การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)

บทที่ 10 ถูกกล่าวหาว่าคบชู้

ทางด้านมู่ยวี่ฉินเมื่อกลับออกมาจากป่าด้านในเพื่อมารวมกลุ่มกับน้องทั้งสอง ด้านหลังของชายหนุ่มยังคงแบกหมู่ป่าตัวใหญ่มาด้วยอีกหนึ่งตัว ทำให้สามคนที่รออยู่ตาลุกวาว

“พี่ใหญ่เก่งมากเลยค่ะ วันนี้เราจะเอาหมู่ป่าทั้งสองตัวไปไหนดี พี่ชิงเย่วก็เก่งด้วยฆ่าหมู่ป่าได้เหมือนกัน” มู่ฟ่านปิงยิ้มกว้างปรบมือชอบใจ หากเอาหมูป่าไปแล่ขายเป็นชิ้นในหมู่บ้านทั้งสองตัวคงได้เงินไม่น้อย

มู่ยวี่เฉินเหล่มองด้วยความแปลกใจว่าหญิงสาวตัวเล็กอย่างสะใภ้บ้านหลี่จะฆ่าหมูป่าได้จริงๆ แต่พอมองไปทางที่น้องสาวชี้ จึงเห็นหมูป่าตัวขนาดกลางนอนตายอยู่

“ให้สะใภ้หลี่เอากลับบ้านหลี่ไปก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องหรอกพี่ใหญ่มู่ ตัวนี้พี่เอากลับไปเถอะฉันเอาไปก็ไม่รู้จะทำอะไร ยกให้สองแฝดก็แล้วกันนะ” หลิวชิงเย่วไม่สนใจหมูป่าแม้แต่น้อย จะให้เธอเอากลับไปบ้านหลี่ก็ไม่ใช่เรื่อง ในเมื่อหาเรื่องคิดจะหย่าอยู่แล้ว ทำไมเธอต้องทำดีด้วยล่ะ จริงไหม

“แต่พี่ชิงเย่ว หมูป่าตัวนี้ถ้าแล่ขายชาวบ้านในหมู่บ้านคงได้เงินหลายร้อยหยวนเลยนะ” ฟ่านมู่ปิงพูดเสียงตกใจ เงินตั้งมากมายจะมายกให้เธอกับพี่รองได้ยังไงกัน

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเสี่ยวปิง ถ้าหากหมูป่าตัวนี้ขายได้ราคา เรากับอาหยางเก็บไว้เป็นค่าเล่าเรียนดีไหม อายุเท่านี้หยุดเรียนนานไม่ดีหรอก ส่วนตัวพี่ไม่ใช่ว่าหมิ่นเงินน้อย แต่พี่พอจะมีเงินเก็บที่พ่อของพี่ทิ้งไว้ให้อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวพี่เดือดร้อนเรื่องนี้ พี่เคยบอกแล้วว่าพี่ตั้งใจจะหย่า หากพี่มีของหรือเงินติดตัวเยอะจะลำบากในตอนที่พี่ไปจากที่นี่ คิดเสียว่าเพื่อนต่างวัยคนนี้มอบให้ก็แล้วกันนะ”

หลิวชิงเย่วพูดด้วยรอยยิ้ม ในเมื่อเปิดใจเป็นเพื่อนต่างวัยกันแล้วเรื่องหย่าเธอจึงไม่คิดจะปิดบัง

“พี่ชิงเย่วจะหย่ากับพี่เหว่ยเฉียงจริงๆ เหรอครับ” มู่หยางเอ่ยขึ้นมาบ้าง ผู้หญิงหม้ายไม่ใช่คนน่ารังเกียจก็จริง แต่การใช้ชีวิตนั้นคงลำบากไม่น้อย

“ใช่แล้ว พี่ตั้งใจจะหย่าจริงๆ สองปีผ่านมามันเหมือนเสียเวลาไปเปล่าๆ ในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีใจจะยื้อกันไปทำไมจริงไหม อีกทั้งตอนนี้สังคมเริ่มเปิดกว้าง ต่างชาติเริ่มเข้ามาทำการค้า หากพี่เป็นหญิงหม้ายแล้วหาคนแต่งงานใหม่ไม่ได้อีก พี่ก็จะทำการค้าเก็บเงินไว้เลี้ยงดูตัวเองยามชราดีไหม ว่าแต่เราสองคนเถอะจะรังเกียจหญิงหม้ายแบบพี่หรือเปล่า”

“ไม่ครับ / ไม่รังเกียจค่ะ” สองพี่น้องบ้านมู่ตอบพร้อมกัน ทั้งสามคนคุยกันจนลืมไปเลยว่ามีผู้ชายตัวโตอยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน

มู่ยวี่เฉินเลิกคิ้วมองไปทางหลิวชิงเย่ว ชายหนุ่มสงสัยว่าเธอเกิดอะไรขึ้น เรื่องหย่าสำหรับผู้หญิงไม่ใช่เรื่องเล็กเลย แม้ว่าจะไม่ได้เป็นที่รังเกียจแต่คงต้องดำรงชีวิตอยู่อย่างยากลำบากแน่นอน แม้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจหญิงหม้ายหากเธอคนนั้นคือคนที่เขารักหรือชอบ แต่จะมีผู้ชายสักกี่คนที่คิดเหมือนเขา

“แล้วพี่ชิงเย่วจะไปจากหมู่บ้านเมื่อไหร่คะ เราเพิ่งจะสนิทกันหากพี่ไปแล้วฉันคงคิดถึงพี่แย่เลย” เมื่อคิดว่าต้องจากกัน เด็กสาวจึงสีหน้าหน้าเศร้าหมองลง

“ยังไม่รู้เลย พี่ขอหย่าแล้วแต่ทางลูกชายบ้านหลี่ไม่ยอมหย่า เมื่อคืนก็ไม่รู้นึกบ้าอะไรบุกเข้ามาที่ห้องพี่ จนพี่ต้องหลบออกมานอกบ้าน เมื่อเช้าก็เป็นกันอีกแล้ว กว่าพี่จะได้หย่าคงประสาทกินพอดี”

หลิวชิงเย่วพูดติดตลก เธอมองว่าเรื่องนี้มันน่าเบื่อมาก แต่คงต้องมีสักวิธีที่ให้เธอหย่ากับสามีได้ กลายเป็นมู่ยวี่เฉินแทนที่ได้คำตอบแล้วว่าทำไมถึงเจอกับหญิงสาวเมื่อคืนนี้

“เลิกคุยกันก่อนเถอะ อาหยางนายไปตามใครมาช่วยยกหมูของนาย แล้วค่อยแบ่งเนื้อให้คนละสองชั่งเป็นการตอบแทน ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ เพียงแค่ตั้งสติและคิดให้ดี” ประโยคสุดท้ายเหมือนจะคุยกับหลิวชิงเย่วมากกว่าน้องชายของตัวเอง

หญิงสาวไม่ใช่คนโง่ เธอจึงเข้าใจในความหมายของมู่ยวี่เฉิน หญิงสาวจึงค้อมหัวขอบคุณที่ให้ข้อคิดดีๆ แต่ยังไม่ทันได้มีใครเดินไปไหนกลับมีกลุ่มชาวบ้านเดินมาทางนี้โดยมีนางจ่างซื่อและลูกสะใภ้คนโปรดเดินนำหน้ามาพร้อมทั้งลูกชายอย่างหลี่เหว่ยเฉียง

“นี่ไงหลักฐานคาตา นังชิงเย่วมันคบชู้มันแอบมาพลอดรักกับพลทหารมู่ หากเรื่องนี้ไปถึงกองทัพที่ประจำการ ว่ามู่ยวี่เฉินแอบลักลอบพบกับภรรยาคนอื่นจะเป็นยังไง” นางจ่างซื่อรีบพูดเสียงดัง เพราะอยากให้ชาวบ้านที่มาด้วยกันต่างได้ยินกันทั่ว

“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม เธอจึงขอหย่ากับฉัน ชิงเย่ว” หลี่เหว่ยเฉียงเอ่ยถาม ใบหน้าของเขานั้นดำคล้ำแทบจะดูไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเสียหน้ากันแน่

“หมายความว่าคุณเชื่อในสิ่งที่แม่ของคุณพูด โดยที่ไม่คิดว่าจะเป็นการใส่ร้ายฉันและพี่ใหญ่มู่ อีกทั้งพี่ใหญ่มู่เองก็เป็นทหารเช่นกัน ใส่ร้ายคนไม่ผิดโทษหนักนะ ส่วนเรื่องที่ฉันขอหย่ากับคุณ เพราะฉันอยากจะหย่าด้วยตัวฉันเองไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น”

หลิวชิงเย่วปรายตามองบ้านหลี่ด้วยสายตาที่รังเกียจ เธออยากจะหย่าใจแทบขาดทำไมต้องหาเรื่องให้ตัวเองเสื่อมเสีย คนพวกนี้มีหัวไว้คั่นหูจริงๆ สมองมีกลับไม่คิด

เพียะ! เสียงฝ่ามือใหญ่ของหลี่เหว่ยเฉียงกระทบใบหน้าของหลิวชิงเย่วอย่างแรงจนดังสนั่น ขนาดว่ามู่ยวี่เฉินดึงตัวของหญิงสาวออกมาแล้วแต่ยังพลาดโดนจนได้ แม้ว่าจะเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด แต่เธอเลือกที่จะเชิดหน้าสบตากลับ

“ในเมื่อคุณกล้าตบหน้าฉัน เราสองคนไม่มีอะไรที่จะต้องพูดกันอีกแล้ว คุณคิดว่าฉันมีอะไรกับพี่ใหญ่มู่ ถ้าอย่างนั้นช่วยเอาสมองที่คุณมีคิดและทบทวนในสิ่งที่เห็น ฉันกับพี่ใหญ่มู่ไม่ได้อยู่กันสองคน แต่ยังมีน้องชายและน้องสาวของพี่ใหญ่มู่ด้วยอีกสองคน และยังมีหมู่ป่าอีกสองตัว

ฉันขอถามหน่อยนะว่า ฉันและพี่ใหญ่มู่จะเอาสถานที่ไหนมีความสัมพันธ์กัน ในพงหญ้าหรือยังไงคันตายชัก ฉันรู้ตัวเองดีว่าแต่งงานจดทะเบียนกับคุณย่อมต้องเป็นของคุณ แต่นี่อะไรคุณไม่ให้เกียรติภรรยาตัวเองกลับร่วมมือกับภรรยาอีกคนและแม่สามีใส่ร้ายฉัน ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องหย่ากับคุณ มันเกินไปแล้วจริงๆ ต่อให้คุณจะไม่รักฉันแต่ไม่ควรทำร้ายกันกลางคนมากมายแบบนี้”

หลิวชิงเย่วร่ายยาวในเมื่อจุดชนวนมาแล้วเธอก็ต้องหย่าให้ได้ แต่ว่าจะเดือดร้อนพี่ใหญ่มู่หรือเปล่านี่สิ ดันมาบอกว่าพี่ใหญ่มู่ลักลอบมีความสัมพันธ์กับเธอ

หลี่เหว่ยเฉียงเมื่อเจอคำพูดของหญิงสาวเรียกสติ เขารู้สึกผิดอย่างมากที่ทำร้ายเธออย่างไม่มีเหตุผล แต่พอจะเอื้อมมือไปหาหลิวชิงเย่วกลับถอยหลังหนีจนมาชนกับมู่ยวี่เฉิน หญิงสาวจึงหันไปมองอย่างขอโทษ “ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร แต่คุณจะจบเรื่องนี้ยังไง สามีทำร้ายภรรยาผมว่าไม่ดีเลยนะ” ชายหนุ่มกระซิบถามเพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคน

“ไม่รู้ค่ะ แต่ยังไงฉันก็ต้องการจะหย่า วันดีคืนดีหากเขาเป็นบ้าขึ้นมาอีกไม่ตีฉันตายเหรอ ฉันไม่ใช่กระสอบทรายนะ”

มู่ยวี่เฉินไม่ตอบแต่สายตาคอยเมียงมองหลี่เหว่ยเฉียงไม่วาง แม้ว่าไม่รักไม่ชอบแต่ไม่ควรจะทำร้ายภรรยาไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังคนอื่น ต่อให้จะทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหนก็ควรที่จะไปตกลงหรือพูดคุยเป็นการส่วนตัว เขาไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อนกับเรื่องนี้ แต่เขากับหลี่เหว่ยเฉียงไม่ถูกชะตากันมานานแล้ว ที่สำคัญแม้ว่าจะเป็นทหารเหมือนกันแต่เขาและหลี่เหว่ยเฉียงอยู่คนละทีม ยิ่งก่อนกลับมาบ้านครั้งนี้ผู้พันหัวหน้าทีมแจ้งมาแล้วว่าหากภารกิจครั้งต่อไปประสบความสำเร็จเขาอาจจะได้เลื่อนขั้น แต่ทางด้านทีมของหลี่เหว่ยเฉียงหัวหน้าทีมส่งชื่อชายหนุ่มไปด้วยเหมือนกัน

“ฉันไม่เชื่อหล่อนหรอกนะว่าจะไม่มีเรื่องนั้นมาเกี่ยวข้อง หากต้องการขึ้นมาสถานที่ไหนก็ได้ อีกทั้งอาเฉียงเองก็ไม่ค่อยจะอยู่บ้านหากเธอคันขึ้นมาก็อาจจะไม่เลือกสถานที่ ใครจะไปรู้ล่ะจริงไหมพวกเรา” นางจ่างซื่อพูดขึ้น ยังไงวันนี้เธอจะต้องให้ลูกชายหย่าขาดจากหลิวชิงเย่วให้ได้