Chapter 5
2068 Words
(ค่ะ)
(เดี๋ยวเซ็นสัญญาเสร็จ ผมจะจ่ายเงินสำหรับสองวันแรกให้ก่อนเลยครับ)
(ค่ะ อีก 1 ชั่วโมงเจอกันค่ะ)
ดานีน ที่แอบขโมยชุดพยาบาลของแม่ได้หนึ่งชุดไปเก็บไว้ที่ห้อง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่แลดูเป็นผู้ใหญ่ ก่อนปิดแล้วบ้านให้เรียบร้อยโดยที่แม่เธอไม่ทันรู้ตัว แล้วออกจากบ้านไปยังจุดนัดพบ
ร้านกาแฟ ซอย15
“ คุณดาลิกาหรือเปล่าครับ”ชายใส่สูทชุดดำเอ่ยทักขึ้น เมื่อท่าทางของดานีนที่กำลังมองหาบุคคลที่เธอนัดพบโดยที่เธอไม่ลืมที่จะใส่แมสปิดบังใบหน้ามา
“ใช่ค่ะ”
“คุณดูเด็กกว่าที่คิดนะครับ”
“เอ่อ คุณทราบได้ยังไงคะ”
“ ผมได้รับข้อมูลหมดแล้วครับ พวกใบประกอบวิชาชีพอะไรแบบนี้ เหลือแค่เซ็นสัญญารับงานเท่านั้นครับ”
“ค่ะ...”
หญิงสาวตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเขามีข้อมูลของแม่เธอจนครบ แล้วแบบนี้ความจะแตกก่อนหรือเปล่า ว่าเธอไม่ใช่ตัวจริง แต่แค่ดูแลและทำกายภาพ ไม่ได้ต้องฉีดยาหรืออะไร คงไม่น่ายากนัก
“ เซ็นตรงนี้ครับ และนี่ครับเงินจำนวน 200,000บาท เป็นค่าแรงสองวันแรกครับ”
“ ทำไมถึงให้เยอะจังคะ”
“ อันนี้นายผมเป็นคนให้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปตามที่อยู่นี้นะครับ 9 โมงเช้าอย่าสายนะครับ”
“ ได้ค่ะ ดิฉันไม่ไปสายแน่นอน”
เช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวก่อนรีบออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ เพื่อไม่ให้แม่เธอสงสัย และนำชุดพยาบาลของแม่เธอไปด้วย เธอแวะที่ปั๊มปากซอยบ้านก่อนเปลี่ยนชุด และนั่งรถไปยังสถานที่ที่ได้นามบัตรมาเมื่อวาน
เมื่อมาถึงปรากฏว่ามันเป็นบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่สุดลูกหูลูกตา เธอกำลังสงสัยว่านี่บ้านหรือว่าหมู่บ้านกันแน่ ทำไมพื้นที่มันถึงใหญ่โต และมีบ้านแยกกันออกไปจำนวนหลายหลังมาก โดยขนาดของบ้านที่น่าตกใจแล้ว สิ่งที่ตกใจยิ่งกว่าคือ ภายในบ้านมีแต่บอดี้การ์ดพกปืนยืนอยู่ทั่วบริเวณ ราวกับนี่กำลังคุ้มกันประธานาธิบดีแบบนั้น
ทางด้านชายหนุ่มที่บาดเจ็บ เขานั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่กำลังรอพยาบาลลับๆที่จ้างมาเพื่อดูแลและทำกายภาพ แต่แล้วเมื่อพยาบาลสาวเดินเข้ามา เขาต้องขมวดคิ้วไม่น้อย
ทางด้านหญิงสาวที่ก้าวขาเข้าไปในห้อง ก่อนจะพบคนตรงหน้าซึ่งเป็นเจ้านายที่เธอต้องมาดูแลนั่งอยู่ที่โซฟา กลับทำให้เธอตกใจตกใจสุดขีด เพราะนั่นคือมาเฟียพี่ชายแท้ๆของเพื่อนสนิทเธอ แล้วแบบนี้ความแตกแน่ๆ
มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นก่อนเดินมองหน้าหญิงสาว สายตานี้เย็นชาของเขาจะจ้องไปที่เธอก่อนเอ่ยขึ้น
“ถอดแมสออก”
“.........”
“ถอดแมสออก!” เสียงมาเฟียหนุ่มตะหวาดพยาบาลสาวที่เพิ่งมาเริ่มงานอย่างลับๆ
“…………” หญิงสาวตัวสั่นและไม่กล้าเงยหน้า หรือแม้แต่จะถอดแมสตามคำสั่ง
“ฉันบอกให้ถอด!” ปืนกระบอกสีดำสนิทจ่อติดหน้าผาก
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะค่อยๆถอดแมสตามคำสั่งเขาทั้งน้ำตาคลอ เธอเจอมาเฟียมาหลายครั้ง แค่ไม่เคยเห็นมุมน่ากลัวแบบนี้ของเขาใกล้ๆ
“ถะ…ถอดแล้วค่ะ”
“ดานีน!”
“ดาจะค*****นค่าจ้างให้พี่ทั้งหมด ดาขอโทษค่ะ ดาไม่รู้ว่าต้องมาที่นี่”
“เธอสวมรอยเป็นพยาบาลมืออาชีพงั้นเหรอ เธอเห็นชีวิตคนป่วยเป็นเรื่องล้อเล่นหรือไง!”
“ดาไม่ได้คิดแบบนั้น”
“ฉันกุมความลับเธอแล้ว เธอคงไปยากแล้วล่ะ หึ!”
“ พี่หมายความว่ายังไงคะ”
“ ก็หมายความว่า ถ้าฉันแจ้งเรื่องนี้ไป ใบประกอบวิชาชีพแม่เธอ น่าจะถูกเพิกถอนนะ เพราะปล่อยให้คนอื่นใช้ใบวิชาชีพตัวเอง มาหลอกคนไข้!”
“ปะ...เปล่านะคะ แม่ดาไม่รู้เรื่องด้วย เรื่องนี้ดาทำของดาเอง พี่อย่าแจ้งเลยนะคะ ตอนนี้ดาไม่อยากให้แม่เครียดไปมากกว่านี้” ดานีนเอ่ย
“ แล้วทำไมเธอถึงต้องมารับงานแทนแม่เธอด้วย??”
“ ดามีความจำเป็นค่ะ ดาไม่รู้จริงๆว่าคนที่จ้างงานแม่เป็นพี่”
“ ตอนนี้เธอรู้แล้ว ค่าจ้างก็ได้แล้ว ฉันถึงเวลาทำงานแล้ว การ์ด!! ออกไปให้หมด! พยาบาลส่วนตัวกูจะทำงาน”
มาเฟียเอ่ยพลางนั่งลงก่อนมองใบหน้าของดานีน ตอนนี้เธอยังคงกลัวท่าทางของมาเฟียไม่น้อย เมื่อที่ผ่านมาเธอเจอเขาแค่เพียงผ่านเท่านั้น ยังไม่เคยเห็นด้านมืดของเขา ไม่เคยเห็นตัวตนของเขาไปมากกว่าพี่ชายเพื่อนที่ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยเท่านั้น
หลังจากการ์ดออกจากที่นั่นไปทั้งหมด มาเฟียที่มองหน้าหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นเพราะเธอกำลังขมวดคิ้วราวกับกำลังสงสัยบางอย่าง
” ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ และสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ ใช่!! นี่คือตัวตนฉัน ครอบครัวฉัน และเรื่องที่ข้างบ้านเธอวันนั้นด้วย เมื่อรู้แบบนี้แล้วอะไรที่ฉันไม่ชอบก็อย่าทำ ถ้าเธอยังรักตัวกลัวตายอยู่“
” ค่ะ....“
มาทำงานแทนแม่วันแรกก็ถูกเจ้านายมาเฟียอย่างพี่ชายแท้ๆของเพื่อนสนิทขู่จะเอาชีวิตตั้งแต่นาทีแรกที่เดินเข้ามา ตอนนี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกแล้วว่า เธอคิดผิดไปจริงๆและกำลังจะทำให้แม่ของเธอเดือดร้อน เธอจะให้เรื่องนี้รู้ถึงหูแม่เธอไม่ได้เด็ดขาด เพราะตอนนี้แม่ของเธอกำลังป่วย หากรู้เรื่องนี้เข้า หรือแม่ถูกเพิกถอนใบวิชาชีพขึ้นมาจริงๆ จากที่อาการป่วยว่าแย่แล้วอาจจะทรุดหนักลงอีกได้
ในเมื่อเธอทำมันลงไปแล้ว เธอก็ต้องทำให้มันจบ ยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองทำพลาดไป และแน่นอนว่าจากข้อมูลที่เธอได้รับมาเศรษฐีคนดังกล่าวกำลังบาดเจ็บ แต่ก็ใกล้หายและต้องการพยาบาลคอยดูแลอยู่ไม่ห่างและทำกายภาพ แสดงว่ามาเฟียจะต้องบาดเจ็บตรงไหน เพราะเธอพยายามมองด้วยสายตาเปล่่า กลับไม่เห็นแผลของเขาแม้แต่น้อย และท่าทางที่แสนน่ากลัวของเขา มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาบาดเจ็บเลย
“ จะยืนอีกนานไหม วันนี้เธอไม่ได้มาในฐานะเพื่อนน้องสาวฉันน่ะ แต่เธอเป็นพยาบาลส่วนตัวของฉัน เพราะฉะนั้นต้องเริ่มงาน”
“ พี่จะให้ทำอะไรก่อนคะ”
“ ตามฉันมา”
มาเฟียลุกขึ้นก่อนเดินตรงไปยังลิฟท์แก้วของบ้าน เมื่อหญิงสาวเดินตามเธอก็พบว่าท่าทางการเดินที่สง่างามปกติของมาเฟียกลับถูกแทนที่การเดินราวกับว่าเขากำลังบาดเจ็บที่ลำตัว
เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสามของบ้าน มาเฟียเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนก่อนจะนั่งลงบนเตียง หญิงสาวที่มองซ้ายมองขวายังระวังตัว ก็มาหยุดยืนตรงข้างเตียงที่มาเฟียกำลังนั่ง
“ ตอนนี้ฉันถึงเวลาที่จะต้องทำแผล เธอจัดการมันสิอุปกรณ์อยู่ตรงนั้นทั้งหมด”
มาเฟียหนุ่มเอ่ย พรางพยักหน้าไปยังโต๊ะที่วางอุปกรณ์ทำแผลราวกับว่านี่เป็นโรงพยาบาลขนาดย่อม ดานีนที่ไม่ใช่พยาบาลจริงๆก็กังวลไม่น้อย แม้ว่าเธอจะรู้วิธีการทำแผลเบื้องต้นก็ตาม แต่นี่ไม่ใช่การทำแผลบนร่างกายของตัวเองเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เธอหยิบอุปกรณ์มานั่งลงตรงข้างเตียงที่มาเฟียกำลังเอนกายกับหัวเตียง จู่ๆเธอก็รีบหลับตาและหันหลังให้เขาทันที เมื่อมาเฟียหนุ่มกำลังปลดเสื้อที่เขาใส่ออกจนเผยร่างแกร่ง
“ ถ้าเธอหันหลังให้ฉันอยู่แบบนี้ เมื่อไหร่ฉันจะได้ทำแผล?”
“ ก็พี่.... เอ่อ.... ถอดเสื้ออยู่นี่คะ”
“ ก็แผลฉันอยู่ใต้เสื้อ เธอให้ฉันใส่เสื้อทำแผลหรือไง”
หญิงสาวค่อยๆหันกลับ ปรากฏว่าบนร่างกายของมาเฟียหนุ่มมีรอยแผลที่ยังคงมีผ้าพันแผลปิดไว้หนึ่งจุด และที่ไหล่อีกหนึ่งจุด
สายตาของเธอกลับสั่นระริก เพราะไม่รู้ว่าจะมองแผลหรือมองร่างกายที่แข็งแรงได้รูปของเขาก่อนกันแน่
“ เธอนี่ก็ทะลึ่งเหมือนกันนะ มองกล้ามหน้าท้องฉันไม่หยุดเลย”
“มะ.. ไม่ใช่นะคะ ดาแค่มองแผลเฉยๆ”
“ เอาสิ ทำแผลสักทีฉันจะได้ทำกายภาพ แล้วเธอก็ไม่ใช่พยาบาลจริงๆ แบบนี้ถ้าทำกายภาพฉันแล้วแขนฉันเกิดใช้งานไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ เธอรู้หรือเปล่าว่าชะตากรรมเธอจะเป็นยังไง“
”...........“
” เอาเถอะ ทำแผลไปก่อน“
หญิงสาวที่กำลังวิตกกังวล เธอค่อยๆแกะผ้าปิดแผลของเดิมของเขาออก ก่อนพบรอยเย็บที่ดูแล้วคงเป็นหมอฝีมือดีมากๆ เพราะรอยแผลของเขาปิดสนิท แล้วไม่เห็นว่ามันเป็นรอยแผลแม้แต่น้อย
” พี่ไปโดนอะไรมาคะ“
” ในข้อตกลงเรา เธอมีสิทธิ์ถามเรื่องส่วนตัวฉันด้วยหรือไง“
” ขอโทษค่ะ ...“
” ถ้าฉันบอกว่าแผลนี้ฉันถูกยิงมา รู้แล้ว แล้วยังไงต่อ??“
” ถูกยิง!!!!“
มาเฟียหนุ่มไม่เอ่ยอะไรต่อจากนั้น เขาเลือกนอนนิ่งๆและมองการกระทำของหญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวตัวเอง เธอสมกับที่เป็นลูกของพยาบาลจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่เธอทำแผล เธอมือค่อนข้างเบามาก และไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแม้แต่น้อย แต่ในจังหวะเดียวกันเขากลับสังเกตว่า หญิงสาวมือสั่นเทาตลอดเวลา
“ ที่เธอมือสั่นนี่เพราะหุ่นฉัน หรือเพราะกลัวฉัน???”
“ดา....”
“ ตอบมา! ฉันเป็นคนที่ถามคำถามแล้วถ้าไม่ได้คำตอบ ฉันก็ไม่ปล่อยให้คนที่ฉันถาม มีลมหายใจอยู่ต่อนะ”
“ กลัวค่ะ...” ทำไมพี่ชายเพื่อนสนิทที่หน้าตาหล่อเหลาแบบมาเฟียถึงดุมากขนาดนี้นะ หญิงสาวได้แต่คิดในใจ เพราะตลอดเวลาที่เธอเห็นภาพของมาเฟียที่แสนอ่อนโยนกับน้องสาวมาตลอด ไม่คิดว่าตัวตนจริงๆของเขาจะดุและน่ากลัวขนาดนี้
“ ทำแผลเสร็จแล้วก็ทำกายภาพสิ ฉันต้องทำกายภาพช่วงแขน”
ดานีน ที่พอมีความรู้อยู่เล็กน้อย เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอมักจะตามแม่ของเธอไปทำงานที่โรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง มือเรียวสั่นเทาค่อยๆจับแขนที่กล้ามเป็นมัดของชายหนุ่ม ก่อนเธอจะเริ่มโยกแขนเขาเป็นจังหวะ ใบหน้าเรียบนิ่งและดวงตาดุดัน ลึกลับราวกับยามรัตติกาลของเขา ทำให้เธอใจสั่นไม่น้อย
“ ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉันจะบอกอะไรเธอให้”
“คะ???”
หญิงสาวค่อยๆทำตาม ก่อนเธอจะเอนหน้าไปหาชายหนุ่มค่อนข้างใกล้ และเขาก็เอื้อมหน้าไปจนเกือบจะชนแก้มเธอ ก่อนเอ่ยประโยคนึงขึ้น
“ เธอเขินฉันจนหน้าแดงไปถึงซอกคอแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า”
“!!!!!!!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวถึงกับเบิกตากว้าง เพราะเธอไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงเห่ออย่างที่มาเฟียหนุ่มบอก
“พะ...พี่อย่าแกล้งซิคะ”
“ ฉันไปแกล้งเธอตรงไหน? ก็ที่ฉันพูดมันเรื่องจริง ถ้าเธอไม่เชื่อเธอเดินไปส่องกระจกดูก็ได้นะ”
หลังจากมาเฟียพูดจบ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่หน้ากระจกทันที เมื่อไปถึงปรากฏว่าใบหน้าของเธอมันเห่อแดงราวกับมะเขือเทศที่กำลังสุกเต็มที่จริงๆ หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดใบหน้าตัวเองอย่างเขินอาย เพราะเอาจริงๆที่ผ่านมาเธอเองก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่เคยเห็นหุ่นของผู้ชายใกล้ๆ แบบนี้มาก่อนเช่นกัน แล้วเธอก็ไม่รู้ตัวด้วยว่า ร่างกายของเธอมาแสดงปฏิกิริยาออกมาอย่างชัดเจนแบบนี้
- Writer
