ปราบพยศลูกสาวเจ้าพ่อ

บทที่ 2 คำแก้ตัว

ส่วนจัสตินเองก็ได้มองตามตาละห้อยอย่างแสนเสียดาย และเมื่อได้อยู่กันตามลำพัง ปรายฟ้าก็หันมาเอาเรื่องจัสตินบ้างแล้ว

            “แองจี้” ดูเหมือนน้ำเสียงของเขาจะอ้อนวอน

เพียะ! เพียะ! ด้วยความโมโหปรายฟ้าก็ตบหน้าเขาเพื่อระบายอารมณ์อีกครั้ง

            “shut up จัสติน ไม่ต้องพูด ไม่ต้องแก้ตัวอะไรอีก คุณทำได้ยังไง คุณทำร้ายจิตใจฟ้าได้ยังไง” คราวนี้ปรายฟ้าอดกลั้นความเสียใจเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ความเข้มแข็งมลายหายไปสิ้นและปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

            “ฟังผมก่อนที่รัก ผมรักคุณนะ ผู้หญิงคนนั้นก็แค่...” น้ำเสียงเขาดูสำนึกผิดเหลือเกิน แต่เธอไม่มีทางเชื่อ

            “รักฟ้า แต่นอนกับนังนั่น” ปรายฟ้ายังคงตวาดลั่นไม่ยอมผ่อนเลยทีเดียว   

“ฟ้า” จัสตินแทบพูดอะไรไม่ออก แต่ก็อยากจะบอกความจริงเช่นกันว่าทำไปเพราะอะไร ก็เพราะว่าเธอนั่นแหละ

“ทำไมคะ คุณคบกับฟ้าคนเดียวไม่ได้เหรอ ทำไมคุณต้อง...” ปรายฟ้าถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย อยากจะเข้มแข็งแต่ก็รักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน และมันอาจจะเกินคำว่ารักเสียด้วยซ้ำ

“ฟ้าผมรักคุณ แต่มันก็แค่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ คุณน่าจะเข้าใจ อีกอย่างเราคบกันตั้งนาน ฟ้ายังไม่เคย... แม้กระทั่งจูบก็ยังไม่เคย จนตอนนี้ฟ้าก็ยังไม่ไว้ใจผม” ผู้ชายก็คงต้องการสิ่งนี้สิ่งเดียวเพื่อประทังชีวิตอย่างนั้นสินะ

“คุณต้องการแค่นั้นใช่ไหม ฟ้ารักคุณ มอบหัวใจให้คุณแต่ดูคุณทำสิ คุณต้องการแค่เรื่องนั้น คุณต้องการแค่เซ็กส์จากฟ้า มันสำคัญนักหรือไง หรือเพราะฟ้าไม่ให้ เลยต้องลากนังพวกนี้มาประทังชีวิตใช่ไหม”

“ความรัก ไม่ใช่แค่หัวใจนะฟ้า” ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะ เธอคิดพลางมองหน้า

“ก็ดี ฟ้าจะได้รู้ไว้และน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าผู้ชายอย่างคุณมันเป็นแบบนี้ ไม่น่าคบกันหลายปีเลย”

“พูดอย่างนี้หมายความยังไง” จัสตินรู้สึกใจหายเมื่อเธอเอ่ยเช่นนี้

“หมายความตามที่พูด คือเสียดายเวลา” ปรายฟ้าพยายามกดกลั้นความเสียใจเอาไว้ในอก เหลือแต่เพียงน้ำตาที่มันยังไม่หยุดไหลเท่านั้นเอง

“ฟ้า ผมต้องการคุณนะที่รัก แต่คุณใจร้ายกับผมเหลือเกิน”

“คุณก็รู้ว่าฟ้า...” ไม่ทันที่จะได้พูดจบเขาก็รั้งเธอเข้าไปกอดไว้หลวมๆ

“ผมขอโทษนะ ผู้หญิงคนนั้นผมไปเจอในผับน่ะ ผมไม่ต้องการจากใคร ต้องการจากคุณคนเดียว” สุดท้ายเขาก็ไม่พ้นเรื่องใต้สะดืออยู่ดี เธอคิดด้วยความเหยียดหยัน

“ถ้าฟ้าให้คุณแล้ว คุณจะเลิกมีผู้หญิงอื่นไหม แล้วคุณจะทิ้งฟ้าไหม” เธอถามเขาทั้งน้ำตาคล้ายกับว่ากำลังจะใจอ่อนเสียอย่างนั้น          

“ผมจะทิ้งคุณได้ยังไง ฮืม ไม่เอาอย่าร้องไห้ ผู้หญิงพวกนั้นเทียบกับคุณไม่ได้เลย เรารักกันไม่ใช่เหรอ” จัสตินพยายามอ้อนวอน หว่านล้อม เพื่อให้เธอใจอ่อนและมันกำลังจะเป็นผลสำเร็จเสียด้วย

“ฟ้ารักคุณ แต่ฟ้าเสียใจที่คุณทำแบบนี้” ด้วยความที่รักเขามาก ทำให้เธอกำลังจะใจอ่อน

“ผมขอโทษนะที่รัก ผมต้องการคุณเหลือเกิน” น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ แต่ไม่หรอก เขามันเสแสร้งต่างหาก

“จัสติน ฟ้า... ไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วย” พูดจบปรายฟ้าก็สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แล้วเอี้ยวตัวเดินจากไปทันที ทำให้จัสตินผิดหวังมาก

“ที่รัก! ถ้าคุณเดินออกไปจากห้องนี้ ก็ไม่ต้องกลับเข้ามาอีกเลย คุณอยากเลิก ผมก็ยินดี” จัสตินบอกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และดังพอสมควรจนทำให้ปรายฟ้าชะงักฝีเท้า แล้วหันมามองเขาด้วยแววตาผิดหวังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“Why Justin?” ปรายฟ้าถามชายคนรักทั้งน้ำตา        

“คุณก็รู้ว่าทำไม ถ้าคุณเลือกที่จะไป It’s over angel” จัสตินเลือกที่จะขอเลิกกับเธอเพียงเพราะว่า ไม่ได้เธออย่างนั้นหรือ ให้ตายสิ ฟังอย่างนั้นแล้วจึงได้แต่ยืนร้องไห้ ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับมาหาเขาด้วยแววตาปวดร้าว นั่นมันทำให้เขาเป็นต่อมากและดีใจลึกๆ ในเมื่อจัสตินต้องการเรื่องอย่างว่า เธอก็จะทำให้ดู พอเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอจึงยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเขาแนบแน่น ก่อนจะถอนออกและเอ่ยเพียงเบาๆ

“Fuck you Justin ไปตายซะ” เป็นคำหยาบที่ปรายฟ้าเอ่ยเบาๆ แต่กลับทำให้จัสตินถึงกับอึ้ง เพราะนึกว่าเธอยอม ที่แท้ก็ไม่อย่างนั้นหรือ

“แองจี้ นี่คุณ” จัสตินพูดอะไรไม่ออกกระทั่งปรายฟ้ายิ้มเหยียดๆ แล้วเดินจากไป แต่เขายังไม่ยอมแพ้จึงตะโกนไล่หลัง

“อย่ามาร่ำร้องหาความรักจากผมก็แล้วกัน เพราะคุณจะเสียใจ ที่รัก” ปรายฟ้าได้แต่ร้องไห้ให้กับคำพูดเห็นแก่ตัวของจัสติน พร้อมกับเปิดประตูออกจากห้องด้วยหัวใจแตกสลายอย่างที่ไม่เคยอกหักมาก่อน

“ไอ้บ้า จัสติน” ปรายฟ้าสบถออกมาเบาๆ เอาแต่ร้องไห้จนกระทั่งเดินลงมาถึงริมถนน เรียกสติสักครู่แล้วโบกแท็กซี่เพื่อให้ไปส่งที่เพ้นท์เฮาท์อีกครั้ง จากนั้นก็ร้องไห้เงียบๆ โดยไม่อายคนขับแท็กซี่เลย เธอไม่คิดว่าจัสตินจะสลัดรักได้ เพียงเพราะต้องการแค่สิ่งเดียว ถึงเธอจะเป็นสาวเปรี้ยวดูร้อนแรง แต่ก็หยิ่งทนงในศักดิ์ศรีที่บิดามารดาให้มา อยู่ๆ จะมายอมพลีเรือนร่างเพื่อผู้ชาย ที่ไม่รู้ว่ามันได้ตัวไปแล้วจะทิ้งหรือเปล่า เธอมีค่าแค่นี้เองอย่างนั้นหรือ มันเป็นประโยคที่เฝ้าถามตัวเองอย่างเจ็บปวด

ปรายฟ้าจะกล้าเลิกกับจัสตินได้อย่างไรในเมื่อเธอรักเขาหมดหัวใจ รักตั้งแต่แรกเจอ ตั้งแต่เรียน MIT ด้วยกันกระทั่งเรียนจบทำงาน จัสตินเป็นชายหนุ่มลูกครึ่งในฝัน  มีเชื้อไทยเพียงหนึ่งในสี่ เพอร์เฟ็คทุกอย่าง และปรายฟ้าก็เป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟ็คทุกอย่างเช่นกัน เมื่อคบกันทุกคนก็ต่างมองว่าเหมาะสม และเป็นที่อิจฉาของเพื่อนๆ

แต่ใครจะรู้ว่าจัสตินไม่เคยหยุดนิสัยเจ้าชู้ ยังคงหาผู้หญิงมาไว้บำเรอตัณหาของตัวเองอยู่เสมอยามที่ห่างเธอ แต่นั่นมันจับไม่ได้คาหนังคาเขาเหมือนวันนี้ และปรายฟ้าได้เห็นธาตุแท้ว่าจริงๆ แล้ว จัสตินก็ต้องการเพียงเรื่องบนเตียงกับเธอเท่านั้น และมันเป็นไปไม่ได้ เธอให้จัสตินไม่ได้ เพราะถือเอาคำที่นบิดามารดาสอนมาใช้ในชีวิตประจำวัน ว่าให้รักนวลสงวนตัว หรือเพราะเชื่อฟังคำสั่งสอนของท่านมากเกินไป จึงทำให้เสียคนรักไปเช่นนี้

“คุณพ่อ คุณแม่ ฟ้าจะทำยังไงดี” ปรายฟ้าถามตัวเองว่าจะเลือกอย่างไหน เลือกให้สิ่งที่หวงแหนกับคนเห็นแก่ตัว เพื่อว่าความรักจะได้อยู่ต่อไป หรือเลือกที่จะเดินจากมา เพราะไม่แน่ใจว่าจะถูกทิ้งเมื่อไหร่ ถ้าผู้ชายที่หวังแต่ตัว และไม่เห็นค่าในศักดิ์ศรีความเป็นผู้หญิงล่ะก็ อย่าเดินไปด้วยกันอีกเลย เธอจะยอมอกหักแล้วกลับไปหาบิดามารดาที่รักและหวังดีกับเธอจะดีกว่า เธอคิดด้วยความเจ็บปวด