10
1555 Words
ภครัฐจำต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้า มองอุปกรณ์บนโต๊ะที่ผ่านการใช้งานมาพอสมควร ทั้งกล่องทิชชู่ที่เป็นรอยคราบ ช้อน ตะเกียบ อีกทั้งยังพริกป่น พริกน้ำส้มที่ดูยังไงก็น่ากลัวมากกว่าน่ากิน
“พี่รัฐเอาอะไรคะ ทำไมไม่สั่ง” เสียงของเธอทำให้เขาสะดุ้ง
“เอาแบบน้องมุกแล้วกัน” เขาตอบกลับไป เธอจึงสั่งหมี่เหลืองแห้งมาสองที่ เขาสะดุดใจนึกถึงใครบางคน ผู้หญิงคนนั้นก็ชอบกินแบบนี้ แต่คนเราก็ชอบกินคล้ายๆ กันนั่นแหละ เขาจึงปัดเรื่องผู้หญิงอีกคนออกไปจากสมอง ป่านนี้ไม่รู้เธอไปอยู่ที่ไหนของประเทศแล้ว เห็นว่ามาจากบ้านนอกเหมือนกัน หรืออาจจะกลับบ้านนอกไปแล้ว
“พี่รัฐไม่ทานเหรอคะ ทานสิคะ อร่อยนะคะ” ภครัฐมองหญิงสาวตรงหน้า เธอตักทานอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนกับรู้จักร้านนี้ดีอย่างไรอย่างนั้น เขายอมรับกับตัวเองเลยว่า ตลอดชีวิตมานี้ไม่เคยทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางแบบนี้มาก่อน ครั้งก่อนที่มาก็ไม่ได้ทาน เขาทำใจทานไม่ลงจริงๆ มันดูสกปรกและไม่สะอาด แถมอยู่ข้างทาง ฝุ่นละอองก็คงปลิวมาเป็นสาย
ชายหนุ่มหยิบช้อนขึ้นมาเช็ดด้วยกระดาษทิชชู่สีชมพูที่เจ้าของร้านวางเอาไว้ นั่นทำให้หญิงสาวส่ายหน้าไปมา
“ช้อนพวกนี้เขาล้างสะอาดแล้วล่ะค่ะ พี่รัฐเอาทิชชู่อันนี้เช็ด รู้ไหมทิชชู่อันนั้นน่ะทำจากกระดาษเกรดต่ำ พวกกระดาษเอสี่ ราคาถูกที่ใช้แล้ว เป็นกระดาษที่ปนเปื้อนหมึกพิมพ์ จะมีการพิมพ์อะไรต่างๆ นานา แล้วนำมาบดทำลายเป็นเส้นเล็กๆ ก่อนจะนำมาย้อมสี”
ช้อนในมือของภครัฐหล่นลงในทันที ตกใจกับข้อมูลที่ได้รับ แต่แปลกใจว่าเธอรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ
“มุกได้ยินคนเขาเล่ากันน่ะค่ะ” มุกอันดารีบแก้ตัวเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเขา ก่อนพูดต่อว่า “เขาก็มีขั้นตอนดูดเอาหมึกออกนะคะ และก็นำไปต้มผ่านอุณหภูมิสูงพอสมควร ฉะนั้นไม่ว่าเชื้อโรคหรือสิ่งสกปรก ไม่สามารถปนเปื้อนเข้าไปได้แน่นอนค่ะ”
“อ๋อ...” ค่อยยังชั่วหน่อย
ภครัฐหยิบตะเกียบออกมาแล้วนิ่งคิด เขาเขี่ยเส้นหมี่เหลืองไปมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักว่าจะกินมันลง
“ทานสิคะ อร่อยนะ ถ้าไม่ทาน น้องมุกจะคิดว่าพี่รังเกียจมุก”
ภครัฐกล้ำกลืนฝืนทน ทำหน้าปูเลี่ยนก่อนจะค่อยๆ คีบเส้นบะหมี่เข้าปากด้วยมือกันสั่นเทา เขาสาบานได้ว่าอยากจะอาเจียนเสียจริงๆ แต่น่าแปลกว่าเมื่อรสชาติของอาหารที่ทานเข้าไปกลับทำให้เขานิ่งอึ้ง
“อร่อยใช่ไหมล่ะคะ อย่างนี้ต้องทานเยอะๆ นะคะ”
หลังจากที่ภครัฐได้ทานบะหมี่ร้านนั้นหมดชามแรก เขาก็สั่งชามต่อมา และสั่งอีกกินจนอิ่มแปล้ ยัยเด็กตัวดำก็ชวนเขาไปทำบุญไหว้พระที่วัด ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้าวัดมานานมากแล้ว เพราะมัวแต่ทำอะไรนะเหรอ เขามัวแต่เข้าในตัวสาวๆ ที่เร่าร้อนยังไงล่ะ คิดมาถึงตรงนี้ก็อดจะเหลือบมองคนข้างๆ ไม่ได้ เขาชักจะสงสัยแล้วว่านายหัวมนชัยเพื่อนของบิดาจะรูปชั่วตัวดำอัปลักษณ์มากน้อยกว่าลูกสาวขนาดไหน เพราะคนข้างกายไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเอาเสียเลย
ภครัฐยังเห็นยัยเด็กตัวดำนั่นซื้ออะไรต่อมิอะไรที่ข้างทางมากิน เขาส่ายหน้าไปมาไม่ยอมกินอะไรของเธออีก ซึ่งเธอก็คะยั้นคะยอจนเขายอมกิน พอทานแล้วก็อร่อยดีเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นเผือกต้ม มันต้ม หรือถั่วคั่ว รวมถึงไข่ทรงเครื่อง อดนึกไปถึงผู้หญิงอีกคนไม่ได้ เขาไม่ได้เจอเธอเลยหลังจากวันนั้น
ทำไมเขาต้องไปคิดถึงผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ เขาบ้าไปแล้วแน่ๆ
กลับถึงบ้านมาอย่างเหนื่อยอ่อนก็ต้องตกใจกับประโยคของมารดา สิ่งที่ท่านพูดออกมาทำให้ภครัฐแทบล้มทั้งยืน ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ไม่รู้ แต่เขาไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาดให้ตายเถอะ!!!
“ตารัฐเชื่อแม่สิลูก”
“คุณแม่รู้ตัวไหมครับว่าพูดอะไรออกมา ผมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน”
“ลูกรักของแม่ เชื่อแม่เถอะ พอปิดไฟก็จินตนาการเป็นใครก็ได้ แม่นางแบบของลูกออกเยอะแยะ”
“แต่คุณแม่... มันไม่เหมือนกันนะครับ ก็ยัยเด็กนั่นบอกว่าจะพูดกับพ่อของเธอนี่ครับ”
“แม่มาคิดๆ ดูแล้ว มันเป็นไปไม่ได้หรอกลูก เงินทองตั้งมากมายใครจะลดหย่อนให้เราขนาดนั้น อีกอย่างนึง ถ้าลูกรวบหัวรวบหางยัยเด็กนั่นเป็นเมีย ถ้ามันอยากย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดกับพ่อมัน เรารีบตามใจมันก็สิ้นเรื่อง แล้วข้าวของเงินทอง ทรัพย์สมบัติจะเป็นของเรา รวมถึงหนี้สินนั่นด้วย หากมันอยากอยู่ที่บ้านเรา แม่มีวิธีการกลั่นแกล้งให้มันอยู่ไม่ได้ แต่งงานกันแล้วสมบัติของมันก็เหมือนของลูกนะตารัฐ จากนั้นลูกจะขอหย่าขาดจากมันก็ได้ มีผู้หญิงมากมายรอบกายลูกอยู่แล้วนี่นา”
“แต่ยัยเด็กนั่นบอกว่าที่บ้านมีเงินไม่เยอะนี่ครับคุณแม่”
“มันจะเยอะหรือไม่เยอะจริง แต่พ่อของลูกก็เป็นหนี้แล้วนะ ลูกทนๆ เพื่อจะได้ปลดหนี้สินพวกนั้น แม่ว่าก็คุ้มเกินคุ้มนะลูก หรือลูกอยากจะย้ายไปอยู่ในรูหนูอย่างที่พ่อของลูกพูดเอาไว้”
กาญจนาเกลี้ยกล่อมบุตรชายโดยการหว่านล้อมชักแม่น้ำทั้งห้า ยิ่งเห็นบุตรชายลังเลก็ยิ่งเห็นความหวังขึ้นมาบ้าง
“นะลูก แค่ครั้งเดียวเอง ที่เหลือแม่จัดการเอง”
คำพูดของมารดาทำให้ภครัฐคิดหนัก ยัยเด็กนั่นจะยอมให้ปล้ำหรือเปล่า คิดแล้วก็ให้เครียดนัก เขาต้องหลับหูหลับตาปล้ำเจ้าหล่อนจริงๆ อย่างนั้นเหรอ ถามตัวเองกลับไปกลับมา แต่คำตอบที่ได้คือสีหน้าและแววตาขอร้องของมารดา ทำให้เขายอมพยักหน้า สงสัยก่อนไปปล้ำยัยเด็กนั่นเขาต้องกินเหล้าย้อมใจเยอะๆ เสียแล้ว
ภครัฐยืนลังเลอยู่หน้าห้องนอนของมุกอันดา โดยมีมารดาคอยดูต้นทางให้เขาเหมือนโจรกำลังจะเข้าไปขโมยของสำคัญอะไรสักอย่าง
... ของสำคัญนั้นก็คือพรหมจรรย์ ภครัฐคิดว่าเขากำลังจะเข้าไปเป็นโจรปล้นพรหมจรรย์ของยัยเด็กตัวดำ แค่คิดก็หดหู่จนแก่นกายของเขาเลิกคึก หลับอุตุไม่ยอมตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะปลุกยังไงก็ตามที
“เข้าไปสิตารัฐ เชื่อแม่เถอะ ลูกเข้าไปตะครุบทั้งที่ยังมืดๆ แบบนี้แหละ หลับหูหลับตาทำให้เสร็จๆ ซะ”
“คุณแม่พูดยังกะกินข้าวนะครับ” ภครัฐอดแดกดันมารดาเสียไม่ได้
“เข้าไปเถอะน่า ถ้าแกไม่อยากออกไปนอนข้างถนน”
นางคิดว่าวิธีการนี้เป็นวิธีการที่ดีที่สุดในเวลานี้ ไม่มีวิธีดีกว่านี้อีกแล้ว เอาเถอะ... หนี้เงินจะเท่าไหร่ก็ช่าง แต่นี่ทำให้สามารถปลดหนี้ได้ นางก็ยินดี มาคิดๆ ดูแล้ว มุกอันดาพูดถูกว่าครอบครัวเหลือเงินไม่มาก เพราะได้ช่วยเกียรติกำจายเอาไว้ยังไงล่ะ ตอนแรก นางเองก็ไม่ได้ฉุกใจคิด แต่ตอนนี้นางคิดทบทวนดูแล้ว คงจะเป็นแบบนั้น ถ้าภครัฐได้มุกอันดามาเป็นเมีย หนี้สินมากมายก็จะถูกปลด ข้าวของทรัพย์สมบัติและบริษัทก็ยังอยู่ แถมยังดูดเงินมาเป็นของครอบครัวกฤษขจรเดชอีก มันก็คุ้มเกินคุ้ม ไอ้นายหัวหน้าโง่นั่นหรือจะไปตามเธอทัน ดันประเคนลูกสาวหน้าตาอัปลักษณ์รูปชั่วตัวดำมาให้ถึงปากเอง ช่วยไม่ได้ นางมั่นใจว่าลูกชายต้องทำได้ และต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน
เรือล้มในหนองทองจะไปไหนเสีย!!!
ภครัฐไขกุญแจห้องเข้าไปอย่างเบามือ ส่วนมารดานั้นยืนให้กำลังใจอยู่ด้านหลัง ก่อนจะเลี่ยงออกไปเพื่อเปิดโอกาสลูกชายปิดประตูตีน้องดำดีสีไม่ตก เอาทำเมียให้ได้
ชายหนุ่มมองไปยังร่างของหญิงสาวที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง เธอเปิดโคมไฟเอาไว้ที่หัวเตียง ทำให้เขาสามารถมองเห็นทางได้อย่างชัดเจน
ภครัฐขาเริ่มขาแข็งด้วยว่าพยายามรวบรวมความกล้าให้ได้มากที่สุด เอาเถอะ... เป็นไงเป็นกัน แต่ก่อนที่เขาจะเสียความเป็นชายให้หญิงสาว เอ๊ย! ไม่ใช่สิ เขาจะเสียร่างกายของตัวเองซึ่งต่างเป็นที่คลั่งไคล้ใหลหลงของสาวๆ ให้เธอ ขอปิดไฟก่อนแล้วกัน ไม่อย่างนั้นเขาคงทำใจไม่ได้ที่จะตกเป็นสามีของเธอทั้งๆ ที่ไฟสว่างอยู่แบบนี้
มือหนาเอื้อมไปปิดโคมไฟหัวเตียง ก่อนที่เขาจะกระตุกผ้าห่มของเธอออกจากตัว ในวินาทีนั้นที่เขาจะกระโจนเข้าปลุกปล้ำเธอ กลับมีเสียง
- Writer
