พรหมลิขิตร้ายพ่ายรัก

กลิ่นต้านอาการแพ้

หนึ่งเดือนกับอีกสิบห้าวันผ่านไป กับส้นทางจากเมืองหลวงสู่เมืองจงไฮ่ ยังคงเหลือระยะทางอีกไม่ไกลเท่าใดนักพวกเขาก็จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว

หลังจากที่โจวซีหยางพาภรรยามารักษาอาการป่วยที่เมืองหลุนซาน เขาก็ได้รับรู้ว่าภรรยากำลังตั้งครรภ์ ที่เห็นว่านางป่วยแต่แท้จริงคืออาการแพ้ท้องเท่านั้น เมื่ออาการที่ว่าหายไปแล้ว พวกเขาก็พากันเดินทางต่อ

แต่พอพวกเขาออกจากหลุนซานได้เพียงครึ่งวันเท่านั้น อาการวิงเวียนก็โจมตีคนท้องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ซ้ำร้ายนางยังอาเจียนไปแล้วหลายหน จนการเดินทางต้องหยุดชะงักลง โจวซีหยางรู้สึกเป็นกังวลและทุกข์ใจอย่างหนัก จนคิดจะพานางกลับไปหาท่านหมอกัวเพื่อจะได้รักษาอีกครั้ง แต่กลับถูกภรรยาห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องพาข้ากลับไปหาท่านหมอหรอก ข้ายังไหวอยู่”

ที่นางไม่อยากกลับเข้าเมืองหลุนซานอีกมันย่อมมีเหตุผล อย่างแรกคือเสียเวลาเดินทางต่อ เพราะต้องได้ค้างคืนที่โรงเตี๊ยมอีกแน่ ๆ อย่างที่สองคือเสียดายเงินค่าหมอและค่าห้อง นี่แหละคือเหตุผลสำคัญอันดับต้น ๆ ของนาง

“แต่เจ้าอาการหนักมากเลยนะ ข้าเป็นห่วงเจ้ากับลูกเหลือเกิน กลัวจะเป็นอันตราย” เขาว่า พลางมือก็โอบไหล่บางดึงเข้าหาอกแกร่ง เพื่อให้นางได้ใช้เป็นที่พักพิงในขณะที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ สองสามีภรรยานั่งอิงแอบกันอยู่เช่นนั้นนานถึงสองเค่อ อาการเวียนหัวหรืออาการคลื่นไส้อาเจียนของคนท้องก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีก ดังนั้นพวกเขาจึงออกเดินทางอีกครั้ง

แต่พอออกจากจุดพักได้ไม่นาน อาการคลื่นไส้อาเจียนของคนท้องก็กลับมาอีก จนต้องหยุดพักอีกรอบ คราวนี้ผู้นำอย่างโจวซีหยางจึงขอพักยาว ๆ จนกว่าจะถึงยามเช้าเพื่อสังเกตอาการของภรรยา

“ฮูหยิน เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างไหม ยังคลื่นไส้อยู่หรือไม่” ผู้เป็นสามีถามในขณะที่ให้ภรรยาหนุนตักของเขาเพื่อนอนพักผ่อน

“ข้าดีขึ้นแล้ว ไม่รู้สึกคลื่นไส้เลย” หญิงสาวหลับตาพริ้มยิ้มอย่างเป็นสุขขณะตอบ นางรู้สึกดีมาก ๆ เลยตอนนี้ ยิ่งมีคนลูบผมให้ยามนอนยิ่งรู้สึกดีเป็นพิเศษ แถมยังได้กลิ่นตัวของสามีตลอดเวลา แค่นี้นางก็ไม่เวียนหัวแล้ว

‘เอ๊ะ! กลิ่นตัวของสามีเหรอ’ หวังม่านหลิวเริ่มฉุกคิด ทุกครั้งที่มีโจวซีหยางอยู่ใกล้ ๆ นางก็รู้สึกดีทุกครั้งเพราะไม่มีอาการเวียนหัวรบกวน ทั้งยังไม่อาเจียนอีกด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกดีแท้ ถ้ามันเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ นางก็ต้องพิสูจน์ ดังนั้นเถาม่านหลิวจึงคิดที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่นางสงสัย

ตกกลางคืน เถาม่านหลิวได้ขอให้สามีมาอยู่ด้วยยามที่นางนอนแทนสาวใช้จูถิง และอ้างว่าจูถิงมักจะนอนกรนเสียงดัง ทำให้นางนอนไม่หลับ ท่าทางของภรรยาดูมีพิรุธแต่โจวซีหยางก็เล่นไปตามน้ำ ในใจก็คิด บางทีนางอาจรู้สึกดีหรือมีใจให้เขาแล้วก็เป็นได้ จึงหาทางให้เขามาอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็คงจะเขิน เลยเอาเรื่องสาวใช้นอนกรนมาอ้าง ซึ่งมันเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นสักนิด

(ยามไฮ่ 21.00-22.59 น.) ยามไฮ่เป็นเวลาที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว ยกเว้นคนที่อยู่เฝ้ายาม และสองผัวเมียที่อยู่บนรถม้า

“ฮูหยิน ทนเอาหน่อยนะ อีกไม่กี่วันก็ถึงจงไฮ่แล้ว การเดินทางของเราจะได้สิ้นสุดเสียที ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบาก ถึงจวนสกุลเถาเมื่อไร ข้าจะหาที่นอนนุ่ม ๆ กับเตียงดี ๆ ให้เจ้าได้นอนอย่างสบายใจ”

คนเป็นสามีพูดไปเรื่อยเหมือนกำลังขับกล่อมให้ภรรยาหลับ ในขณะที่นางใช้ตักของเขาหนุนต่างหมอน ส่วนมือที่ว่างก็ยังคอยลูบผมให้ เผลอ ๆ ก็เกลี่ยแก้มนวลเล่น ความนุ่ม คือความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัสผิวเนื้อแก้มนุ่มบางเบาอันขาวผุดผ่องของภรรยา จนไม่อยากละมือออกไปไหน ความรู้สึกนี้เขาเรียกว่า หลงเมีย ใช่หรือไม่นะ

“เจ้ายังไม่หลับอีกหรือ นอนท่านี้คงไม่ค่อยสบายเท่าไหร่สินะ” โจวซีหยางเดาเอา จากที่เห็นภรรยาขยับตัวขยุกขยิกอยู่บ่อยครั้ง

“งั้นก็มานี่มา” เขาตัดสินใจเปลี่ยนท่านอนด้วยการเอนกายลงบนผ้านวมผืนหนา แล้วกางแขนออกก่อนจะเรียกให้นางมานอนด้วย เมื่อสามีทำเช่นนั้นนางก็ขยับตาม แล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้างอย่างไม่มีอิดออด ทั้งหน้าทั้งตัวเบียดชิดแนบแน่นแทบไม่เหลือช่องว่าง

ผ่านไปสักพัก...

“ภรรยา” เขาเรียก เมื่อความรู้สึกบอกว่านางยังไม่หลับ

“หือ...” นางตอบรับเสียงเบา

“สามีอยากจูบเจ้าได้หรือไม่” เสียงแหบพร่าถาม ในขณะที่พยายามสะกดข่มส่วนกลางลำตัวไม่ให้ตื่นเต็มที่ แต่คงจะยาก เพราะมันตอบสนองความรู้สึกตั้งแต่เขาให้นางหนุนตักนอนโน่นแล้ว

“คะ...แค่จูบนะ” นางไม่ได้ปฏิเสธ แถมยังรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจเต้นระรัว

“อืม...แค่จูบ” กล่าวจบ เขาก็จับตัวนางขึ้นมานอนทับบนตัว

“อ๊ะ! แค่จูบทำไมต้อง...” นางตกใจกับท่าที่ล่อแหลม อีกทั้งยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แล้วฉกริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว เริ่มแรกก็แค่แตะเหมือนจะทดสอบความนุ่มหยุ่น จากนั้นก็ค่อย ๆ ละเลียดจูบ แล้วก็จูบหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ที่กำลังร่ำร้อง

“อืมมม...หวาน” เขาชมเปราะ หลังจากที่ถอนเรียวลิ้นออกจากโพลงปากอุ่นอย่างน่าเสียดาย

“ขอโทษที่หยุดเพียงแค่นี้ เพราะข้ากลัวอารมณ์จะเตลิดไปไกล เดี๋ยวลูกจะเป็นอันตราย” เขากล่าวคำว่าขอโทษ เหมือนรู้ว่าภรรยาเองก็ต้องการเช่นกัน แต่พอพูดจบเขาก็โดนกำปั้นน้อยทุบรัว ๆ เพราะอายที่ถูกจับความรู้สึกได้

(ยามเหม่า 05.00-06.59 น.) ยามเหม่าเป็นเวลาที่ทุกคนต้องตื่นพร้อมเพรียงกันทุกวัน เพื่อเตรียมหาอาหารให้ทุกคนได้ทานก่อนที่จะเดินทางต่อ ยกเว้นวันนี้ ที่เจ้านายทั้งสองคนยังนอนเงียบอยู่ในรถม้า เหตุเพราะผู้เป็นภรรยายังไม่ตื่น โจวซีกยางจึงได้แต่นอนกัดฟันข่มความรู้สึกที่มักเกิดขึ้นในยามเช้าของทุกวัน อีกทั้งภรรยาตัวน้อยยังคงหลับตาพริ้มอยู่บนอกกว้างที่เปลือยเปล่าของเขา ที่เห็นเป็นเช่นนี้ เพราะฝีมือของนางล้วน ๆ ที่ละเมอทึ้งเสื้อผ้าของเขาออกไปจากตัวเมื่อคืนนี้ คงเหลือไว้ให้แค่กางเกงตัวเดียวเท่านั้น ไม่รู้นางทำได้ยังไง

โจวซีหยางหัวเราะหึ ๆ ขบขันเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน คงเป็นเพราะเขาที่ให้ความร่วมมือกับนางนั่นแล้ว เสื้อผ้าของเขาจึงถูกถอดออกไปได้อย่างง่ายดายแบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ซีหยาง ข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว” ผิงจิ้งมาปลุกทั้งสองด้วยตัวเอง เพราะจูถิงไม่มีความกล้าพอ หากมีแค่ฮูหยินโจวคนเดียวนางก็คงมาปลุกเองแล้ว แต่นี่มีนายท่านโจวนอนอยู่ด้วย สาวใช้จูถิงจึงไม่กล้าแม้แต่เฉียดเข้ามาใกล้รถม้า

“ฮูหยินตื่นเถิด ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว” เขาปลุกภรรยาพลางก็มองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็เจอ มันกลายเป็นผ้าปูที่นอนของนางไปแล้ว

“อืออ” หญิงสาวงัวเงียลุกขึ้นเหมือนเด็กน้อย แต่ไม่โวยวายที่เห็นสามีสวมแค่กางเกงตัวเดียว (ซึ่งตามอายุนางก็ยังไม่เป็นสาวเต็มตัวเลย แต่อีกไม่ถึงสองอาทิตย์นางก็จะครบสิบห้าแล้ว)

“ทำไมท่านถอดเสื้อผ้า ร้อนหรือเจ้าคะ” นางแสร้งถาม

“อืม...ข้างในรถม้ามันร้อนอบอ้าว จนข้าต้องถอดเสื้อนอนเลยทีเดียว เจ้าตื่นก็ดีแล้ว ข้าจะได้เอาเสื้อ” เขาชี้เสื้อผ้าที่นางนั่งทับอยู่ในตอนนี้

“โอ้ ข้าขอโทษ ตอนนี้มันยับและสกปรกหมดแล้ว ท่านใส่ตัวอื่นเถิด ตัวนี้เอาไว้ให้จูถิงซักก่อนเถอะนะ”

นางพูดมีเหตุผล เสื้อตัวนี้เขาก็ใส่มาหลายวันแล้ว สมควรอย่างยิ่งที่จะซักมัน เมื่อเป็นอย่างนั้น พอโจวซีหยางเดินลงจากรถม้าพร้อมกับสวมกางเกงเพียงตัวเดียว เขาจึงถูกเผิงจิ้งแซว อย่างไม่ไว้หน้า ทำเอาทุกคนในที่นี้เขินอายกันไปหมดเพราะมีแต่คนหนุ่มคนสาว ส่วนคนท้องที่อยู่ในรถม้า ถึงนางจะอายแต่มันก็คุ้ม เพราะนางได้กลิ่นของสามีมาไว้กับตัวแล้ว ต่อไปนางคงจะหายจากอาการคลื่นไส้อาเจียนเสียที นางคิดเช่นนั้น