"Kalk kızım uyan artık. Çiçek kime diyorum uyansana" diye kulağıma dolan sesle gözlerimi açmaya çalışsam da sanırım başarılı olamıyordum. Bu kız neden bana sürekli kızım deyip duruyordu ki. Neden aklıma gelmemesi gereken kişiyi aklıma sokup duruyordu. "Ne var Şule beni bir rahat mı bıraksan acaba" diye bağırmamla Şule şaşırmış bir şekilde bakınca bağırdığım için bir an pişman oldum. Aslında bağırdığım Şule değil içimde oluşan anne özleminin baş göstermesineydi. "Tamam be gidiyorum. Yemek hazırladım birlikte yeriz diye uyandırmak istedim. Madem uyumak istiyorsun ben gidiyorum." diyerek odadan çıkan Şule'nin arkasından öylece bakakaldım. Off ya ben şimdi neden böyle bir şey yaptım ki diye pişman olsam da biliyorum ki son pişmanlık fayda etmiyor du. Yataktan kalkıp küçük bir çocuğun pişmanlığ
