พรหมลิขิตร้ายพ่ายรัก

หน้ากากงิ้ว

เรือนเดิมของฮูหยินเถาผู้ล่วงลับ...

“อุ้ย! คุณหนูเล็ก มาถึงที่นี่มีสิ่งใดให้อวิ๋นหมี่รับใช้หรือไม่เจ้าคะ” อิ๋นหมี่รีบเขาไปประจบประแจงเมื่อเห็นคุณหนูผู้เป็นที่รักของคนทั้งจวนมาหาถึงที่

“อวิ๋นหมี่ เจ้าคือคนของท่านแม่ใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะคุณหนู บ่าวเป็นคนของฮูหยินเจ้าค่ะ”

“งั้นรึ ข้าไม่เห็นความแตกต่างระหว่างเจ้ากับคนเก่าสักนิด แค่ทำให้มันกลายเป็นหญิงไร้ค่าน่ารังเกียจเจ้าก็ทำไม่ได้ ดังนั้นข้าจะให้ท่านแม่ตัดเบี้ยเจ้า ทำงานไม่ได้เรื่องสักอย่าง เลี้ยงเสียข้าวสุกแท้ ๆ” หวังมู่หยากัดฟันพูด ให้พอได้ยินแค่อวิ๋นหมี่กับนางเท่านั้น

ประโยคที่กล่าวหาว่าให้สาวใช้ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะออกมาจากปากของเด็กสาววัยแค่สิบขวบเท่านั้น

“เอ่อ...คุณหนูเจ้าขา คือว่าบ่าว...” อวิ๋นหมี่พยายามจะแก้ตัว ที่หาทางชักจูงคุณหนูใหญ่ไปในทางที่ผิดไม่ได้ ไม่ใช่ว่านางไม่เคยเสี้ยม แต่คุณหนูใหญ่ไม่เคยโอนอ่อนผ่อนตามเลยสักครั้ง แถมยังเอาแต่นิ่งเฉยเป็นหุ่นที่ไร้อารมณ์ในทุก ๆ ครั้งที่นางชวนออกนอกลู่นอกทาง จนสาวใช้จอมเสี้ยมอย่างนางก็รู้สึกท้อเป็นเหมือนกันนะ

“เจ้ามันไร้ความสามารถ แต่ก็ช่างมันเถอะ ฮึ! แล้วตอนนี้พี่สาวคนงามของข้าอยู่ไหนเล่า”

“เอ่อ...คุณหนูใหญ่เตรียมตัวจะเข้านอนแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น ก็หมายความว่ายังไม่นอนน่ะสิ ข้าจะเข้าไปหานาง”

คำพูดของคุณหนูเล็กทำเอาอวิ๋นหมี่แปลกใจ เพราะแต่ไหนแต่ไร คุณหนูทั้งสองก็ไม่เคยพูดคุยกันเลยสักครั้ง แม้แต่ยามพบหน้าก็มีแต่คุณหนูใหญ่คนเดียวที่ไปซุ่มดูคุณหนูเล็กอยู่บ่อย ๆ และมีแต่คุณหนูใหญ่เท่านั้นที่มองเห็นคุณหนูเล็กอยู่ฝ่ายเดียว

“คุณหนูเจ้าขา ให้บ่าวไปเรียกให้ดีกว่าเจ้าค่ะ คุณหนูจะอยากเข้าไปทำไมเจ้าคะ” อวิ๋นหมี่ขันอาสาตามประสาคนชอบประจบประแจงเอาความดีความชอบ

“ไม่เป็นไร แต่เจ้าตามมาช่วยแต่งตัวสวย ๆ ให้พี่สาวที่รักของข้าด้วยก็แล้วกัน”

อีกครั้งที่สาวใช้อวิ๋นหมี่งงเป็นไก่ตาแตก หรือจริง ๆ แล้วคุณหนูใหญ่จะเป็นที่ยอมรับของนายท่านเรือนใหญ่แล้ว แต่จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อครู่นางยังโดนคุณหนูเล็กว่าให้อยู่เลย หรืออาจจะเป็นเพราะข่าวลือนั่น ข่าวที่คนลือกันเรื่ององค์ชายเป่ยหานเฟยกำลังให้ความสนใจคุณหนูใหญ่อยู่ อวิ๋นหมี่คิด หากเป็นเช่นนั้นแล้วนางคงกลับลำเป็นสาวใช้ที่ดีของคุณหนูใหญ่ทันสินะ อวิ๋นหมี่เริ่มฝันหวาน เมื่อคิดว่าตัวเองจะได้เป็นนางกำนัลคนสนิทของพระชายาในอนาคต

หวังมู่หยาและอวิ๋นหมี่เดินเข้าไปในเรือนและมุ่งตรงไปยังเรือนนอนของหวังม่านหลิวโดยไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของเรือนให้เสียเวลา

“ท่านพี่ หลับแล้วหรือไม่เจ้าคะ ข้าคือมู่หยาน้องสาวของท่านพี่เองเจ้าค่ะ”

หวังมู่หยาพูดไปก็เบะปากไป นางรู้สึกกระดากปากอยู่ไม่น้อย ในขณะที่เรียกหวังม่านหลิวว่าพี่สาวด้วยน้ำเสียงที่ปรุงแต่งให้ไพเราะที่สุดเท่าที่นางจะทำได้

ฝ่ายหวังม่านหลิวที่ที่กำลังเคลิ้มหลับ พอได้ยินเสียงเรียกนางก็สะดุ้งตกใจตื่น และไม่คิดจะเชื่ออย่างเด็ดขาด นางคิดว่าตัวเองต้องหูฝาดไปแล้วแน่ ๆ มู่หยาน่ะหรือจะมาหานางถึงที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หากหูของนางไม่ฝาด ก็คงจะเป็นความฝัน เพราะเสียงที่เรียกขานท่านพี่ช่างไพเราะยิ่งนัก มันยากเหลือเกินที่จะเป็นเรื่องจริง หวังม่านหลิวคิด

แต่ต่อให้ไม่เชื่ออย่างไร หญิงสาวก็ยังลุกออกจากที่นอน เพื่อมาเปิดประตูดูให้แน่ใจอยู่ดี

“ท่านพี่ ยังไม่หลับจริง ๆ ด้วย” หวังมู่หยาทำเสียงน่ารักทักทาย อย่างกับว่าว่านางกับพี่สาวสนิทสนมกันดี

“มะ...มูหยา” เมื่อเห็นน้องสาวตัวจริงเสียงจริงยืนอยู่ต่อหน้า หวังม่านหลิวถึงกับนิ่งอึ้ง หาคำพูดไม่เจอ

“ตกใจหรือเจ้าคะที่เห็นข้า” เด็กสาวพูดเสียงอ่อนเสียงเบา พร้อมกับตีหน้าเศร้า

“พี่ไม่คิดว่าเจ้าจะมาหาถึงที่นี่”

“เราเป็นพี่น้องกันนะเจ้าคะ”

เสียงใส ๆ เอื้อนเอ่ยถึงความสัมพันธ์พี่น้อง ในใจของม่านหลิวตัดพ้อและได้แต่ถามว่า ‘เพิ่งจะรู้หรือว่านางเป็นพี่สาว ตลอดสิบปีที่ผ่านมาปฏิบัติกับนางเหมือนเป็นคนอื่น จนนางลืมไปแล้วว่าเคยมีครอบครัว’

“แล้วเจ้ามาหาพี่ทำไมหรือ” เสียงของนางเรียบนิ่งขณะเอ่ยถาม แต่พยายามเก็บเอาความปีติยินดีไว้ในใจ

“วันนี้ท่านพ่อจัดงานฉลองวันเกิดให้ข้า และเหมือนจะจัดงานฉลองพิธีปักปิ่นให้กับท่านพี่ล่วงหน้าอีกด้วย ท่านพี่ต้องไปร่วมฉลองด้วยกันนะ ท่านพ่อกับท่านแม่กำลังรอท่านพี่อยู่เจ้าค่ะ” หวังมู่หยาพูดจาหว่านล้อมเหมือนท่องจำมา อะไรคือการฉลองพิธีปักปิ่นล่วงหน้า คำพูดเหล่านี้นางเอามาจากไหนและคิดได้อย่างไรสำหรับเด็กสาวตัวแค่นี้

หวังม่านหลิวดีใจจนเนื้อเต้น แต่ทำได้แค่พยักหน้าแทนคำตอบ เพราะกลัวเปล่งเสียงออกมาแล้วจะกลายเป็นเสียงสะอื้น ในที่สุดวันที่นางรอคอยก็มาถึงเสียที ต่อไปนี้นางจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว นางไม่รู้หรอกว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับคนในในครอบครัวของนาง ที่จู่ ๆ พวกเขาก็กลับมาหาแบบไม่คาดฝัน แต่จะเป็นเพราะสาเหตุอะไรก็ช่างเถิดนะ เพราะนางไม่อยากจะรู้แล้วตอนนี้

“พี่อวิ๋นหมี่ รีบมาแต่งตัวให้พี่สาวของข้าสิ เร็วเข้า เดี๋ยวทุกคนจะรอนาน”

เด็กสาวพูดจากับสาวใช้ไพเราะน่าฟัง ทำให้ม่านหลิวรู้สึกดีที่ได้ยินอะไรเช่นนี้ น้องสาวของนางดูเป็นเด็กสาวที่มีจิตใจดี และมีสัมมาคารวะต่อผู้อาวุโสกว่า นับว่าเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว

แต่สำหรับสาวใช้อวิ๋นหมี่นางไม่ได้รู้สึกดีด้วยสักนิด ที่เจ้านายน้อยของจวนเรียกนางว่าพี่ ก็ในเมื่อครึ่งเค่อที่แล้วคุณหนูเล็กยังตำหนิและว่าให้นางฉอด ๆ อยู่เลย

“เอ๊า! ยืนเหม่ออะไรอยู่เล่า พี่อวิ๋นหมี่เร็ว ๆ เข้าสิ”

“เจ้าค่ะคุณหนูเล็ก” อวิ๋นหมี่ที่กำลังเหม่อลอยรีบดึงสติออกจากความคิดของตัวเองทันที

หลังจากใช้เวลาอยู่กับการแปลงโฉมให้กับพี่สาวราวสองเค่อ ผลลัพธ์ที่ออกมาทำเอามู่หยาอยากจะกรีดร้องเพราะความริษยา ที่นางเคยเห็นม่านหลิวยังไม่ผัดหน้าทาชาด มันยังสวยหยดย้อยปานนั้น แต่พอได้แต่งองค์ทรงเครื่องจัดเต็มนั่นยิ่งงามกว่าเทพธิดาบนสรวงสวรรค์เสียอีก ความรู้สึกของเด็กสาวตอนนี้คือ นางอยากจะทึ้งผมของคนตรงหน้าให้ขาดกระจุยไปทั้งหัวเลย

‘ท่านแม่นะท่านแม่ ไยต้องให้ข้ามาทำอะไรเช่นนี้ด้วยนะ ก็ข้าบอกแล้วว่าข้าเกลียดหนังหน้ามัน!’ เสียงโกรธขึ้งเคียดแค้นดังกึกก้องในใจ

เด็กสาวอดที่จะบ่นว่าให้มารดาไม่ได้ ในขณะเดียวกัน ดวงตาเล็กเรียวของนางก็หดลงยิ่งกว่าเก่า ทั้งมุมปากแบบบางก็กระตุกยิก ๆ เหมือนคนเส้นประสาทเสียเมื่อถูกไฟริษยาแผดเผาเข้าถึงในทรวง แต่เพียงประเดี๋ยวจริง ๆ นางก็รีบปรับสีหน้าให้คงเดิม เมื่อคิดได้ว่าตัวแสดงงิ้วฉากสำคัญยังไม่ได้ออกโรง หวังมู่หยาจำต้องหยิบหน้ากากงิ้วมาสวมเอาไว้อีกครั้ง และเล่นบทของน้องสาวที่น่ารักต่อไป

“ท่านพี่ของน้องงดงามยิ่งนัก เหมาะสมยิ่งแล้วที่จะได้เป็นพระชายาขององค์ชายใหญ่ เจ้าเห็นด้วยหรือไม่อวิ๋นหมี่”

“บ่าวเห็นด้วยเจ้าค่ะคุณหนู คุณหนูใหญ่งดงามดั่งนางฟ้านางสวรรค์ก็ไม่ปานเจ้าค่ะ” สาวใช้จีบปากเสริมคำเยินยอต่อไม้ที่ได้รับมาอย่างไหลลื่น

แต่คำเยินยอปอปั้นของน้องสาวกับสาวใช้ ไม่ได้ทำให้ม่านหลิวรู้สึกทะนงตัวหรือดีใจแต่อย่างใด แต่นางก็ยิ้มรับเพราะเสียงฉอเลาะอันน่าฟังของน้องสาวตัวน้อยต่างหาก

“พี่อวิ๋นหมี่ทำได้ดีมาก ข้าจะขอท่านพ่อตบรางวัลให้อย่างงาม” หวังมู่หยาเอ่ยชมสาวใช้ แล้วก็หันมาใส่ใจพี่สาวอีกครั้ง

“ท่านพี่พร้อมที่จะออกงานแล้วหรือไม่เจ้าคะ” เด็กน้อยถามพร้อมกับยื่นมือเรียวเล็กให้พี่สาวจับ แล้วพวกนางก็เดินไปยังเรือนใหญ่ด้วยกันโดยมีอวิ๋นหมี่เดินตามหลังไปแบบงง ๆ