ปราณปริยายืนรอรถที่หน้าห้างสรรพสินค้าอยู่นานร่วมชั่วโมง แต่แล้วคนของปรานต์ก็ยังไม่มารับเธอเสียที วันอาทิตย์แบบนี้ทั้งยังเป็นเวลาบ่ายคล้อย จากฟ้าสว่างเมื่อครู่ จู่ๆ ฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักชนิดที่ไม่มีสัญญาณบอกกล่าวล่วงหน้าเลยสักนิด พยายามเข้าไปยืนหลบฝนที่ใต้ชายคาของป้ายรถประจำทางแล้วแต่ไม่พ้น เพราะมีคนออกันเต็มอยู่ก่อนหน้า จะเข้าไปรอด้านในก็เกรงว่าคนมารับจะเก้อ เพราะบริเวณนี้การจราจรหนาแน่น เนื่องจากเป็นย่านกลางเมือง
รอร่วมสี่สิบนาทีจากนั้นจึงค่อยเห็นรถของปรานต์เคลื่อนตัวมาเทียบท่า ออกแปลกใจอยู่หน่อย แต่พอเสียงแตรรถดังคล้ายเร่งเลยหยุดความแปลกใจไว้ก่อน เดินแกมวิ่งไปที่รถทันที แล้วถึงเห็นว่าเป็นเขาขับมาเองแทนที่จะเป็นลูกน้องอย่างที่ควรจะเป็น
“สนุกมากไหม” ปรานต์ถามขรึมๆ สายตาไม่ได้มองที่เธอ
“คะ?”
“ไปเดินเที่ยวมาน่ะสนุกมากไหม” ถามย้ำมาอีก น้ำเสียงอย่างกับโมโหอะไรอยู่ ปราณปริยาอึกๆ อักๆ ไม
