WHEN I'M BACK ON MY FEET AGAIN

CHAPTER FOUR - HE IS AWAKEN FROM COMATOSE

"Jameston... Jameston..." tinig mula sa kawalan kaya't palingon-lingon ang binata sa paghahanap kung nasaan ito. Kaso wala naman siyang makita kahit ano. Kaya naman ay nagtanong siya kahit pa walang tao.

"Who are you? And where are you? Why I can't see you?" tanong niya kahit hindi siya sigurado kung naririnig siya nang tumatawag sa kaniya. Buhay na buhay pa naman siya sa pagkakaalam niya.

"Of course I know you, son. And I'm watching everyone of you here on earth," sagot ng isang lalaking nakasuot ng puro puting tela ngunit hindi ito nakikita ni Jameston.

Upon hearing the voice, Jameston immediately put in his mind that the owner of it, is no other than God. Because he can't see Him but He said that He is watching all the creatures on earth.

"No! If you're watching us, why you let my girlfriend died? Why you didn't save her?" tuloy ay patanong niyang sagot at muling nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa marating ang isang upuang nakakasilaw ang kinang sa kadahilanang ito ay gawa sa ginto.

"I'm tired of living this way. Why did she left me all alone? She's unfair," bulong niya habang nakahiga sa upuang gawa sa ginto habang ang isang kamay ay nakapatong sa kaniyang noo at ang isa ay ginawang unan.

Kaso!

Ang nakikipag-usap sa kaniya na invisible ay muling nagsalita. Ah! Why he can't show himself to him? Tsk!

"Why? She's not just your family, Jameston. She's your girlfriend and she's gone but your family are still alive to help and support you. Go back to them, son. Yes, maybe she's gone in our world but it's not the end of your life. Your destiny will come at the right time. Are you not happy to have one big happy family? You have two twins sisters and one brother. You have a loving parents and grandparents. Go back to them, son. They are so worried about you already," muli ay wika ng tinig.

Kaya naman ay muling naupo ang binata at napalingon-lingon. Subalit kagaya ng naunang tinig ay wala siyang makita. Hindi pa naman siya minumulto sa pagkakaalam niya. Ah! Malapit nang tumubo ang inis niya. Kaya't siya naman ang nagsalita.

"Show up to me and I'll do what your telling me. It hurt me so bad and I don't know when I'll be able to move it on from the tragedy. But if you will show yourself to me I'll try to do too," aniyang muli.

Then, a man in pure white showed up. Liwanag na nakakasilaw dahilan para masilaw siya kaya't agad niyang ipinantakip ang dalawang palad sa mga mata.

"Son, in life there are lots of hindrances in life to be handled, problems to be faced off. I know you're strong enough to face the reality that she's not yet your destiny," wika ng lalaking nakasuot ng puro puting tela.

He's right!

It's HIM!

"Father, I know that matter but I don't know how to go on with my life without her in my life. My family is different from her. I devoted my love to her but now she's gone and she left me in this world." Nakatakip man ang mga palad niya sa kaniyang mata ay nagawa pa rin niyang nagsalita.

Ngumiti ang lalaking nakasuot ng puro puting tela at naupo sa tabi ng binata.

"Face your past without regret, handle your present with confidence, prepare for the future with out fear. Keep the faith and drop the fear. Don't believe your doubt and never doubts your beliefs. Life is wonderful if you know how to live. God knows, God sees. CHILD, YOU ARE N0T AL0NE and I will never let you walk AL0NE IN YOUR WAY," God said to Jameston.

"Father?" sambit ni Jameston kasabay nang paglingon sa kausap.

God smiled and HE opened his arms to him.

"Son, always remember that everything happens for a reason. Always remember that the past has big duty in our life. You can not change the issue of the past. You can't rather forget the issue of the past. Your present is your free market and the future shall fall into place. The present is the reflection of the past with a margin of a touch somewhere. A touched of the past can draw an anticipated future.

Who really I am now and after? The me of yesterday is almost if not forgotten. The me who once erred is now and there after forgiven. The me who made you cry and laugh, who made you happy and sad, who gave you support, resigned, reconciled, who once there and another not, the me who was once all that and probably more a way to remember. What is left of me? Is the bits and pieces of a shattered, yet survive past that make another present me. What left of me? Is the fragment of a once happy child faced with an actual probably problematic, probably not. Present that requires an equipped new present of me to face the future.

The past is the key to the present and the reason for the future. The present is the key to the future and the reason for who really you are and who really you become. Thanks the past for bridging the gap with the present. Make peace with the past so that it would'nt spoil the future. Allow all the tenses to harmonize. Allow them to synchronize. They are all but an entangled you. You only owe it to yesterday of what you are today. You only owe it today of what you become tomorrow. You only owe it to the tenses of what you really become! Accept numbly the past,play smart with the present and tune neat with the future," the Almighty God explained very well to him.

Dahil sa mahaba-habang pahayag ni BOSSING ay napag-isip-isip ng binata ang lahat, ang sinabi sa kanya ng Panginoon ay naaayon sa kaniyang kalagayan. Pero bago pa niya ito makausap ng maayos ay muli itong nagsalita.

"Go back home, son. They are so worried about you already. I'll be always at your side son." Nakangiting pagtataboy sa kaniya ni BOSSING saka unti-unting nawawala sa tabi niya.

"Wait! Hey, I said wait...Wait! Urghh!"

"Hmmmm...hmmmm...hmmmm...." dinig ng mga nasa hospital room na kinaroroonan ng binatang si Jameston. Kaya naman ay agad silang kumilos at lumapit dito.

"Anak, kumusta ka na? May gusto ka bang inumin o kainin? Sabihin mo lang anak at ipapabili natin," agad tanong ni Lhynn sa anak nang napansin itong gising.

"Water please," paos nitong tugon. Subalit nanatiling nangingilala sa mga kasamahan sa loob ng hospital room.

"Here take and drink this son." Agad namang iniabot ni JR ang isang basong tubig. Hinayaan nila itong inumin ang laman ng baso. Saka pa lamang nagtanong si Ginang Lhyn nang natapos itong uminum.

"Anak, bakit mo naman ginawa iyon ha? Hindi mo man lang ba naisip na nandito pa kami ng Daddy at mga kapatid mo," tanong ni Lhynn sa anak nang nailapag nitong muli ang baso na wala ng laman.

"I'm sorry, Mommy," tanging tugon ng binata.

"Please don't do that again, son. We know it's hurt. Ngunit huwag mo namang isipin ang magpakamatay," ani rin ni JR.

"I'm sorry, Daddy. Hindi na po mauulit." Tumango na lamang si Jameston.

Alam naman niyang nag-aalala sa kaniya ang mga magulang niya. Kaya't napag-isip-isip niyang tama sila at higit sa lahat ay ang DIYOS. Masuwerte siya dahil nagpakita sa kaniya. Nakabalik na siya sa katawang lupa niya. Sisikapin niyang muling mamuhay ng maayos. Alam din naman niyang iyon ang gustong mangyari nang namayapa niyang kasintahan.

"Good to hear that baby. And if I were you, it's better for you to go home with them in the Philippines than you'll kill yourself here. I'm happy that you're living with us here in Harvard but the thoughts of you attempted to commited suicide makes me worried already." Lumapit na rin si Jonnalyn sa pamangkin.

"Momsky, I'm really sorry for causing you that sadness and worries. Maybe you're right on your suggestion, I'll be travelling back with them in the Philippines but someday or one of this days I'll here again to have my works. I'll go home with Mom and Dad but for vacation." Sang-ayon na lamang ng binata. Dahil napag-isip-isip niyang tama nga naman sila.

Life must go on ika-nga nila. He should go on too with his life.

" Good decision, son. But who knows sa pag-uwi mo sa atin ay makakita ka rin doon ng work mo at mapermi ka na sa Pilipinas," ani JR.

Subalit duda siyang magagawa iyon ng binata. Dahil sa apat nilang anak ay wala yatang gustong pumirmi sa Isabela. Si Carrey ay nasa siyudad ito ng Nueva Ecija sa piling ng mga biyanan niya. Si Precious ay nasa Baguio, dahil sa SLU ito nakapasok bilang professor. May sarili silang bahay sa Baguio dahil madalas din silang nandoon. Lalo at habang nagkakaedad ang mga magulang niya ay mas hinahanap ang mga kaibigan samantalang ilang taon na ring namayapa ang ilan sa kanila. At ang bunso nilang si Daylan ay isang NPA. As in NO PERMANENT ADDRESS dahil kung saan-saan ito napapadpad kasama ang partner nitong si Crystal Marie Aguillar na kapwa nito alagad ng batas.

"Daddy, thank you for that. Ngunit mas gusto ko po ang trabaho ko rito. Pero puweding huwag muna nating pag-usapan iyan? I'll come home with you with Mommy sa pag-uwi ninyo and I hope hindi na tayo matatagalan sa proseso," ani Jameston sa amang mukhang lumilipad ang isipan o sadyang nagbabalik-tanaw.

"Glad to hear that anak. Pero magpagaling ka muna para mapabilis ang pag-uwi natin at makumusta din natin ang Grandma Angel mo." Nakangiti na ring sang-ayon ni Lhynn.

"What happen to, Grandma? She's so healthy last month when they came over here," kunot-noong tanong ni Jameston.

Dahil ayaw naman nilang sisihin nito ang sarili ay mas minabuti na lamang nilang mag-asawa na huwag nang ipagtapat dito na itinakbo nila ito sa pagamutan noong tinangkang magpakamatay. He is recovering already as well as Grandma Angel. So, what's the use of telling him about what happen.

"Huwag kang mag-alala anak. Okay na ang Lola Angel mo. Your Grandpa called us that she's out of danger already. A little bit stress anak kaya huwag ka nang mag-alala. Ang isipin mo ngayon ay magpagaling ka at nang makauwi tayo sa Pilipinas. I'm sure magsiuwian ang mga lagalag mong mga kapatid at pagsilbihan ka nila diba." Malambing na hinaplos-haplos ni Lhynn ang buhok ng binata. Ayaw niyang sirain ang mode nito.

Sa kabilang panig ng mundo!

Madrid Spain

"JP, hindi ka ba magbabakasyon sa atin?" tanong ni Vincent sa dalagang nakatoon ang atensiyon sa binabasang report.

"Huuh, it's too early VP to have a vacation. Ilang buwan pa lang ako rito sa job natin ah," sagot ng dalaga ngunit nanatiling nakatuon ang paningin sa binabasa.

"Wala sa tagal ng panahon iyan, friend. Kung gusto mong uuwi ay walang problema. Ikaw pa ba? Kahit hindi ka na magtrabaho ay kayang-kaya mo ang mabuhay. Puwedi kang mabuhay na parang Donya pero mas ginusto mo ang klase ng trabaho natin samantalang napakadelikado," ani Vincent Paul.

"Vincent Paul Dela Peña, you know me very well at all. Ako ang klase ng tao na ayaw na ayaw ang umaasa sa iba o sa mga magulang ko. Gusto kong waldasen ang perang galing sa pawis ko. Kaya't bago kita ibala sa baril diyan ay huwag mo akong isturbuhin." Nakailing na ibinaba ni Janellah ang folder na binabasa saka napatingin sa binata na walang nagawa kundi ang napailing din. Talagang mababaril niya ito eh! Wala yatang magawa sa araw na iyon.

"Okay, okay, JP my dear. Relax hindi mo ako kaaway kaya calm yourself. Anyway, bukas na ang operation sa unang kasong hawak natin. At kaya ako nagtatanong dahil in God's will after this assignment ay makakauwi rin ako after for so long time ago. Baka kako gusto mong sumama sa akin pag-uwi at nang makapasyal tayo at mag-unwind sa rice terraces." Nakailing na bumalik si Vincent Paul sa lamesa.

Pero umiling-iling lamang ang dalaga tanda ang hindi pagsang-ayon sa suhestiyon ng binata.

"Just fucos your attention to your job, Dela Peña and separate your emotions from it okay?" muli wika ng dalaga bago ibinalik ang atensiyon sa binabasang papeles. Subalit sa hindi inaasahang pagkakataon ay nawala ang atensiyon niya sa binabasang papeles. Biglang nagpakita ang kambal niya sa kaniyang balintanaw.

" Diyos ko, kumusta na kaya sila sa amin? Sana naman okay siya at ang kanilang baby," pipi niyang dasal. Dahil ayaw niyang pakialaman na naman siya ng kaibigang makulit. At sinubukang itinuon ang sariling atensiyon sa binabasa.

Baguio City, Philippines

Sa tahanan ng mga Mckevin....

"Ilang buwan na ang nakakaraan at ganoon na rin katagal simula ang umalis ang anak natin. Subalit hanggang ngayon ay wala pa rin tayong balita sa kanya. And even we don't know where is she. Hindi man lang ito nagpaparamdam," malungkot na saad ni Grace sa asawa habang nagpapahangin sila sa veranda ng kanilang kuwarto.

"She's adult already and she already know what's right or wrong, asawa ko. Yes, nandoon na tayo na nag-aalala tayo sa kaniya pero kahit ang lugar kung saan siya ay hindi natin alam. Kaya wala na tayong magagawa kundi ang ipanalangin natin ang kaligtasan niya." Naupo ng matuwid si Marc Joseph saka napatingin sa asawang halatang nag-eemote.

"Oo nga naman asawa ko pero siyempre anak natin iyon. Galing sa dugo't laman natin kaya't hindi ko pa rin maiwasang mag-alala sa kaniya. Kung bakit pa kasi sa iisang tao sila umibig ng kambal niya, ayan tuloy ang nangyari." Napangalumbaba si Grace dahil sa pagkakaalala sa anak.

"That's their destiny in life , asawa ko. Nasa kanilang mga palad ang takbo ng kanilang buhay. Tayong mga magulang nila ay ang guides o helper nila para sa kanilang landas na tatahakin. Subalit nasa kanila---"

"Asawa ko, naririnig mo ba ang naririnig ko?" putol at tanong ni Grace sa sinasabi ng asawa.

"Wala---"

"Linisan mo ang taenga mong bingi ka baka sakaling marinig mo! And mark my words, oras na may mangyaring masama sa kaniya kasalanan mo dahil sa kabingihan mo mo!" malakas na sigaw ni Grace sa asawa sabay tulak na parang wala lang bago iniwan.

Her daughter is screaming yet her husband couldn't hear anything!

Mabilisan siyang lumabas at tinungo ang pinagmulan ng naririnig na sigaw. Siguro nga assets niya ang malakas niyang pandinig dahil dito ay narinig niya ang sigaw ng buntis nilang anak na walang iba kundi si Crystalline Jamellah.