4. จะดูแลเธอเอง
1088 Words
ก๊อก ก๊อก ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับมีสองหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลนางหนึ่งที่เธอเองก็รู้จัก
“หมอภัทร”
หญิงคนไข้เจ้าของห้องเอ่ยทักชื่อหมอของเธอเป็นคนแรกที่พวกเขาก้าวเดินเข้ามาภายในห้อง
“รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ”
ดวงหน้าหวานยิ้มตอบคุณหมอรูปหล่อ แต่ทว่าเธอลืมถามถึง คนข้างๆ ที่เข้ามาพร้อมกัน
“แล้วนี่…”
นิ้วชี้เรียวเล็กชี้ไปที่ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหมอภัทร
“สวัสดีครับน้องพาฝัน พี่ชื่อกัญจน์นะครับเป็นเพื่อนไอ้หมอ”
สารวัตรกัญจ์แนะนำตัวกับหญิงสาว
“กัญจ์เป็นตำรวจที่ดูแลคดีเรื่องอุบัติเหตุของน้องพาฝันน่ะครับ”
หมอภัทรอธิบายเพิ่มเติม
“อ๋อค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะสารวัตรกัญจ์”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มละมุนตอบกลับมา
“คุณขวัญเดี๋ยวผมกับสารวัตรขอคุยธุระกับคนไข้ รบกวนคุณช่วยจัดการถอดสายน้ำเกลือให้คนไข้แล้วออกไปก่อนนะครับ”
หมอภัทรหันไปสั่งพยาบาลที่เข้ามาพร้อมกัน
“ค่ะคุณหมอ”
ขวัญจัดการถอดสายน้ำเกลือออกจากหลังมือของพาฝันก่อนจะออกจากห้องไป
“พาฝันครับ สารวัตรกัญจ์อยากจะสอบถามเรื่องเหตุการณ์วันนั้น”
“เรียกพี่กัญจ์ก็ได้ครับ ไม่ต้องเรียกสารวัตรหรอกมันดูห่างเหิน”
หนุ่มหล่อเพื่อนหมอภัทรเอ่ยกับพาฝันพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับเธอ จนเธอไม่กล้าสบสายตา
“ค่ะพี่กัญจ์”
พาฝันตอบรับอย่างว่าง่าย
“น้องพาฝันจำเหตุการณ์ตอนเครื่องบินตกกระแทกพื้นได้มั้ยครับ”
ดวงตากลมโตของคนที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้หลุบตามองต่ำ มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครานั้น
“พาฝันจำได้แค่ว่ากำลังเดินทางกลับจากต่างประเทศค่ะ แล้ว อยู่ ๆ ก็เกิดเหตุขัดข้องสัญญาณเตือนดังขึ้น พาฝันกำลังออกจากห้องน้ำมาเลยเข้าไปนั่งประจำที่แล้วรัดเข็มขัดไม่ทัน หลังจากนั้นก็…เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น แล้วมาตื่นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ”
พาฝันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดเท่าที่เธอพอจะจำได้ โดยมีหมอภัทรคอยสังเกตุอาการอยู่ข้างๆ
“แล้วน้องพาฝันจำครอบครัว หรือที่อยู่บ้านได้มั้ยครับ”
กัญจ์ถามต่อพร้อมกับจดบันทึกข้อมูลที่เธอเล่าไว้ในสมุดโน้ตที่อยู่ในมือ
“เออ…พาฝันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นขึ้นกว่าเดิม สองคิ้วบนใบหน้าหวานขมวดเข้าหากันเป็นปม หมอภัทรเห็นท่าอาการไม่ดีเลยเข้าขวางเอาไว้ก่อนที่เพื่อนของเขาจะถามคำถามไปมากกว่านี้
“พอก่อนไอ้กัญจ์ พาฝันยังไม่หายดี”
ตำรวจหนุ่มมองหน้าหญิงสาวที่แสดงความวิตกกังวลออกมาเมื่อต้องพยายามนึกถึงเรื่องที่เธอลืมเลือนไป
“งั้นเราพอแค่นี้ก่อนนะครับ น้องพาฝันไม่ต้องคิดมากนะ”
“ค่ะพี่กัญจ์”
“พาฝันครับ วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ พี่ดูผลตรวจเมื่อเช้าแล้ว ร่างกายปกติดีทุกอย่างไม่มีอะไรน่าห่วง เพียงแต่ยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้”
หมอภัทรพูดกับคนไข้สาว แต่ดูเธอจะไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรเลยที่จะได้ออกจากโรงพยาบาล
“เป็นอะไรไปครับ ไม่ดีใจหรือ”
“ปะ…เปล่าค่ะ”
“กังวลเรื่องที่อยู่หรือครับ”
“ค่ะ พาฝันไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน พาฝันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลทอประกายเหลือบขึ้นไปมองชายใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ในชุดกาวน์ พูดตัดพ้อตัวเองที่ไม่สามารถจะนึกถึงเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวเธอได้เลย เปลือกตาบางหลับลงอย่างช้าๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลออกมาอาบสองแก้ม ฮึก ฮือ~
มือหนาแต่อ่อนนุ่มยกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้านวลเนียน ร่างสูงโปร่งหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงก่อนจะจับมือเล็กเข้ามากอบกุมเอาไว้ในมือ
“ไม่ร้องนะ เดี๋ยวไปอยู่กับพี่”
ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาเงยขึ้นมองคนตรงหน้า ที่เขาพูดมานั้นหมายถึงอะไร เขาจะให้เธอไปอยู่ที่บ้านเขาอย่างนั้นหรือ เธอครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจ แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกดีที่เธอมีที่ให้พึ่งพิง
“ไปอยู่กับพี่ก็ได้นะครับ บ้านพี่อยู่คนเดียวมีน้องพาฝันไปอยู่ด้วยจะได้ไม่เหงา”
สายตาคมดุหันไปสบเข้ากับดวงตาของเพื่อนรักเป็นนัยๆ ทันใดที่เขาเอ่ยชวนคนไข้รายนี้ไปอยู่ด้วย
“ไม่ต้องเลยไอ้กัญจ์ ให้พาฝันอยู่กับฉันดีแล้ว ฉันเป็นหมอแล้วเธอก็ยังไม่หายดี เกิดเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะได้ดูแลเธอได้”
“เออๆ ก็ได้วะ น้องพาฝันไปอยู่บ้านไอ้หมอมันนะครับ บ้านมันหลังใหญ่ ไว้ว่างๆ พี่จะไปเที่ยวหา”
รอยยิ้มพราวเสน่ห์ของคนที่ยืนอยู่ถูกส่งมาให้กับหญิงสาวที่นั่งอมยิ้มอยู่บนเตียง
“พาฝันไปอยู่กับพี่นะ พี่จะดูแลเธอเอง ไม่ต้องคิดมาก”
หมอภัทรเอ่ยย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนที่ได้ฟังรับรู้ได้ถึงความจริงใจที่เขามีต่อเธอ
“ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยพาฝัน”
หญิงสาวขอบคุณจากใจ ริมฝีปากบางแย้มยิ้มจนตาหยี
“ออกไปได้แล้วไอ้กัญจ์ พาฝันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า”
หมอภัทรเอ็ดเพื่อนให้รีบออกไปจากห้อง คนไข้ของเขาจะได้มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับไปพักที่บ้าน ขืนยังปล่อยให้อยู่ตรงนี้เธอคงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี
“เดี่ยวพี่ไปรับยาให้นะครับ”
“ค่ะ”
พาฝันยกยิ้มอย่างชอบใจในความน่ารักของเพื่อนสนิททั้งสองหน้าตาของทั้งคู่หล่อเหลาดูดีไม่แพ้กันเลย สารวัตรกัญจ์ดูจะเป็นคนขี้เล่น ดูทะเล้นๆ น่ารักเป็นกันเอง ส่วนหมอภัทรดูสุขุมกว่า แต่ก็แอบมีมุมอ่อนโยนให้ได้เห็น เวลาอยู่ใกล้แล้วรู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าเธอจะเริ่มแพ้ทางคนอย่างหมอภัทรแล้วนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเห่อร้อนไปทั่วใบหน้า
- Writer
