ฮองเฮาเหนือมังกร

คำโปรย

คำโปรย

“ทหาร!!! ลากตัวคนแพศยานี่ออกไปให้พ้นทางข้า!!”ฮ่องเต้ของแคว้นตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด

“พวกเจ้าไม่ต้องมาจับตัวข้าพวกเจ้าก็รู้ว่าข้าคือผู้ใดต่อให้พวกเจ้าทั้งหมดรุมข้าก็อย่าหวังว่าจะแตะต้องได้แม้แต่เพียงปลายเล็บ” ฮองเฮาได้เชิดหน้าแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่ง

เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

“พวกเจ้าออกไปให้หมดถ้าต้องการคุยกับฝ่าบาทเพียงลำพัง” ฮองเฮาได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งและเยือกเย็น

เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็พาทำการคารวะแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

“ฝ่าบาทข้าว่าพวกเรามาคุยกันให้จบภายในวันนี้ดีกว่าพวกเราปล่อยเวลาให้ร่วงเลยมานานถึง 10 ปีแล้วข้าว่ามันถึงเวลาที่ต้องจบได้แล้ว”

“นี่เจ้าเอ่ยอันใดออกมารู้ตัวหรือไม่”

“ข้ารู้ตัวดีทุกอย่าง และข้าก็คิดดีแล้วเรื่องนี้ตั้งแต่วันนั้นที่ท่านพี่ของข้าตาย ข้าก็ได้รู้แล้วว่าตัวของเจ้านั้นมันเลวทรามขนาดไหน”

เพี้ยะ!!! เสียงตบดังสนั่น แล้วร่างของฮองเฮาก็ล้มลงพื้น

“เจ้ากล้าด่าข้าอย่างนั้นหรือช่างไม่เจียมตัวเสียจริงเป็นเพียงแค่เมียกล้าดียังไงมาด่าข้าที่เป็นผัวเช่นนี้ไม่กลัวข้าปลดจะออกจากตำแหน่งหรืออย่างไร!!!!”

“ไม่ต้องลำบากให้เจ้ามาปลดข้าหรอก ข้านั่งตำแหน่งนี้มาจนเหนื่อยหน่อยเต็มทีแล้ว สำหรับชาวแมนจูการตัดผมเปรียบเสมือนตัดความสัมพันธ์ใช่หรือไม่”เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้หยิบมีดที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาแล้วทำการตัดไปที่ผมของตน

“นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า!!!!!” ฮ่องเต้ตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายตัดผม

“หลี่หยางนับแต่นี้ต่อไปข้ากับเจ้าถือว่าตัดขาดกัน เจ้าจงรู้ไว้ทุกวันนี้ที่ข้าทนนั่งอยู่บนตำแหน่งนี้ก็เพราะเพื่อลูกของพี่สาวข้า และทุกวันนี้เด็กเหล่านั้นเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ข้าก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องทนอีกต่อไป” เมื่อกล่าวจบฮองเฮาก็ได้ลุกขึ้นแล้วปล่อยเส้นผมที่ถูกตัดลงตรงหน้าของฮ่องเต้

“เส้นผมนี้แด่หลี่หยางและชิงอี้ที่จากไปแล้ว”

“เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่ข้ามันบ้าไปแล้วที่มาหลงรักคนที่ต่ำช้าและเลวทรามเช่นเจ้า ถ้าข้าและพี่สาวไม่ได้มาเจอคนเช่นเจ้าป่านนี้พวกเราสองพี่น้องคงมีชีวิตที่สงบสุขอยู่ที่เมืองหน้าด่านแล้ว” เมื่อกล่าวจบนางก็ได้เดินออกไปด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายราวกับความทุกข์ทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว

“และนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปพวกเราทั้งสองคนนั้นจะอยู่กันในฐานะบิดาและมารดาแห่งแผ่นดินเท่านั้นไม่ใช่สามีภรรยา และการที่เจ้าตบข้าในครั้งนี้ได้นั้นก็เพราะว่าข้ายอมให้เจ้าถือว่าเป็นการตัดความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของพวกเรา” ก่อนที่นางจะเดินออกไปนางได้เอ่ยออกมาแล้วตั้งหน้าดั่งพญาหงส์แล้วเดินออกไปอย่างสง่างามทิ้งให้ฮ่องเต้ยืนหงุดหงิดที่ทำสิ่งใดก็ไม่ได้ดั่งใจอยู่กับที่

ยศตำแหน่งขุนนางในนิยายเรื่องนี้

ขุนนางขั้นที่ 1 อัครมหาเสนาบดี ( มีเพียงแค่ 2 คน )

ขุนนางขั้นที่ 2 เสนาบดี (มีทั้งหมด 6 คน)

ขุนนางขั้นที่ 3 หนิงอัน (มีจำนวนเท่ากรมต่างๆในราชสำนัก)

ขุนนางขั้นที่ 4 อันฉี

ขุนนางขั้นที่ 5 อัน

ขุนนางขั้นที่ 6 หลีหมิ่น

ขุนนางขั้นที่ 7 หวังหมิ่น

ขุนนางขั้นที่ 8 ซิงอี

ขุนนางขั้นที่ 9 ซิน

การนับเดือนแบบจีน

****ī yuè (อี เย่ว) เดือนมกราคม

**********(เอ้อรฺ เย่ว) เดือนกุมภาพันธ์

****ān yuè (ซาน เย่ว) เดือนมีนาคม

**********(ซื่อ เย่ว) เดือนเมษายน

****ǔ yuè (อู่ว เย่ว) เดือนพฤษภาคม

***********(ลิ่ว เย่ว) เดือนมิถุนายน

****ī yuè (ชี เย่ว) เดือนกรกฎาคม

****ā yuè (ปาเย่ว) เดือนสิงหาคม

*****ǔ yuè (จิ่ว เย่ว) เดือนกันยายน

***********(สือ เย่ว) เดือนตุลาคม

********ī yuè (สือ อี เย่ว) เดือนพฤศจิกายน

***************(สือ เอ้อรฺ เย่ว) เดือนธันวาคม