คุณได้ไปต่อ (เพราะคุณทำให้ผมมีความสุขมาก) # 3
1924 Words
“แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง ถ้าเรื่องบนเตียงผมดูแลคุณได้อยู่แล้ว” เขาขยิบตาให้เธออย่างขี้เล่น นั่นจึงทำให้โดนทุบเข้าที่อกไปหนึ่งที
ทั้งสองหยอกล้อราวกับรู้จักกันมาเนิ่นนาน รติรัตน์รู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับองศา เธอเป็นตัวของตัวเองแตกต่างจากตอนที่อยู่กับอดีตคู่หมั้นอย่างสิ้นเชิง
รติรัตน์ระบายยิ้มน้อย ๆ ส่งให้เขา ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องมองหน้ากัน
“ใครมาครับ คุณมีแฟนไหมครับพิงค์”
“เคยมีค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“เปิดไหมครับ”
“เปิดเลยค่ะ”
องศาทำตามที่หญิงสาวบอก เมื่อเขาเปิดประตูออกไปก็เจอกับชายคนหนึ่งโวยวายใส่เขาทันที
“คุณเป็นใคร เข้ามาอยู่ในห้องคู่หมั้นผมได้ยังไง” เปรมใช้สายตามองคนที่บังอาจมาอยู่ในห้องคู่หมั้นเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยที่องศาก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะพี่เปรม” รติรัตน์ปราม
“พี่โทรหาพิงค์เป็นร้อยรอบ พิงค์ก็ไม่รับ พี่เป็นห่วง พี่เลยแวะมาดู เผื่อพิงค์ไม่สบาย” เปรมยังคงแถไม่เลิก
“พิงค์สบายดีค่ะ แล้วพิงค์ก็จะขอถอนหมั้นกับพี่ด้วยค่ะ พี่ต้องไปบอกครอบครัวของพี่ว่าเราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว” น้ำเสียงเฉียบขาดของเธอทำให้เปรมหน้าเสีย
“ทำไมพิงค์พูดแบบนี้ล่ะคะ เรากำลังจะแต่งงานกันนะ”
“จะไม่มีงานแต่งของเราเกิดขึ้นแน่นอนค่ะ”
“เพราะมันใช่ไหมที่ทำให้พิงค์เปลี่ยนใจ” เปรมมองไปทางองศาอย่างเอาเรื่อง
“พี่ถามตัวเองก่อนดีไหมคะว่าเพราะอะไร”
“พี่ให้เกียรติพิงค์ ดูแลดีทุกอย่าง พี่บกพร่องตรงไหน... พี่ไม่คิดเลยว่าพิงค์จะนอกใจพี่แบบนี้”
รติรัตน์ตบหน้าของเปรมอย่างแรงด้วยความโกรธที่เขาบังอาจมาดูถูกเธอทันที
“ทุเรศ อย่ามายัดเยียดความชั่วให้พิงค์นะคะ ตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมา พิงค์เป็นแฟน เป็นคู่หมั้นที่ดีมาตลอด... พิงค์ดูแลพี่เท่าที่แฟนคนหนึ่งจะทำได้... ทำไมพี่ทำแบบนี้กับพิงค์ ทำไม... ทำไมคะ”
“พิงค์หมายความว่ายังไง พี่ทำอะไรผิด พิงค์บอกพี่มาตรง ๆ สิ พี่ขอโทษ อย่าเลิกกับพี่เลยนะ... พี่รักพิงค์ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพิงค์” เปรมยังคงไขสือแสร้งไม่รู้ว่าพิงค์หมายความถึงเรื่องอะไร ตามจริงรติรัตน์ก็ดูแลเขามาตลอด เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็มีแต่เธอซื้อให้ เธอเป็นคนใจกว้าง เขาถึงไม่อยากเลิกกับเธอ ยังไงก็จะไม่มีวันเลิก !
“พี่หุบปากไปเลย พิงค์ไม่อยากฟังคำว่ารักที่หลอกลวงจากพี่อีกแล้ว ถ้าพี่รักพิงค์ พี่คงไม่ทำแบบนี้ลับหลังพิงค์ ทั้งที่พี่รู้ว่าสิ่งที่พิงค์เกลียดที่สุดคือความไม่ซื่อสัตย์” รติรัตน์พูดออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแม้จะเจ็บปวด แต่น่าแปลกที่ตอนนี้เธอกลับไม่มีน้ำตา “ออกไปจากห้องของพิงค์แล้วอย่ากลับมาอีก พิงค์จะแจ้งข้างล่าง ว่าห้ามพี่ขึ้นมาหาพิงค์อีก”
“ให้โอกาสพี่นะพิงค์ เรารักกันมาตั้งหลายปี พิงค์จะตัดขาดกับพี่ไปง่าย ๆ แบบนี้เหรอ”
พูดจบเธอก็ตบหน้าเปรมอีกครั้งด้วยความคับแค้นใจ เมื่อคิดถึงตอนที่เขาอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนอื่น
“สารเลว ! พี่ทำกับพิงค์ถึงขนาดนี้ แล้วพี่ยังกล้ามาขอโอกาสกับพิงค์อีกเหรอคะ... พิงค์ขยะแขยงพี่จนไม่อยากหายใจร่วมแล้วค่ะ” พูดจบรติรัตน์ก็เปิดคลิปวิดีโอที่มีทั้งภาพและเสียงให้เปรมดู ส่วนองศาที่ยืนใกล้ ๆ ก็มองดูอย่างสนใจ แม้แต่ตัวเขายังรู้สึกขยะแขยง ไม่แปลกใจถ้าเธอไปเจอแล้วจะช็อกจนวิ่งออกมาจากห้องด้วยเท้าเปล่า
“พิงค์ พี่ขอโทษ” เปรมที่รู้ว่าเธอมีหลักฐานจึงได้ยอมรับอย่างจำนน เขาไม่น่าพลาดเลย ทั้งที่ไม่ได้บอกเธอว่าเขากลับมาจากยุโรปแล้ว แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่ที่ห้อง
“ถ้าพี่ไม่เลิกตามตอแยพิงค์ พิงค์จะอัปโหลดคลิปนี้ลงโซเชียลนะคะ พิงค์ไม่ได้ขู่ค่ะ แต่พิงค์จะทำจริง” รติรัตน์จ้องเขม็งใส่เปรมอย่างกดดัน “พี่รู้ว่าพิงค์ทำได้ พี่คงไม่คิดจะมีปัญหากับครอบครัวของพิงค์หรอกนะคะ... อ้อ ! แล้วช่วยค*****นเจ็ดล้านบาทที่พี่ยืมพิงค์ไป ภายในหนึ่งอาทิตย์ด้วยค่ะ” รติรัตน์พูดด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว เธอจะไม่ยอมเสียอะไรให้ผู้ชายเลว ๆ คนนี้อีกแล้ว “ถ้าพี่ไม่คืน เราได้เห็นดีกันแน่ค่ะ พิงค์จะตามจองล้างจองผลาญพี่ไม่ให้ได้ผุดได้เกิด” รติรัตน์ว่า ก่อนจะนำแผ่นกระดาษบางอย่างมายื่นต่อหน้าเปรม “เซ็นสัญญารับทราบการใช้หนี้ด้วยค่ะ... ตรงนี้ สัญญาฉบับนี้มีผลทางกฎหมาย เพราะพิงค์ให้ทนายดูแล้ว และอีกเรื่อง... ช่วยเอารองเท้าลูบูแตงของพิงค์ใส่ถุงแล้วเอามาฝากไว้ที่ล็อบบี้ด้านล่างพรุ่งนี้ด้วยนะคะ... นี่ปากกาค่ะ”
“พี่ไม่เซ็น เพราะตอนที่พี่ยืมเราไม่มีสัญญากัน แล้วพิงค์ก็โง่เอาเงินมาให้พี่เอง พิงค์ให้พี่เพราะความพิศวาส โง่ให้เองแล้วจะมาทวงได้ไง... ทำเป็นเล่นตัว แม้แต่จะจับมือยังไม่ยอม ที่แท้ก็ง่าย ไม่คิดว่าพิงค์จะตาต่ำไปเลือกผู้ชายคนนี้” สายตาของเปรมหันขวับไปทางองศาทันที
“ไอ้ลูกหมา เพราะแกเป็นคนแต่งเรื่องมาเองว่าไม่มีเงินไปหมุนในบริษัท แถมบอกว่าแม่ป่วย... แล้วจะบอกอะไรให้นะ ฉันดีใจมากที่แม้แต่มือของฉัน แกยังไม่เคยได้จับ” ในเมื่อพูดดี ๆ ด้วยแล้วเปรมยังจะปากดี งั้นเธอก็ต้องใช้ไม้แข็ง “คิดจะลองดีกับฉันงั้นเหรอ ได้ ! บริษัทแกจะต้องโดนสั่งปิดภายในสามวันนี้แน่นอน แล้วฉันจะอัปโหลดคลิปของแกลงทุกสื่อ เอาให้แกไม่กล้าเดินออกจากห้องเลย”
รติรัตน์ขู่ออกไปด้วยความโกรธที่เปรมพูดไม่รู้เรื่อง แถมไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง เธอยอมรับว่าโง่เองที่ตอนนั้นให้ไปโดยไม่ได้ทำสัญญาเพราะไว้ใจเขาว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่เธอแต่งงานและใช้ชีวิตด้วย
“หึย ! ตอนอยากได้เงินจากพิงค์ พี่ก็บอกว่าจะคืน ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย อ้อ ! พิงค์ลืมไปเลยว่าพี่ไม่ใช่ผู้ชาย... แต่พี่เป็น…” รติรัตน์มองเปรมอย่างรังเกียจ เธอเบะปากพร้อมทั้งกำมือแน่น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะพิงค์ เธอไม่เคยใช้คำพูดหยาบคายกับพี่แบบนี้” เปรมตวาดบ้าง
“มึงจะเซ็นดี ๆ หรือให้กูเอาเลือดหัวมึงออก มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร กูไม่ได้กระจอกอย่างที่มึงคิด กูจะทำให้มึงไม่มีที่ซุกหัวนอน มึงมันชั่ว มีผู้หญิงดี ๆ อย่างพิงค์เป็นแฟนแล้วไม่รู้จักรักษา” องศาเดินเข้ามากระชากคอเสื้อเปรมอย่างแค้นเคืองแทนหญิงสาว เขายืนฟังก็รู้แล้วว่าเธอเป็นคนยังไง จึงไม่อาจทนฟังมันดูถูกเธอได้มากกว่านี้อีกแล้ว “แล้วกูขอสั่งห้ามมึงเข้าใกล้พิงค์ในระยะสามเมตร ถ้ามึงไม่ทำตาม มึงได้รู้แน่ว่านรกมันเป็นยังไง... กูทำจริง กูสาบานเลย”
เปรมที่เห็นท่าทางเอาจริงขององศาก็ถึงกับทำให้รู้สึกกลัว ปกติเขาเป็นคนไม่สู้คนอยู่แล้ว เมื่อไม่มีทางเลือกและรักตัวกลัวตาย เขาจึงจำยอมเซ็นสัญญาด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะฮึดฮัดเดินจากไป ส่วนองศา เขารีบโผกอดปลอบโยนรติรัตน์ในทันที รอบนี้เธอใจแข็งมาก ไม่มีน้ำตาออกมาสักหยด คงเป็นเรื่องอดสูที่ไม่เคยรู้ว่าแฟนตัวเองนอกใจ
“พิงค์ คุณโอเคหรือเปล่า”
“พิงค์โอเคค่ะ... แต่เจ็บมือชะมัด” องศารีบยกมือเธอขึ้นมาดู เห็นฝ่ามือของเธอแดงเถือก
“คุณน่าจะบอกผม ผมจะได้ชกเขาแทน ไม่น่าต้องใช้มือสวย ๆ ของคุณไปตบหน้าเขาเลย... ผมจะช่วยคุณเอง คุณไม่ต้องกังวลเรื่องผู้ชายคนนั้นนะครับ... ว่าแต่... คุณยังรักเขาอยู่ไหม”
“ไม่ค่ะ พิงค์อาจจะเคยรักเขา อาจจะเคยผูกพัน เพราะรู้จักเขามานาน แต่ถึงนานขนาดนั้น พิงค์ก็ยังรู้จักเขาไม่ดีพอ ไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจขนาดนี้” รติรัตน์นึกเสียดายเวลาและความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้กับอดีตคนรัก “เขาคงเห็นพิงค์เป็นผู้หญิงโง่ เพราะเวลาที่พิงค์รู้สึกดีกับใคร พิงค์จะไว้ใจเขา... ไม่เคยตาม ไม่เคยจู้จี้ และไม่เคยแม้แต่จะสงสัย... เพื่อนสนิทเตือนพิงค์ แต่พิงค์ก็ไม่ฟัง... พิงค์ช่วยเหลือเขาทุกอย่าง ไม่คิดว่าเขาจะตอบแทนพิงค์แบบนี้” รติรัตน์พูดไปก็รู้สึกปวดร้าวไปถึงขั้วหัวใจด้วยเพราะไว้ใจคนผิด “ถ้าพิงค์ได้เงินคืน พิงค์ก็ไม่มีวันกลับไปคุยกับเขาหรอกค่ะ... ถ้าได้เกลียดใครแล้ว พิงค์จะเกลียดมาก ไม่งั้นพิงค์ไม่แยกตัวออกมาแบบนี้หรอกค่ะ... พิงค์เกลียดความไม่ซื่อสัตย์ พิงค์ไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด”
จู่ ๆ องศาก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เพราะเขาเองก็มีเรื่องปิดบังเธอเช่นกัน เขานั่งนวดมือให้เธอพลางก้มลงจูบเบา ๆ อย่างเอาใจ
“ดีขึ้นไหมครับ”
“ขอโทษนะคะที่คุณต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้”
“ผมยินดีครับ อย่างน้อยคุณก็ยังมีผม ไม่งั้นไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันจะทำอะไรคุณบ้าง... ผมจะดูแลคุณเองไม่ต้องกังวลนะครับ”
“ดีจัง ที่วันนี้พิงค์ได้เคลียร์กับเขาแล้ว พิงค์รู้สึกโล่งมากเลยค่ะ” รติรัตน์ทอดถอนใจยาวเหยียด
“ไปนั่งดูหนังกันดีกว่า พรุ่งนี้คุณไม่ต้องไปทำงาน นอนดึกได้”
“ตายจริง พิงค์ลืมคิดว่าคุณไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน คุณจะกลับห้องก่อนไหมคะ” เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังใส่ชุดเดิม
“ผมจะจัดการเองครับ ไม่ต้องกังวลนะ”
“ตอนที่คุณขู่พี่เปรม คุณดูเท่มากเลยค่ะ พิงค์รู้สึกเหมือนคุณเป็นบอดีการ์ดที่คอยดูแลพิงค์เลยค่ะ” เธอกล่าวชม
“ผมจะเป็นทุกอย่างที่คุณอยากให้เป็นเลยครับ” องศาส่งยิ้มอบอุ่นไปให้เธอ
- Writer
