Ang manatili sa mundo ng mga tao ay hindi pa rin napapaniwalaan ni Ruthyst. Tuwing gigising sa umaga ay inaasahan niyang bubungad sa kan’ya ang kan’yang mga kaibigan upang gisingin siya o guluhin man lang. Ngayon ay ilang linggo na ay parang hindi pa rin siya nasasanay.
“Magandang umaga, mahal na prinsepe,” bati ni Ruza ang una niyang naririnig tuwing imumulat ang mga mata.
“Magandang umaga rin,” tugon niya at tuluyan nang bumangon.
Sabado at wala silang pasok. Kapag ganoon ay nananatili lang siya sa bahay at kapag umalis na ang Mama ni Zeuter ay tsaka siya mag-eensayo. Mas matagal ang oras ng kan’yang ensayo kaysa sa pag-aaral ng iba’t-ibang lenggwahe.
Nasasabayan na rin naman ni Ruthyst ang tinuturo sa kanila kaya hindi na niya masyadong pinagtutuunan iyon ng pansin. Hindi niya ala
