พรหมลิขิตร้ายพ่ายรัก

เจรจาซื้อขายสูตรลับ

ยามสายของวันถัดมา...

“พี่จิ้ง สายแล้วเราไม่ออกเดินทางกันเหรอ หรือว่าเพราะเรื่องเมื่อคืน เจ้านายถึงพากันนอนตื่นสายน่ะ”

“ฮิฮิ รู้แล้วก็หุบปาก อย่าพูดเรื่องนี้ให้เจ้านายได้ยินเชียวนะ ไม่เช่นนั้นพวกเราลำบากแน่ แต่พวกเจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ นายท่านกับฮูหยินมาตอนไหนเราจะได้ออกเดินทางทันที” เผิงจิ้งปรามลูกน้อง ทั้งกำชับให้ทุกคนเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลาสำหรับการเดินทาง ในใจก็กระหยิ่มกับความสำเร็จที่จัดการให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวร่วมหอกันได้ ส่วนที่เคยพูดกับสหายเรื่องอายุของเจ้าสาวนั้น เขาลืมมันไปแล้ว

“เราพร้อมเสมอนั่นแหละลูกพี่” ลูกน้องคนเดิมตอบ

“แล้วแม่นางจูถิงไปไหนเสียแล้วล่ะ” เผิงจิ้งถามหาสาวใช้ที่ชางจางเว่ยเป็นผู้หามาให้

“ไปรอรับใช้ฮูหยินอยู่ข้างบนแล้วลูกพี่”

“อืม...ถือว่านางรู้หน้าที่ของตัวเองดีทีเดียว”

เรื่องเล่าที่ลูกค้าของโรงเตี๊ยมพากันพูดถึงตลอดทั้งเช้า ก็ไม่พ้นเรื่องคู่บ่าวสาวที่มีค่ำคืนวสันต์อันดุเดือดเมื่อคืนนี้ เรื่องบนเตียง ไม่ว่าจะเป็นคู่ไหน ๆ หากได้เป็นที่สนใจ มันก็กระจายไปไวเหมือนกันนั่นแล้ว แม้แต่คนที่ไม่ได้เข้าพักในโรงเตี๊ยมยังพากันรู้เลย

ในเวลาเดียวกัน คู่บ่าวสาวที่ผู้คนกำลังพูดถึงอยู่นั้น พวกเขายังคงนอนกอดก่ายกันเพราะความอ่อนเพลีย หลังจากกรำศึกหนักตลอดทั้งคืนจนถึงยามเช้าของวันใหม่ แต่อาจเป็นเพราะแสงแดดยามสายสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งบางเข้ามา ทำให้ทั้งสองรู้สึกตัวตื่นพร้อมกัน แต่ไม่เห็นจะมีใครคิดขยับตัวไปไหนเลย คงเพราะกระดากอายกับร่างกายที่เปลือยเปล่ากันทั้งคู่กระมัง ไหนจะท่านอนนั่นอีก หากขยับเพียงนิด แม้แต่เหล้าสูตรพิเศษก็คงไม่จำเป็นอีกแล้ว

โจวซีหยางลืมตาโพลงหลังจากตื่นนอน และส่วนกลางลำตัวของเขาก็ตื่นนอนด้วยเช่นกัน การที่มีร่างนุ่มนิ่มอรชรนอนทับอยู่แบบนี้ มันยากนักที่จะบังคับร่างกายของตัวเองให้อยู่ในอารมณ์ที่ปกติได้

“เจ้าอยากพักต่ออีกสักคืนหรือไม่”

เขาพยายามข่มสติให้คงที่ก่อนแล้วค่อยถาม เมื่อรู้ว่าคนที่ก่ายเกยตัวเขาอยู่นั้นรู้สึกตัวแล้ว แต่ก็เข้าใจถึงความเหนื่อยล้ากับร่างกายที่บอบช้ำของนาง เขาถึงอยากจะยืดเวลาพักผ่อนให้

“ไม่ต้อง เราออกเดินทางวันนี้เลยก็ได้ ขอผ้าห่มให้ข้าหน่อย” นางพยายามพูดเสียงแข็งเข้าไว้ ทำทีเป็นไม่สนใจความแข็งขึงที่ดุนดันอยู่ตรงหน้าท้องของตน

“ไม่เมื่อยหรือ เจ้าเพิ่งจะได้นอนแค่ชั่วยามเดียวเอง”

“มะ...ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ” หญิงสาวตอบเสียงเบา

“เถาม่านหลิว ตอนนี้เจ้าเป็นภรรยาข้าโดยสมบูรณ์แล้ว ต่อไปนี้ผู้แซ่โจวจะทำให้เจ้าเป็นสตรีที่มีความสุขที่สุด เชื่อใจสามีคนนี้ได้เลย” เขาบอกนางด้วยความรู้สึกที่มาจากทุกส่วนในหัวใจ ไม่ใช่พ่นออกมาแค่เพียงลมปาก

“ขอผ้าห่มให้ข้าเถอะ”

นางยังถามหาผ้าห่ม แต่เสียงก็อ่อนลงมาก ซึ่งเขาเดาเอาว่า นางคงเหน็ดเหนื่อยจนไม่อยากจะพูดกับเขาแล้ว

“เจ้าควรนอนต่อสักนิด เดี๋ยวข้าสั่งน้ำมาให้อาบ”

เขาบอกกล่าวอย่างนุ่มนวล ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวให้นาง จากนั้นก็ลุกขึ้นสวมชุดคลุมแล้วเดินไปที่ประตู เพียงครู่เดียวเขาก็เดินกลับมานั่งลงบนเตียงเช่นเดิม

“เดี๋ยวน้ำอาบก็มาพร้อมกับจูถิง คราวนี้นางจะช่วยเจ้าอาบน้ำแต่งตัว เจ้าจะได้สบายตัวขึ้น”

ม่านหลิวได้แต่ฟังและปิดปากเงียบ นางเอาแต่ดึงผ้าห่มห่อตัวและรอ จนกระทั่งคนงานสองคนหาบน้ำขึ้นมาให้ ตามมาด้วยสาวใช้จูถิง ที่แสดงสีหน้าเป็นห่วงเจ้านายสาวอย่างเห็นได้ชัด

“ให้สามีอุ้มเจ้าเถิด เจ้าเดินไปเองไม่ไหวหรอก”

เถาม่านหลิวไม่ขัดขืนที่โจวซีหยางจะอุ้มนางไปส่งที่ห้องอาบน้ำ เพราะมันเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ แม้แต่ลุกขึ้นนั่งนางยังรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย พอจะลุกขึ้นยืนก็เหมือนแข้งขาหมดแรงไปดื้อ ๆ แล้วไม่ต้องพูดถึงช่วงสะโพกและตรงส่วนนั้นมันปวดร้าวยิ่งกว่าที่อื่นเสียอีก อาการแบบนี้ ไม่ได้ต่างจากคนพิการสักนิด ที่นางต้องมีสภาพเช่นนี้ เป็นเพราะเหล้าสองจอกนั้นแท้ ๆ เลย

ครึ่งชั่วยามต่อมา คู่ข้าวใหม่ปลามันได้พากันออกมาจากห้องพัก สภาพไม่ต่างจากตอนเข้าพักแม้แต่น้อย ผิดแค่ชุดที่ไม่ใช่ชุดสีแดงเหมือนเมื่อวาน โชคดีที่เป็นช่วงสายมากแล้ว ผู้คนในโรงเตี๊ยมจึงมีอยู่บางตา (คู่ข้าวใหม่ปลามัน เป็นคำเปรียบเปรยที่เถ้าแก่หวงเจ้าของโรงเตี๊ยมใช้เรียกคู่บ่าวสาวหลังคืนเข้าหอ)

“ขอบคุณนายท่านและฮูหยินที่มาใช้บริการโรงเตี๊ยม ของเรา นี่คือของขวัญพิเศษจากข้า โปรดรับไว้เถิดขอรับ”

เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมกล่าวอย่างยิ้มแย้มและนอบน้อม พร้อมกับมอบเหล้าสูตรพิเศษให้หนึ่งไหเล็ก

เถาม่านหลิวซุกหน้าเข้ากับอกกว้างทันที ทั้งที่นางมีผ้าผืนบางปิดครึ่งใบหน้าเอาไว้อยู่แล้ว แต่นางก็ยังอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะเหล้านี่หรืออย่างไรที่ทำให้นางเผลอไผลไปกับไฟราคะ จนควบคุมตัวเองไม่ได้ ที่ร้ายไปกว่านั้น ภาพที่นางกับเขาผสานร่างพร่ำรักต่อกันเมื่อคืนนี้มันชัดแจ๋ว มันไม่ได้คลุมเคลือหรือเลือนหายไปหลังจากสร่างเมาอย่างที่มันควรจะเป็นน่ะสิ

ปกติแล้ว คนเมาหรือคนที่โดนยากำหนัด พวกเขามักจะจำอะไรไม่ได้หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์นั้น ๆ ไปแล้ว แต่สำหรับนาง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันยังชัดเจนอยู่เลย แม้แต่ตอนที่นางขึ้นควบขี่เขาอย่างบ้าคลั่ง และร้องขอให้เขากระทำต่อนางแรง ๆ อย่างป่าเถื่อน นางก็ยังจำติดหูติดตาจนยากจะลืมลง

“ขอบคุณเถ้าแก่ ท่านพอจะมีเวลาคุยกับข้าสักหนึ่งเค่อ หรือไม่”

เลือดพ่อค้าอย่างโจวซีหยางมีหรือจะปล่อยผ่านกับสินค้าที่แสนพิเศษเช่นนี้ เขามองเห็นกำไรมหาศาลลอยมาแต่ไกล กับเหล้าสูตรพิเศษของอำเภอไห่ตง

“ได้แน่นอนนายท่าน”

“ฮูหยิน เจ้าจะรอข้าที่นี่ หรือจะไปรอที่รถม้า” เขาถามความสมัครใจของภรรยา

“ข้าจะรอที่รถม้า” นางตอบเสียงเบา

เมื่อได้คำตอบ เขาจึงพาภรรยาไปยังรถม้า จากนั้นก็ย้อนกลับมาหาเถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมอีกครั้ง

การเจรจาเป็นไปด้วยดี โจวซีหยางได้ใช้เงินจำนวนมากอยู่พอสมควร เพื่อซื้อสูตรลับที่ใช้เป็นส่วนผสมในเหล้ามงคล

“ที่จริงข้าไม่เคยคิดจะขายสูตรลับให้ใครหรอกนะ แต่ส่วนผสมมันหายากเกินที่ตัวข้าจะดั้นด้นหามาได้ และข้าเองก็แก่มากแล้ว ลูกศิษย์หรือแม้แต่ทายาทก็ไม่มีสักคน แต่เพราะข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้าและฮูหยินจริง ๆ ถึงได้ยอมขายสูตรลับให้ ข้าเชื่อเหลือเกินว่าเจ้าจะทำให้มันมีชื่อเสียงเลื่องลือไกล ไม่ใช่มีชื่ออยู่แค่ในเมืองเล็ก ๆ อย่างอำเภอไห่ตงแบบนี้”

“ขอบคุณเถ้าแก่หวงขอรับ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง เช่นนั้นข้าก็ขอตัวแล้ว หากมีโอกาสข้าจะแวะมาเยี่ยมเยือนท่านแน่นอน” เขาบอกลาผู้อาวุโสอย่างจริงใจ

“อืม...โชคดีนะพ่อหนุ่ม ข้าขออวยพรให้เด็กในครรภ์ของฮูหยินเป็นเด็กผู้ชาย และขอให้มีอีกหลาย ๆ คน”

“เอ่อ...เถ้าแก่ ภรรยาของข้ายังไม่ตั้งครรภ์เลย และนางกับข้าก็เพิ่งจะ...”

“ฮ่า ๆ ๆ ‘ค่ำคืนวสันต์พร่ำรัก’ หากมีฤทธิ์ทำได้แค่เรื่องอย่างว่า มันจะพิเศษตรงไหนกัน เจ้าเชื่อหรือไม่ ต่อให้ชายคนนั้นอ่อนปวกเปียกแค่ไหนหรือไร้น้ำยาเพียงใด หากดื่มสูตรนี้เข้าไปแค่สามจอก เขาก็สามารถทำผู้หญิงท้องได้เลย สำหรับเจ้าแค่ครั้งเดียวนางก็ท้องแล้ว จำเอาไว้นะสูตรนี้ใช้ได้กับเหล้าหมักจากผลไม้เท่านั้น อย่าลืมเชียวล่ะ” เจ้าของสูตรลับกำชับอย่างดิบดี เพราะเกรงสูตรลับจะกลายเป็นอย่างอื่น ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เคยลองผสมสูตรลับกับอย่างอื่นเลย

“ขอรับ ข้าจะจำไว้ เช่นนั้นข้าลาอีกครั้งนะเถ้าแก่”

“อืม...โชคดีพ่อหนุ่ม ขอให้มีลูกหัวปีท้ายปีนะ” เถ้าแก่หวงยังมิวายอวยพรอีกรอบ

เกือบจะสองเค่อที่โจวซีหยางเจรจาซื้อขายกับเถ้าแก่หวงเจ้าของโรงเตี๊ยม ซึ่งหลายคนอาจจะสงสัย หากสูตรลับนี้มีความพิเศษจริง ทำไมเถ้าแก่หวงถึงได้อยู่ตัวคนเดียวไร้ทายาทสืบสกุล นั่นเพราะเถ้าแก่หวงยังคงเป็นชายที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ยังไงล่ะ

“นายท่าน ข้าขึ้นไปตรวจสอบที่ห้องนั้นแล้ว เห็นทีเราต้องตามช่างมาซ่อมแซมขาเตียงใหม่แล้วขอรับ” หรงจู๊จางเข้ามารายงานพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ เพราะยังเขินอายกับสิ่งที่พบเห็นในห้องนั้นอยู่ไม่หาย

“จางเหยียน เจ้าควรหาเมียได้แล้วละมั้ง เจ้าจะได้ชินกับเรื่องพรรค์นี้เสียที ใกล้จะสามสิบแล้วนะอายุของเจ้าน่ะ ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะเหงาหรอก ข้าก็อยู่แบบนี้มาจนชินแล้วไง”

เถ้าแก่หวงชายวัยกลางคนอายุสี่สิบปลาย ๆ มองหรงจู๊ที่ตัวเองเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยอย่างเห็นใจ เพราะกลัวว่าเขาจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว เจ้านี่เลยไม่ยอมเปิดใจให้สตรีนางใดสักที

“โธ่ นายท่าน ให้ข้าอยู่คอยรับใช้ท่านแบบนี้น่ะดีแล้ว ไม่ต้องขับไล่ไสส่งให้ข้าแต่งงานหรอกนะ”

จางเหยียนมองผู้มีพระคุณด้วยสายตาที่ยากจะอ่าน ในใจของเขาก็พลันคิดว่า หากลองใช้เหล้าสูตรพิเศษกับคนผู้นี้ ผลมันจะออกมายังไงนะ ส่วนเถ้าแก่หวงเมื่อสังเกตเห็นสายตาที่มองมาดูแปลกไป เขาก็ได้แต่กระแอมกระไอเหมือนมีอะไรมาติดคอ