Şansın Böylesi

Genç kadın ağlayarak arkadaşını aradı. Şule akşam buluşalım mı? diye sormuştu. Olur cevabını aldıktan sonra. Nerde buluşacaklarına karar verdikten sonra telefonu kapattı. Şule ne kadar neden ağladığını sorsada akşam anlatırım diyerek konuyu kapatmıştı. Arkadaşına nasıl anlatabilirdi telefonda aldatıldığını. Hemde arkadaşı bu konuda defalarca uyarmıştı. Ama aşıktı sevmişti o şerefsizi. İnandırmıştı sevdiğine. Söylediği sözler, davranışlarıyla genç kadını kandırmıştı. Bir insanın hayatına aldığı kişiler hep mi yalnış tercih olurdu? Hayatına kimi aldıysa aynı acı tecrübeyi yaşamıştı aldatılmak. Kime güvendiyse ilk o hançeri saplamıştı sırtından. Gelen gideni aratırmış gerçekten diye düşündü. Daha aynı acıyla kaç kez sınanacaktı bilmiyordu. Bundan tam sekiz sene öncesinde yaşadığı anılar canlandı gözünde. Belki de o zaman başlamıştı. Babamın ahı tuttu sanırım. Yaşayacağım her olasılığı söylemişti oysaki. Ben inatla kabul etmemiştim. Kazandığım üniversite sınavı hayatımı değiştirmişti. Ordu' dan İstanbula gelmek benim için hiç kolay olmasada ailemi ikna etmiştim. En büyük desdekcim ise abimdi. Babam ilk başlarda sorun çıkartıp benim oralarda okuyacak gücüm, imkanım yok desede. Tüm sorumluluğu abim almış ben kardeşimi okuturum demişti. Bunun üzerine ise babamın itiraz etmeye sebebi kalmadığı için kabul etmişti. Sonuçta kızı mimarlık kazanmıştı. Aynı okula gittiğim öğrenciler iki yıllıkları zorla tuttururken. Ben İstanbul üniversitesinin mimarlık bölümünü kazanmıştım. Bazen düşünmüyo değilim acaba kazanmasaydım o okulu nasıl bir yaşantım olurdu. Belkide daha mutlu olurdum kim bilir. Hem abimin desteği hemde aldığım burslar yardımıyla okulun ilk yılını bitirmiştim. Her şey mükemmeldi. İkinci yılında edindiğim arkadaşlar sayesinde yurtta kalmak yerine dört kız arkadaş bir eve çıkmıştık. Okul benim için bir gelecekti onun için her anını değerlendirerek geçiriyordum. Abimin verdiği emek boşa gitmesin diye uğraşırken. Bu kezde hayatımızdan abim gitmişti. Gitmişti derken ölüm değildi bizi ayıran. Abim kendi geleceği için Fransa'ya gitmişti. Tabi bu gidiş babam tarafından asla istenmediği için. Evlatlıktan red ederim olayına dönmüş. Abim ise benim Ordu' da bir geleceğim yok. Sırf sen istiyorsun diye burada kalamam diyerek Fransa'ya gitmişti. Tabi babam da hiç durur mu. Abime bir daha evime gelme. Benim senin gibi bir evladım yok diyerek postayı koymuştu. Ne annemi, nede beni dinlemişti. Benim Yakup adında bir evladım yok. Bir daha bu evde onun adı anılmayacak diyerek hepimizi susturmuştu. Gerçekten de bir daha adı geçmemişti evde. Babam bizim görüşmemizi engellemek için telefon numaralarımızı değiştirmişti. Zaten abim gidince istesede bize ulaşamaz olmuştu. Tabi onunda bize ulaşmak isteyip, istemediğini bilmiyorum. Gittiği günden sonra bir kez dahi iletişime geçmemiştik. Babamın inadı bizi ayırmıştı. Tabi benim okulda sorun olmaya başladı. Çoğu giderlerimi abim karşıladığı için rahattım. Fakat artık desdek verecek bir abi kalmayınca iş başa düşmüştü. Hem çalışıp, hem okumaya karar verdim. Bu benim için çok zor olacaktı ama yapmam gerekiyordu. Baştan babam söylemişti. Benim seni okutmaya gücüm yok diye. Anneme kalsa abin gitti sende okulu bırak dön diyordu. Kendi yokluklarında bizi de yok etmek istediklerinin farkında değillerdi sanırım. Tabi kabul etmeyip okula devam etmiştim. İkinci dönem biraz zorlu geçsede bir şekilde halletmiştim. İki senem vardı önümde kimseye boyun eğmeden okuyacağım iki sene. Okul tatile girince Ordu' ya gelerek ne iş bulduysam yaptım tatil boyunca. Restoranlar da bulaşık yıkadım. Fındık bahçelerinde fındık topladım. Ama asla yılmadım. Çünkü bir kez bile babamdan para isteyecek olsam. Vereceğim para yok. Bırak okulu gel diyeceğini adım kadar iyi biliyordum. Zaten babama kalmadan annem her fırsatta söylüyordu. Bırak okulu gel. Bak kızım okuyupda ne olacak çok zengin biri var seni sorup duruyor, gel evlende kurtul diyordu sürekli. Anneme göre zenginle evlilik kurtuluştu. Zengin olsun sevmesende olurdu. Zaten sevgi diye bir şey yoktu oda ayrı bir şey. Ama ben asla sevmediğim biriyle sırf zengin diye evlenecek biri değildim. Parası olmasa da eğer seviyorsam her şeye rağmen evlenirdim. Öylede yaptım zaten. İstanbul'a okullar açılıp döndüğümde okula yeni biri gelmişti. Hemde yurt dışından. Amerika'da okuyormuş. Ama ne olduysa artık ailesi gelmesini istemişti. Murat bir üst sınıfdaydı. Geldikten sonra okulun en gözde yakışıklısı olarak anılmaya başlamıştı. Tabi aileden zengin olması da ayrı bir şeydi. Yani kızların aradığı tüm özellikler Murat' da vardı. Tabi Murat' da bunun farkında olduğu için gayet mutluydu bu durumdan. Allah için yakışıklı çocuktu ama bana bakmayacağını biliyordum. Ben normal standartlar da olan bir güzelliğe sahiptim. Yada güzelmiydim orası biraz tartışılır. Boy desen boy yoktu 1.65 biriydim. Murat en az 1.80 vardı. Giyim desen yok, makyaj yok. Bunları alacak para yok ki alayım. Bende diğer kızlar gibi süs köpeği gibi süslü, püslü geleyim. Fakat onlar gibi olmakta istemiyordum. Ben sabahın köründe kalkıp da saçla, makyajla uğraşacak bir tip değildim. Zaten saçlarımla uğraşmaya kalksam akşam olurdu. Kıvır, kıvır saçlarım vardı. Onlar la uğraşmaktan nefret ediyordum. Saçlarımı sevsemde onlarla diğer kızların yaptığı gibi her gün aşk yaşamıyor. Sadece düzgün görünmesini sağlayıp bırakıyordum. Bu halimle de hiç bir zaman dikkat çeken bir kız olmamıştım. Arkadaşlarıma kalsa bakımsız olduğum için dikkat çekmiyordum. Biraz makyajla bambaşka biri olabilirmişim. Ama benim öyle bir derdim yoktu. Ben dikkati derslerimdeki başarıyla çeken biri olmayı tercih ediyordum. Ve bu konuda gayette başarılıydım. Üçüncü senenin sonlarında nasıl olduysa bir kişinin dikkatini çekmeyi başarmıştım. Murat son zamanlarda sürekli bizim arkadaş gurubumuzla takılmaya başlamıştı. Gurubun içinde bende başka herkes şansını Murat konusunda denemiş. Fakat başarılı olamamıştı. Ben ise kazanamayacağım hiç bir savaşa girmemeyi bildiğim için. Hiç denememiştim. Fakat bu kez Murat benden hoşlandığını söylediğinde ise inanmamış hatta dalga geçiyor diye düşünmüştüm. İki ay kadar resmen peşimden koşmuştu. En son okullar tatile gireceği zaman kabul etmiştim. Aslında ben hoşlanmayı bırak kör, kütük aşıktım Murat'a ama neden beni tercih ediyor diyerek hep art niyet aradığım için bir türlü kabul etmemiştim. Okul tatil olacağı için memlekete gideceğimi söylemiştim. Beklediğim tepki o kadar uzaktan ilişki olmaz demesiydi. Fakat tam tersi olmuştu. Tatil boyunca sürekli Ordu'ya gelip, gitmişti. Murat'ı tanıdıkca hiç öyle kendini beğenmiş biri olmadığını anlamıştım. Her şey güzel ilerliyor ve güzel bir ilişkimiz olmuştu. Taki babamın köyden bir komşumuzun oğluyla beni evlendirmesini öğrendiğim güne kadar. Babam benden okulu bırakmamı ve evlenmemi istiyordu. En büyük destekçisi de annemdi. Hep söyledikleri o cümleydi. Okuyupda ne olacak, evlen kurtul. Bunu Murat'a söylediğim günün akşamına ailemin evine gelip beni sevdiğini ve evlenmek istediğini söylemişti. Tabiki de ailem kabul etmemişti. Onlara göre köyümüzün oğlu daha iyiydi. Anasını, babasını tanıyorlar dı. Ailem Murat'ı evden kovunca. Bende karşılarına geçip ya Murat' la evlenir yada bu evden giderim demiştim. Babam ikinci tercihi kabul edip. Abime yaptığı gibi benide evlatlıktan red ettiğini söylemişti. Bugün olmuş o son sözü kulağımdan hiç gitmez. "Ne ölüme, ne ölüne. Senin gibi de bir evladım yok benim" demişti. İnsan evlatlarını nasıl bu kadar kolay siliyordu hiç anlamamıştım. Son senemde Murat'la evlenmiş ve mutlu olacağımı düşünmüştüm. Düşünmüştüm ama hiçte istediğim gibi olmamıştı. 20 yaşında evlenmiş ve artık ailesinin red ettiği bir kızdım.