8

1591 Words

... แต่กว่าจะถึงตอนนั้น บางทีการมาครั้งนี้ของเธอ อาจทำให้เขากระอักจนล้มเลิกการแต่งงานไปเลย และหันไปใส่ใจดูแลบริษัทเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ แทนที่จะแต่งงานใช้หนี้ ชิส์! ผู้ชายอะไรเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกิน น่ารังเกียจที่สุด เกิดเป็นคนไม่ว่าจะยากดีมีจนต้องรู้จักทำงานทำการ ไม่ใช่งอมืองอเท้า ไม่เช่นนั้นจะเห็นคุณค่าของชีวิตได้อย่างไรกัน “นี่เป็นของฝากจากคุณพ่อค่ะ” มุกอันดาหยิบขวดน้ำบูดู กับปลาส้ม มาวางบนโต๊ะอาหาร กลิ่นของมันคละคลุ้งจนทำให้สองแม่ลูกอยากจะอาเจียน “แล้วนี่เด็ดเลยค่ะ สะตอดอง รับรองว่ากินแล้วอร่อยเหาะ เดี๋ยวจะทานข้าว เราก็แกะทานกันเลยนะคะ ส่วนปลาส้มกับน้ำบูดูไว้ค่อยปรุงพรุ่งนี้” มุกอันดาแกะขวดโหลที่ใส่สะตอดองออกมากลิ่นคลุ้งไปทั่ว “เหม็น เอามันออกไป” ภครัฐกับกาญจนาเอามือปิดปากปิดจมูกแทบไม่ทัน “ว้าย!!! คุณแม่กับพี่รัฐไม่กินสะตอดองเหรอคะ อร่อยนะคะ ฮ้อมหอมมากเลยจริงๆ ค่ะ” มุกอันดาสูดกลิ่นของมันยกขึ้นมาตรงหน้าสองแม่ลูก “มันเหม็นเอามันออกไปเลยนะ” ภครัฐกัดฟันพูด เขาอยากจะโยนเจ้าหล่อนออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหนี้สินค้ำคอ “อ้าว... ไม่ชอบกินหรอกหรือคะ ไม่เป็นไรคะ งั้นให้คนเอาไปเก็บในครัวก็ได้” มุกอันดาแสร้งตีหน้าเศร้าปิดขวดโหลหลายใบลงในทันที ใครจะรู้ว่าเจ้าหล่อนแอบซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์กลั้นหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ภครัฐและกาญจนาผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอกเมื่อของที่ไม่ต้องการถูกเก็บไปเรียบร้อยแล้ว “อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ แหม... คุณแม่กับพี่รัฐใจดี๊ใจดี มุกแทบอยากจะอยู่หลายๆ วันเลยนะคะนี่” “หา!!!” สองแม่ลูกอุทานพร้อมๆ กัน “ตกใจอะไรกันเหรอคะ” มุกอันดาแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ “ปละ... เปล่าจ้ะ ดีใจไงที่หนูจะอยู่หลายๆ วัน” กาญจนากัดฟันตอบ จิกมือใต้โต๊ะแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่นางอยากจะกรี๊ด... “ใจดีจังเลยค่ะ แต่มุกคงอยู่แค่วันสองวันเอง เดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วงน่ะค่ะ” “อ๋อ... ดีแล้วหนูมุก รีบกลับไปเถอะ อยู่หลายวันเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วงจริงๆ ตามที่หนูว่านั่นแหละ” กาญจนารีบสนับสนุน มุกอันดาอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง แต่เตือนตัวเองว่าไม่ถึงเวลา ให้เข้าห้องพักก่อนเถอะ เธอจะระเบิดหัวเราะให้ลั่นห้องทีเดียวเชียว มุกอันดาหันไปทำท่าทีตื่นเต้นเหมือนไม่เคยเห็นอาหารหน้าตาน่ารับประทานแบบนี้มาก่อน สองแม่ลูกแทบอยากจะอาเจียนบนโต๊ะอาหาร เมื่อเห็นสาวน้อยจากต่างจังหวัดกินอาหารอย่างมูมมาม แถมยังตะกละตะกลามอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช “อร่อยจังเลยค่ะ ทำไมคุณแม่กับพี่รัฐไม่ทานล่ะคะ” มุกอันดาซดน้ำซุปเสียงดัง ก่อนจะหยิบน่องไก่มาแทะอย่างเอร็ดอร่อย “หนูกินเถอะจ้ะ แม่ไม่ค่อยหิว” คุณกาญจนาพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วก เมื่อเห็นมือที่ดำปิ๊ดปี๋ของอีกฝ่ายฉกอาหารกินอย่างไม่มีมารยาท ถ้าจะพูดให้ถูก ไม่รู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารเลยก็ว่าได้ กินก็เสียงดัง พูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารเต็มปาก ฟันก็ดำปี๋ คงเน่าผุเป็นหนอน อยากจะถามว่าเคยแปรงฟันบ้างไหม “พี่รัฐล่ะคะ มองมุกกินคนเดียวเขินแย่เลย” มุกอันดายื่นน่องไก่ที่กัดไปแล้วครึ่งหนึ่งส่งไปด้านหน้าชายหนุ่ม ทำท่าทีขวยเขิน ก่อนจะยิ้มฟันดำปี๋ เศษน่องไก่ติดไปทั่ว ปากมันแผล็บ “ไม่ละ กินเถอะ” ภครัฐแทบขย้อนของเก่าออกมาให้หมดไส้หมดพุง เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่รูปชั่วตัวดำ กิริยามารยาทไร้สกุลเช่นนี้มาก่อน นี่ถ้าต้องแต่งงานกัน เขาต้องตายแน่ๆ เขาจะทนอยู่กับเจ้าหล่อนได้ยังไงกันนี่ คิดจนหัวแทบแตกก็ไม่มีทางเป็นไปได้ “นี่หนูอาบน้ำหรือยังจ๊ะ” คุณกาญจนาอดถามเสียไม่ได้ “ยังเลยค่ะ ที่บ้านของมุกอาบน้ำอาทิตย์ละครั้งน่ะค่ะ เพราะว่าสิ้นเปลืองทรัพยากร อีกอย่าง อาบน้ำมากๆ ผิวแห้งด้วยค่ะ” มุกอันดาตอบอย่างฉะฉาน แอบหัวเราะในใจอย่างชั่วร้าย “เหรอจ๊ะ แหม... ดีจังรู้จักประหยัด นั่นสินะถึงได้รวยเป็นพันล้าน” คุณกาญจนาจิกกัดตามประสา แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ใครบอกว่าที่บ้านหนูรวยเป็นพันล้านคะ” เธอทำท่าทีตกอกตกใจ “อะ... เอ่อทำไมจ๊ะหนูมุก” คุณกาญจนาเกิดติดอ่างขึ้นมาในทันที “ก็บ้านหนูน่ะจริงๆ มีเงินไม่กี่สิบล้านเองคะ ที่ให้คุณลุงวิรัฐกู้น่ะเล็กน้อยมากกกก....” มุกอันดาลากเสียงยาว “ยังพอเหลือทำทุนอีกค่ะ ที่บ้านมีกิจการมากมายก็จริง ขาดทุนทั้งนั้นค่ะ รีสอร์ตก็ไม่ค่อยมีคนเข้าพัก ขนาดหนูลดกระหน่ำแล้วนะคะ” “จริงเหรอนี่” คุณกาญจนายกมือขึ้นทาบอกแทบลมจับ “แล้วไหนสามีของฉันบอกว่าติดหนี้มหาศาล” “จริงเหรอคะ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอนค่ะ ยังไงคุณลุงวิรัฐก็กู้เงินคุณพ่อไปแล้วน่ะค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรขึ้นมาเราก็คงต้องยึดทรัพย์สินน่ะค่ะ” ได้ฟังแล้วคุณกาญจนาถึงกับทาบอก “หนูพอจะผ่อนผันให้เราบ้างไม่ได้เหรอจ๊ะ” นางต่อรอง “แล้วพี่รัฐมีหลักประกันอะไรได้บ้างคะ ว่าจะบริหารงานไม่ผิดพลาดอีก หนูอยากช่วยอยู่หรอกค่ะ แต่ว่าคุณพ่อน่ะจริงๆ เขี้ยวลากดินเลยนะคะ” มุกอันดายิ่งเห็นสีหน้าของสองแม่ลูกก็ให้นึกขบขัน ใส่ไฟเข้าไปเป็นการใหญ่ “เอ่อ...” ภครัฐอ้ำอึ้ง เขาเองใช้ชีวิตเสเพลมามาก เคยเข้าไปช่วยบิดาทำงานเสียที่ไหนกัน “ได้แน่นอนค่ะ พี่รัฐของหนูมุกน่ะทำงานขยันขันแข็ง ช่วยงานคุณลุงอยู่ตลอด จริงไหมลูก” คุณกาญจนาหันไปขยิบตาให้ลูกชาย “ครับ” ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม เสมองไปทางอื่นอย่างละอาย “อุ๊ย! ดีจังเลยค่ะ ความจริงมุกเองก็ไม่อยากเอาเรื่องหนี้สินมาบีบบังคับเรื่องแต่งงานหรอกนะคะ” “หนูมุกคิดแบบนั้นจริงเหรอลูก” คุณกาญจนารีบถามในทันที มุกอันดาพยักหน้ารับทันควัน “จริงสิคะ มุกคิดว่าจะมาพูดเรื่องนี้กับพี่รัฐด้วยตัวเองเลยค่ะ แล้วมุกก็จะต่อรองกับคุณพ่อให้ประนอมหนี้ไปอีกสักระยะน่ะค่ะ” มุกอันดาพูดให้ความหวังกับสองแม่ลูก “หนูมุกนี่น่ารักจริงๆ เป็นคนจิตใจดีมากๆ ถ้าหนูไม่คิดจะแต่งงานกับตารัฐจริงๆ ป้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ” ยิ่งกว่าโล่งใจและดีใจ ใครจะอยากมีสะใภ้หน้าตาอัปลักษณ์รูปชั่วตัวดำอย่างมุกอันดา แค่คิดก็สยองพองขน เวลาเธอออกงานสังคม ต้องพาลูกสะใภ้ไปด้วย มิอับอายขายหน้ามุดดินหนีหรือไงกัน อย่างน้อยยัยเด็กนี่ก็ยังพอมีดีอยู่บ้าง ที่ไม่สะเออะแต่งงานกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนาง กาญจนาคิดอย่างพึงพอใจ “เรื่องหนี้สินของเรา กระนั้นก็สุดแล้วแต่คุณพ่อนะคะ เสียดายจังค่ะ มาไม่เจอคุณลุงวิรัฐ คุณพ่อฝากความคิดถึงมาด้วยค่ะ” “อ๋อ... ถ้าคุณลุงกลับมาป้าจะบอกให้นะจ๊ะ แล้วหนูจะอยู่อีกแค่สองวันใช่ไหมจ๊ะ” รีบถามเพื่อหาทางรับมือ “ใช่ค่ะคุณแม่” มุกอันดาตอบก่อนหันไปแทะน่องไก่ต่อจนสองแม่ลูกเบือนหน้าหนีจากภาพตรงนั้น “งั้นให้พี่เขาพาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตานะลูก” “คุณแม่!” ภครัฐถึงกับเสียงดังใส่มารดา นี่จะยัดเยียดให้เขาไปกับยัยนี่ให้ได้เลยหรือยังไง คุณกาญจนายื่นมือมาบิดขาลูกชายเอาไว้ก่อนกระซิบเสียงเครียด “แค่สองวันเอง แลกกับที่มันกลับไปบอกพ่อมันให้ประนอมหนี้ แกเลือกเอา อยากใช้เงินคล่องมืออีกครั้ง หรืออยากถูกยึดทุกสิ่งทุกอย่าง” ภครัฐหน้าเครียดขรึมลงในทันที นั่นยิ่งทำให้มุกอันดาอยากจะแกล้งให้มากยิ่งขึ้นไปอีก พาไปเที่ยวอย่างนั้นเหรอ เที่ยวจนมันแน่ ว่าที่สามีขา... ฮ่าๆ ๆ ๆ ภครัฐคิดว่าถ้าเขาหายตัวได้ เขาจะหายตัวไปเดี๋ยวนี้เลย มารดาให้เขาพาเธอไปชอปปิง เขาก็พามาแล้วไง แต่ไม่คิดว่ายัยเด็กบ้านนอกคอกนาจะอยากได้อะไรเกินตัว ไหนบอกว่ารู้จักใช้เงินยังไงเล่า “พี่รัฐอันนี้ก็สวยค่ะ อันนี้ก็อยากได้ พี่รัฐซื้อให้มุกหน่อยนะคะ” มุกอันดาหยิบจับเสื้อผ้าราคาแพง กระเป๋า รองเท้า แล้วก็ตุ๊กตา ทุกอย่างที่อยากได้ ภครัฐได้แต่เบือนหน้าหนีในขณะที่เธอเอาเสื้อผ้าไปทาบกับตัว เหมือนกาคาบพริกไม่มีผิด ทำไมไม่รู้จักมองสารรูปตัวเองบ้าง “พี่รัฐ หิวแล้วค่ะ” มุกอันดาอ้อนตาปริบๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more