Ep.4 ใช่ฉันมันเหี้ยเอง

1373 Words

Ep.4 Yes I’m so bad ฉันเดินออกจากห้องของอาจารย์ที่ปรึกษาอย่างเจ็บใจ นี่พ่อทำกับฉันแบบนี้ได้จริง งั้นหรอ ฉันกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ ทำร้ายแค่แม่ไม่พอใช่มั้ย??? ฉันปาจดหมายนั่นลงพื้นก่อนจะขยี้ๆ ฉันไม่มีทางร้องไห้ให้กับเรื่องแบบนี้ ไม่มีวัน ก่อนจะเดินข้ามม้ามานั่งกุมขมับเข้ามานั่งที่ม้าหินอ่อนแถวนั้น ก่อนจะนั่งกุมขมับอย่างเครียดๆ “p*****t?” เสียงพูดชายคนหนึ่งเดินถือจดหมายนั่นมาประกอบกัน “นาย? พี่ออทั่ม?? ” ฉันดึงจดหมายของฉันคืนทันที และทำหน้าไม่ค่อยพอใจ “ทิ้งขยะไม่เป็นที่เลย หัดมีจิตสาธารณะบ้างสิ” หมอนั่นได้ทีก็สั่งสอนฉันทันที “แม่บ้านก็มี ฉันจะทิ้งไหนก็ได้” ฉันตอบไปอย่างไม่แคร์ หึ “เธอนี่เป็นเด็กที่นิสัยแย่จริง ๆ เลยนะ” หมอนั่นจิ้มเข้าที่หน้าผากของฉัน “นายดีตายแหละ” ฉันลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี หมับบบบ ออทั่มจับแขนฉันเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า “ในใบนี้เขียนว่า ถ้าไม่จ่ายค่าเทอม แสนสาม ภายในเดือนนี้ เธอจะพ้นสภาพการเป็นนักศึกษา” เขาชี้ไปที่จดหมาย “โทษนะ ฉันแปลเองได้ ไม่ได้โง่” ฉันสะบัดมือของเขาทิ้ง “มีปัญหาการเงินหรอ?” จริง ๆ เขาก็ถามฉันด้วยเสียงดี ๆนั่นแหละ “ไม่มี และไม่ใช่เรื่องของนาย” ฉันตอบอย่างเหวี่ยง ๆ “ฉันถามเธอดี ๆ นะ เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวฉันหรอก” ออทั่มยังคงรอคำตอบจากฉัน “พ่อฉันไม่จ่ายค่าเทอมให้ พอใจมั้ย?” ฉันตอบเสียงแข็งๆ “อื้ม เข้าใจและ” เขาพยักหน้า ก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือของฉันและลากให้เดินตามเขาไป “จะไปไหน อย่ามาแตะตัวฉันนะ” ฉันพยายามจะสะบัดมือของเขาออก “ไปจ่ายค่าเทอมเธอไง อย่าเล่นตัวเยอะสิ” ออทั่มพูดอย่างหงุดหงิด “นายจะมาจ่ายให้ฉันทำไม???” ฉันดึงมือให้เราทั้งคู่หยุดเดิน “ง่าย ๆ นะ เงินเหลือ” ออทั่มพูดอย่างหน้าตาย “แต่ฉันไม่เอาเงินของนาย” ฉันพูดอย่างเย่อหยิ่ง “แล้วทุกวันนี้ที่มาอยู่บ้านฉัน กินข้าว ค่าน้ำค่าไฟ ไหนจะที่ยัยซัมเมอร์มาขอเงินฉันไปให้เธออีกล่ะ” ออทั่มพูดทุกอย่างออกมา ทำเอาฉันนิ่งไปเลย ยัยซัมเมอร์เล่นฉันแล้วไง “อ่อ นี่จะทวงบุญคุณใช่มั้ย?” ฉันมองหน้าเขาทันที “ป่าวฉันแค่จะบอกเธอว่า ในเมื่อลำบากก็อย่าหยิ่งให้มากนักสิ” ออทั่มเริ่มขึ้นเสียง “ฉันไม่ได้หยิ่ง แค่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” ฉันหลบสายตาของเขา “ทำไม?” ออทั่มถามนิ่งๆ “นายหวังอะไรล่ะ ที่มาช่วยฉันเนี้ย??” ฉันถามอย่างรู้ทันหรอก “หวัง??” เขาย้อนถามอีกครั้ง “ให้ฉันเป็นหนี้นาย และนายก็จะบังคับข่มขู่ยังไงก็ได้นะหรอ?? ฉันไม่โง่หรอกนะ ” ฉันพูดใส่หน้าออทั่มไป “เธอดูละครหลังข่าวเยอะไปใช่มั้ย?” ออทั่มมองฉันอย่างขำๆ “ไม่มีใครช่วยคนอื่น โดยไม่หวังผลประโยชน์หรอก” ฉันเหล่มองออทั่มอย่างระแวง ๆ “หมาแมว ฉันยังช่วยไม่หวังผลประโยชน์เลย ผู้หญิงนิสัยแย่ ๆ แบบเธอก็เช่นกัน” แล้วออทั่มก็ลาก ฉุดกระชากฉันมาถึงห้องทะเบียน “นี่นาย??” ฉันเองก็ไม่ค่อยพอใจ และรู้สึกเสียศักดิ์ศรีชะมัด แต่เถียงไปก็ไม่ชนะ “จ่ายค่าเทอมครับ” ออทั่มยื่นบัตรเครดิตของเขาให้พนักงานของทางมหาวิทยาลัย “ขอรหัสนักศึกษาด้วยค่ะ” พนักงานก็ยิ้ม ๆ “591-222-3” ออทั่มอ่านรหัสในจดหมายอย่างถือวิสาสะ “เรียบร้อยค่ะ” ก่อนที่พนักงานจะยื่นใบเสร็จให้เขา ฉันก็แค่เหลือบมอง แลไม่ได้ใส่ใจอะไร “ยกมือไหว้ และพูดว่าขอบคุณค่ะพี่ออทั่ม” ออทั่มหันมาสอนฉันประหนึ่งเป็นครูสอนมารยาทไทย ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมไหว้เขาแบบไม่ได้ตั้งใจแบบขอไปที “ขอบคุณ” พูดออกไปแข็ง ๆ หมับ ออทั่มจับมือของฉันและกดหัวของฉันให้จรดกับปลายนิ้ว “ไหว้คน ไหว้แบบนี้ เธอนี่มัน” เขาบ่นอย่างหัวเสีย ฉันเดินแยกทางกับเขาทันที “ซัมเมอร์กลับไปกับพี่วินเทอร์และเมลบีแล้ว เธอต้องกลับกับฉัน” ออทั่มพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะก้าวขาออกไปไกลกว่านี้ “งั้นฉันกลับแท็กซี่” ฉันรีบพูดออกไป “รวยหรอ? ตังจ่ายค่าเทอมยังไม่มีเลย ” ออทั่มพูดตอกย้ำสถานะของฉันตอนนี้ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะใช้คืนให้นายทุกบาทเลย” ฉันพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ต้องหรอก ฉันรวย และก็ช่วยคนอย่างไม่หวังผลประโยชน์” เขายักคิ้ว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉัน และชี้ไปที่รถหรูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล นี่คือการออกคำสั่งสินะ เรายังไม่ทันเดินพ้นอาคารแผนกการเงินของมหาวิทยาลัย “เฮเลน!!” เสียงที่คุ้นเคยเรียกฉันเสียงดัง จนทำให้ฉันกับออทั่มหันไปทางเดียวกัน “พ่อ??” ฉันมองผู้ชายคนนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่เจอกันนานเกือบหนึ่งเดือน พ่อเองก็ดูโทรมไปเยอะ พ่อเดินตรงเข้ามาพร้อมกับชุดสูทเหมือนเพิ่งมาจากที่ทำงาน และเนคไทสีน้ำทะเล ที่ฉันตั้งใจซื้อมาฝากจากอังกฤษ มันทำให้ใจฉันกระตุกวูบเหมือนกัน แต่พ่อเดินเข้ามาพร้อมกับอีน้ารินดา “พ่อมัวแต่ยุ่ง ๆ เรื่องน้องจะสอบเข้ามหาลัย เลยหลง ๆ ลืม ๆ ไปบ้าง” พ่อมองฉันอย่างรู้สึกผิด “น้ารินดาเพิ่งเตือนพ่อเรื่องค่าเทอมของลูก พ่อเลยรีบมาจ่ายให้” พ่อพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจัง แม้ว่าสายตาของเขาจะมองออทั่มเป็นพักๆ น้ารินดามองมาทางฉันและยิ้มๆ “เฮเลนสบายดีนะลูก” เธอพูดเสียงเรียบ ๆ นิ่ม ๆ “จะอ้วก” ฉันพูดกระแทกใส่หน้าน้องสาวฝาแฝดของแม่ไป “เธอ!!” ออทั่มบีบข้อศอกของฉันเบาๆ เมื่อเห็นพฤติกรรมของฉัน “แล้วลูกของเธอจะเรียนที่ไหนล่ะ?” ฉันถามน้ารินดาด้วยเสียงเหวี่ยงๆ “น้องกะจะเข้าเรียนมหาลัยที่เดียว กับเฮเลนนั่นแหละลูก จะได้มีเพื่อน” น้ารินดามองฉันยิ้มๆ แต่แววตาเศร้าๆ มหาลัยของฉัน เป็นมหาลัยอินเตอร์ที่ค่าเทอมแพงหลายแสน กับอีแค่ลูกอีเมียน้อย มันไม่ควรได้สิทธิ์เท่าเทียมฉันเลยสักนิด เจ็บใจชะมัด “หัวสูงทั้งแม่ทั้งลูก ขึ้นจะเทียบเคียงฉันทุกอย่างเลยสินะ” ฉันมองเหยียด ๆ “ไม่ใช่นะลูก” น้ารินดาพูดเสียงสั่น ๆ “พอแล้วเฮเลน น้องยื่นขอทุนเรียน ไม่ได้เสียตังอะไรมากมาย เหมือนเรา” พ่อรีบพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะด่าอีเมียน้อยไปมากกว่านี้ “นี่พ่อ จะบอกว่าหนูล้างผลาญพ่อหรอ??” ฉันตวาดขึ้นทันที “เฮเลน อย่าทำแบบนี้” ออทั่มดึงแขนของฉันทันที “แล้วนี่ใครหรอ?” พ่อถามขึ้นทันทีและมองออทั่มอย่างสงสัย “คนที่จ่ายค่าเทอมให้หนูไง” ฉันตอบด้วยเสียงดัดจริต ๆ “ไปให้คนอื่นจ่ายให้ทำไม พ่อก็มี แค่โทรหาพ่อมันยากมากหรอกลูก โกรธเกลียดขนาดไม่กลับบ้านเลยหรอ? ” พ่อเริ่มพูดอย่างมีอารมณ์ “แฮรี่ใจเย็น ๆ ก่อนนะ เพื่อนของเฮเลนอาจจะแค่อยากช่วย” อิน้ารินดายิ้ม ๆ ให้ออทั่ม “ใจเย็นก่อนนะครับ ผมเป็นพี่ชายของ...” ออทั่มพูดอย่างสุภาพกับพ่อและน้ารินดา “หนูขายตัวให้เขาค่ะ แลกกับค่าเทอม” ฉันตอบสวนกลับไปทันที “พ่อจะได้ไม่ต้องมาเสียตังให้อิลูกคนนี้อีก” ฉันสบสายตาของพ่ออย่างแน่วแน่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more