พรหมลิขิตร้ายพ่ายรัก

จวนสกุลเถา

เมืองจงไฮ่...

ผ่านมาหนึ่งเดือนกับอีกยี่สิบวัน การเดินทางของพวกเขาก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว การที่พวกเขาจะหาจวนสกุลเถานั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ยากเลยแม้แต่น้อย แค่เอ่ยชื่อสกุลเถา ไม่ว่าเด็กไปจนถึงคนเฒ่าคนแก่พวกเขาต่างก็รู้จักกันทุกคน แต่ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่ของสกุลเถาหรอกนะ ที่ผู้คนในเมืองจงไฮ่ต่างพากันรู้จักจวนแห่งนี้ดี นั่นเพราะมันเป็นจวนร้างที่ถูกเรียกขานว่าจวนผีสิงต่างหาก

“เราใกล้ถึงบ้านแล้วล่ะฮูหยิน เจ้าไม่ต้องกลัวสิ่งที่คนเหล่านั้นพูดถึงกันหรอก อย่างไรเจ้าก็สายเลือดสกุลเถา บรรพบุรุษย่อมดีใจที่เห็นเจ้ากลับมาบ้าน รวมถึงวิญญาณของท่านแม่ยายด้วย” โจวซีหยางพยายามพูดให้ภรรยาคลายกังวลในขณะที่ทั้งสองขี่ม้าไปด้วยกัน

“เราถึงจวนสกุลเถาแล้ว!”

เสียงของเผิงจิ้งร้องตะโกนบอก เมื่อพวกเขาได้มาถึงประตูใหญ่ของจวน บรรยากาศของจวนช่างวังเวงเคว้งคว้างยิ่งนัก คงเป็นเพราะความใหญ่โตของจวนด้วยกระมังที่ทำให้มีความรู้สึกแบบนั้น

ประตูเหล็กที่ถูกคล้องด้วยโซ่อันใหญ่ ถูกเผิงจิ้งใช้ค้อนเหล็กทุบเพียงไม่กี่ครั้งมันก็ขาดสะบั้นออกจากกัน เนื่องจากถูกสนิมกัดกิน มันจึงง่ายที่จะทำลาย นับว่าโชคดีที่พวกเขามาถึงที่นี่ก่อนที่จะมืดค่ำ เพราะจะได้มีเวลาทำความสะอาดที่หลับที่นอนบ้าง

สำหรับคืนนี้ โจวซีหยางให้ทุกคนมาอยู่รวมกันที่เรือนใหญ่ทั้งหมด ให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปเสียก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

หลังจากกินมื้อค่ำที่ปรุงแบบง่าย ๆ ทุกคนก็แยกย้ายไปยังที่นอนชั่วคราวของตัวเอง เพื่อจะได้พักผ่อนให้เต็มอิ่มเป็นครั้งแรก

“ฮูหยิน พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำความสะอาดศาล แล้วค่อยพาท่านแม่ไปอยู่ที่นั่นนะ”

“อือ...”

“ตอนนี้เจ้าควรนอนได้แล้ว”

“ข้าไม่ง่วงเลย ช่วยกล่อมให้ข้าหลับที”

“มานอนนี่สิ” เขาตบปุ ๆ บนผ้านวมผืนใหญ่ที่ใช้ปูต่างที่นอนไปก่อน หญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย พอถูกขับกล่อมด้วยการลูบผมพร้อมกับได้สูดดมกลิ่นกายของสามีแบบสดใหม่ ไม่นานนักนางก็ผล็อยหลับไป

เช้าวันใหม่...

เผิงจิ้งตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง เพื่อแจกแจงงานให้ลูกน้องทำ เช่นการเก็บกวาดบริเวณรอบ ๆ เรือนแต่ละหลังให้สะอาดขึ้น ส่วนจูถิงก็เร่งทำความสะอาดห้องนอนใหญ่ที่อยู่ในเรือนหลักก่อนเป็นอย่างแรก เพื่อให้เจ้านายได้มีห้องหับเอาไว้พักผ่อนส่วนตัว เสร็จจากนั้นนางก็ทำอาหารต่อ

บรรยากาศของจวนสกุลเถาในตอนกลางวันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ยิ่งพวกเขาจัดการตัดต้นไม้ใบหญ้าที่ขึ้นรกครึ้มออก แสงสว่างก็ได้สาดส่องเข้าถึงเรือนทุกหลังในจวน จึงทำให้รอบ ๆ จวนมีความอบอุ่นขึ้นมาเป็นกอง

“ซีหยาง กว่าจะทำให้จวนหลังนี้กลับมาสวยดังเดิม เจ้าต้องจ้างช่างมาจัดการให้แล้วนะ ข้ากับลูกน้องซ่อมแซมได้เพียงบางส่วนเท่านั้น” พอเจ้านายตื่นนอน เผิงจิ้งก็รีบเข้ามารายงาน ถึงการทำงานวันแรกของพวกเขา

“เอาไว้ก่อน เราไปซานโจวเมื่อไหร่ค่อยให้ช่างของเรามาทำให้”

“แล้วเมื่อไหร่เราจะข้ามไปซานโจวล่ะ เจ้ามีเมียมีลูกแล้วนะ ทางโน้นคงบังคับอะไรเจ้าไม่ได้แล้วมั้ง ดีไม่ดีจะพากันจัดงานฉลองให้พวกเจ้าอย่างยิ่งใหญ่ด้วยซ้ำ”

“ข้าเพิ่งส่งจดหมายไปให้พวกท่านจัดเตรียมพิธีปักปิ่นให้กับม่านหลิว อีกสองสามวันเราค่อยเดินทางก็ยังทัน ว่าแต่เจ้าเถอะ ถ้าว่างแล้วก็ช่วยพาจูถิงไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็นด้วยนะ” นายท่านคนใหม่ของจวนเริ่มสั่งงาน

“ทำไมต้องข้าล่ะ อาฟง อาเฟย อาซุน และคนอื่น ๆ ก็ว่างอยู่ ทำไมเจ้าไม่ใช้”

เผิงจิ้งที่กลายมาเป็นพ่อบ้านชั่วคราวของจวนออกอาการอิดออดขึ้นมาทันที เพราะไม่ชอบเดินตลาดกับผู้หญิง เขาไม่ชอบที่พวกนางเรื่องมากเลือกซื้อของนาน หยิบจับแล้ววาง หยิบจับแล้ววางอยู่นั่น สุดท้ายก็เลือกอันเดิมอยู่ดี

“ไปเถอะน่า อย่าบ่นนักเลย กลับมาจากตลาดแล้วเจ้าอาจจะขอบคุณข้าก็ได้ ไหนว่าอยากมีเมียแล้วไง”

โจวซีหยางยุส่ง เพราะมองเห็นความเป็นไปได้ที่คู่นี้จะรักกัน เผิงจิ้งก็แค่ผู้ชายท่ามาก แต่แอบเมียงมองจูถิงอยู่บ่อย ๆ ทำไมเขาจะไม่รู้

“แหม...นายท่านก็ ข้าไปก็ได้ แต่ขอไปตอนบ่ายนะ เช้านี้ข้ามีงานต้องทำเยอะแยะ ที่ท้ายจวนมีสระบัวกว้างใหญ่มากทีเดียว ข้ากำลังจะไปสำรวจ เจ้าจะไปดูกับข้าไหมล่ะ”

“เอาไว้วันหลังข้าจะเดินไปดู เช้านี้ข้าก็มีงานต้องทำให้ฮูหยิน” พูดจบเขาก็เดินเข้าเรือนใหญ่ไป

“ชิ! งานของเจ้าคือการเอาใจเมียน่ะสิไม่ว่า”

เผิงจิ้งเหน็บแนมอย่างอารมณ์ดี สายตาก็มองตามร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในเรือนใหญ่ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็น

ตอนที่รู้ว่าโจวซีหยางต้องกลายเป็นเหยื่อในแผนการณ์ของหวังยี่ชวน เขาเองก็เป็นห่วงอยู่ไม่น้อย กลัวสหายรักจะพลาดท่า เกิดวันนั้นทั้งสองไม่ได้แต่งงานกัน แต่กลายเป็นว่าเอาตัวไปรับคมดาบแทนล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น

แล้วถ้าหากพานางหนีโดยที่ไม่ได้แต่งงาน เถาม่านหลิวอาจจะเกลียดชังโจวซีหยางไปแล้วก็ได้ นับว่าสหายของเขาคิดถูกที่ใจเย็นรอและกล้าต่อรองเรื่องแต่งงาน เพราะหลังแต่งงานไม่ถึงสองเดือนสหายของเขาก็หว่านต้นกล้าแห่งรักในหัวใจของภรรยาได้สำเร็จ ถึงเถาม่านหลิวไม่เคยเอ่ยปากบอก แต่ก็ดูออกได้ไม่ยาก ก็สายตาของนางชัดเจนถึงเพียงนั้น ไม่รู้ว่านางเริ่มรักเจ้านั่นตอนไหน หรืออาจจะเป็นเพราะสุรามงคลไหนั้นก็ได้นะ

ห้องนอนชั่วคราว...

“ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าหิวแล้วหรือไม่ จูถิงน่าจะทำข้าวต้มเสร็จแล้ว ลุกเสียเถิด ถ้ายังเพลียอยู่ก็ค่อยมานอนใหม่” เขาเข้ามาปลุกโดยการลูบผมของนางเบา ๆ

“โจวซีหยาง” นางเรียกชื่อเขาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“หื้อ…มีอะไรจะพูดกับสามีหรือ หรือเจ้าอยากจะบอกรักข้าแล้ว” เขาหยอกเย้าแต่นางก็ยังเงียบ

“เอ๋! แค่ละเมอหรอกเหรอเนี่ย คงเพลียมากสินะ เช่นนั้นก็นอนต่ออีกสักพักก็แล้วกัน ข้าจะนอนเป็นเพื่อน” เขาพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอนข้าง ๆ นาง แล้วดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อถ่ายเทความอบอุ่นให้ ก่อนจะเดินทางกลับไปซานโจว เขาอยากทำแบบนี้กับนางทุกวัน ถ้าหากไปถึงบ้านที่ซานโจวเมื่อไหร่ เขาเกรงว่าจะไม่มีโอกาสทำเช่นนี้ได้บ่อยนัก

ยามเย็นก่อนที่พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า โจวซีหยางพาภรรยาออกมาเดินชมสระบัวที่อยู่ท้ายจวนตามที่เผิงจิ้งแนะนำ ซึ่งตอนนี้มันสะอาดสะอ้านโล่งเตียนไม่หลงเหลือภาพความรกร้างให้เห็นแล้ว มีแต่ศาลาเท่านั้นที่ดูเก่าโทรมไปมาก คงอีกไม่นานหรอกที่มันจะถูกรื้อออกแล้วสร้างขึ้นมาใหม่

“เจ้าชอบที่นี่หรือไม่”

“ข้าชอบที่นี่ เพราะมันคือบ้านของท่านแม่ และอากาศของเมืองจงไฮ่ก็เย็นสบายดีด้วย”

“อื้ม ข้าก็ชอบ แต่พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางไปซานโจวกันแล้วนะ” เขาบอกนางเมื่อเดินมาได้สักพัก

“เอ๊ะ! ท่านหมายถึงแคว้นซานโจวใช่ไหม เราไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกหรือเจ้าคะ” สีหน้าของนางมีความกังวลและสงสัยขึ้นมาทันที เมื่อครู่นี้เขายังถามนางอยู่แหม่บ ๆ ว่าชอบที่นี่ไหม แล้วจะถามไปเพื่ออะไรกันล่ะ

“บ้านของสามีอยู่ที่ซานโจว ท่านพ่อกับท่านแม่และคนในครอบครัวล้วนอยากเจอสะใภ้เล็กกันทั้งนั้น เราจะไปอยู่ที่นั่นสักเดือนสองเดือน แล้วค่อยกลับมาดีหรือไม่”

พอได้ยินคำตอบนางก็รู้สึกใจชื้นขึ้น แต่ความกังวลก็ยังไม่หมดไป

“ข้าเป็นหญิงสาวที่ถูกตัดขาดจากตระกูล ไร้ญาติขาดมิตรเช่นนี้ แล้วครอบครัวของท่านจะต้อนรับข้าหรือเจ้าคะ”

“แน่นอนว่าพวกเขายินดีต้อนรับเจ้าแน่ อย่าลืมว่าเรามีของขวัญที่แสนวิเศษมอบให้กับสกุลโจวด้วย” เขาพูดพร้อมกับเอามือทาบลงที่หน้าท้องของนาง

“อ้อ...” นางหมดคำจะพูดเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่มาจากมือหนา ถึงจะถูกเขากอดอยู่บ่อย ๆ แต่ทุกครั้งที่ร่างกายสัมผัสกัน นางก็ยังรู้สึกใจสั่นอยู่ดี