดและโดนกดดันจากเรื่องบางอย่างอยู่นั้น อยู่ๆก็มีรถตู้คันใหญ่มาจอดตรงหน้าบ้านของตระกูลสินทรบริรักษ์
“ไอ่สิน!!!!!!”เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายดังขึ้น
มีผู้ชายร่างใหญ่รีบเดินมาหาสิน ก่อนที่จะยกปืนขึ้นมาขู่
“เมื่อไหร่มึงจะค*****นนายกู!!!!!!”
“กูขอเวลาอีก 7 วัน”สินพูดขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้
“ไม่!!!!! มึงบอกแบบนี้กับนายกูมากี่ครั้งแล้ว!!!!”
“ค้นให้หมดของมีค่า เท่าไหร่เอามาให้หมด”ชายร่างใหญ่พูดก่อนที่จะให้ลูกน้องอีก 2 คนเริ่มค้นบ้านของตระกูลตระกูลสินทรบริรักษ์
“อย่านะ พวกมึงไม่มีสิทธิทำแบบนี้!!!!!”สินพยายามจะเข้ามาห้ามชายร่างใหญ่เอาไว้
ปัง!!!!! ชายร่างใหญ่ เริ่มทนไม่ไหวเขายิงปืนใส่สินก่อนที่ ต่อยสินไปอีก 1 ครั้ง ทำให้สินสลบลงตรงนั้นทันที
“ใครโทรแจ้งตำรวจ กูยิงทิ้งหมด!!!!!!”ชายร่างใหญ่จ่อปืนไปที่เหล่าแม่บ้าน
เหล่าแม่บ้านที่กำลังยืนมอง ก็รีบวิ่งเข้าไปแอบกันในห้องของตน เพราะพวกเธอกลัวชายร่างสูงคนนั้น มีแต่หัวหน้าแม่บ้านอย่างป้าจันทร์ที่ได้แอบโทรหานภาเพื่อให้รีบกลับมาที่บ้าน
‘คุณผู้หญิงค่ะ’เสียงสั่นของของป้าจันทร์ทำให้คนอย่างนภาเริ่มสงสัยทันที
‘ว่าไง มีเรื่องอะไรรึเปล่าป้าจันทร์’
‘คะคืออ...ตอนนี้คุณผู้ชาย’
‘คุณผู้ชายทำไมเหรอ’
‘คุณผู้ชายโดนยิงค่ะ’
‘ห๊ะ!!!!โอเค เดียวฉันจะรีบกลับไป!!!!’ นภาเลยรีบขอตัวกลับก่อนปล่อยให้ลูกพีช อยู่กับพี่น้อง 3 พ.
[ฉันไม่อยากให้ยัยพีชต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ แค่นี้เธอก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พีชแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกอะไรลูก แม่ขอโทษ ส่วนพี่พี่สินอย่าให้มันเกิดเรื่องไม่ดีเลยนะคะ นภาจะรีบกลับไปหาพี่]
นภารีบกลับบ้านมา เธอรีบวิ่งเขาไปในบ้าน ก็เห็นสินนอนจมกองเลือดสลบอยู่กลางห้องโถง เธอรีบวิ่งไปกอดสามีของเธอทันที
“พี่สินนนน!!!”เธอพยายามจะเขย่าร่างของสินให้ตื่น แต่กลับไม่มีวี่แววที่สินจะรู้สึกตัว ส่วนทางด้านชายร่างใหญ่ยังไม่หยุดรื้อค้นของในบ้าน แถมยังมีคนมาเพิ่มอีก 3 คน
“พวกแกหยุดนะ!!!!!”นภาพยายามที่จะตะโกนห้ามชายทั้ง 6 คนแต่ก็ไม่ได้ความ จากนั้นไม่นานเสียงรถ สปอร์ตมาจอดและไม่นานก็ได้ยินเสียงของลูกพีชตะโดนออกมา
“พ่อ!!!!!!”ลูกพีชรีบวิ่งมาหาสินและนภาทันที
“รีบพาคุณพ่อไปส่งโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ”
“เดี๋ยวว!!!!!!”มีชายคนนึงเข้ามากระชากแขนของลูกพีชเอาไว้
“แกคือลูกสาวของมันใช่ไหม!!!!!”ชายคนนั้นเอ่ยถามลูกพีช ก่อนที่จะคว้ามือของลูกพีชขึ้นมา
“ปล่อยนะ!!!!!”
“ไม่ปล่อย เป็นดาราดังด้วยหนิ”
“บอกว่าให้ปล่อยไง!!!!!”ลูกพีชพยายามจะสะบัดมือของชายร่างโตออก แต่ก็สู้แรงไม่ไหว
“เธอบอกว่าให้หยุดไง!!!!!”
“พี่ใหญ่!!!!!”พอลอันคว้ามือชายร่างใหญ่
“มึงเกี่ยวอะไรด้วยว่ะ!!!!!”ชายร่างใหญ่เริ่มหงุดหงิด
“เห้ยพวกมึงมาทางนี้หน่อย”ชายร่างใหญ่เรียกชายที่เหลือให้มาหาเขา
“รีบพาพ่อไปโรงพยาบาลนะ เดียวฉันตามไป”พอลอันหันมาพูดกับลูกพีช
“ค่ะ”
“จะไปไหน!!!!!”
ลูกพีชและนภารีบพยุงสินขึ้น แต่ก็โดยชายหนุ่มดักทางเอาไว้ และแน่นอนคนอย่างพอลอันยอมไม่ได้ เขาปล่อยมือจากชายร่างใหญ่ก่อนที่จะมาคว้ามือชายคนนั้นแทน แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงรถมากมายดังออกมาจากด้านนอก
ปัง!!!!!เสียงปืนดังขึ้น คนที่ยิงปืนคนนั้นคือพี่รองอย่างพอร์ชนั้นเอง เรียกได้ว่าพอร์ชเข้ามาได้ทันเวลาพอดี
“ลูกพีช!!!!รีบพาคุณอาออกไปก่อน!!!!พอร์ชตะโกนออกมา
“ค่ะ....พะพี่ใหญ่ขอบคุณนะคะ”ลูกพีชไม่วายที่จะหันไปขอบคุณคนตรงหน้าที่ช่วยเธอเอาไว้ ส่วนพี่ใหญ่อย่างพอลอันก็ได้แต่พยักหน้ารับคำขอบคุณ
โรงพยาบาล
สินถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด่วน เพราะกระสุนโดนจุดสำคัญ และที่สำคัญเลือดของสินไหลออกไม่หยุด
“ช่วยคุณพ่อด้วยนะคะคุณหมอ”ลูกพีชพูดขึ้น
“ฮือๆ.....ที่รักคุณอย่าเป็นอะไรนะ”นภาพูดขึ้นก่อนที่หันไปกอดกับลูกพีช
“คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไรค่ะ”
“คุณพ่อจะไม่เป็นอะไรแน่นอนค่ะ”
1 ชั่วโมงผ่านไป
ลูกพีชและนภาได้มานั่งคุยกัน นภารู้ทุกอย่างกับสิ่งที่สินทำนั้นคือเหตุผลที่เธอไม่อยากบอกกับลูกพีช
“มันเรื่องอะไรกันค่ะ”
“คืออ......”
นภาได้เล่าให้กับลูกพีชฟังว่า สินได้ไปยืมเงินของเสี่ยเมฆเพื่อมาช่วยในช่วงที่บริษัทกำลังย่ำแย่สินเลยตัดสินใจไปกู้ยืมเงินเสี่เมฆมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ธุรกิจดีขึ้น แถมสินยังติดพนันที่คาสิโน่ของเสี่ยเมฆาเพิ่มอีก มันเลยทำให้หนี้สินเพิ่มขึ้น
“ทำไมคุณพ่อไม่บอกพีช ทำไมทุกคนถึงไม่บอกพีช”
“พ่อรักพีชมาก เขาไม่อยากให้พีชทำงานหนัก”
“แต่.....ฮือออ..”น้ำตาของพีชเริ่มไหลออกมานภาคว้าลูกพีชเข้ามากอด ก่อนที่จะลูบหัวอย่างเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไร”
“ลูกพีชเป็นไงบ้าง”พี่รองอย่างพอร์ชรีบวิ่งมาหาลูกพีชพร้อมกับพี่ใหญ่อย่างพอลอันที่มาพร้อมกับแขนที่มีผ้าพันแผล
“พะ..พี่ใหญ่ เป็นไงบ้างค่ะ”ลูกพีชรีบเดินตรงไปหาพอลอัน และจับแขนของพอลอันขึ้นมาดูอย่างช้าๆ
“😳”
“พะ...ฉันไม่เป็นอะไร เป็นห่วงตัวเองเถอะ”พอร์ชที่ได้มองอย่างห่างๆ ก็ได้แอบอมยิ้มออกมา เขาไม่เคยเห็นพี่ชายของเขาเสียอาการขนาดนี้
“ลูกพีชขอโทษนะคะ🥹”น้ำตาของลูกพีชไหลออกมา ทำให้พอลอันที่เห็นถึงกับยื่นมือเข้าไปปาดน้ำตาให้กับเธอโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องร้อง......พะ..พี่โอเค”สิ่งที่พอลอันพูดออกไปมันทำให้ลูกพีชต้องหยุดชะงัก เพราะตั้งแต่เธอรู้จักกับพอลอันมาเขาไม่เคยเรียกตัวเองว่าพี่เลยสักครั้ง
“พี่ใหญ่.....”
เสียงเปิดประตูห้องผ่าตัดดังขึ้น .....
“คุณหมอค่ะ สามีของฉันเป็นไงบ้าง.....”
Great novels start here
- Writer
